O şimdi dokuz yaşında...
“Hiç vakit kaybetmeden başka bir hastaneye gitmeye karar verdik. Öfkeli ve telaşlıydık...”
Yeğenim Zehra da her anne gibi ilk doğumunun heyecanını yaşıyordu. Zor bir hamilelik dönemi geçirmişti. Nihayet doğum zamanı gelmişti. 30 Haziran 2013 Pazar gecesi günün ilk saatlerine doğru, düzenli periyotlarla kontrole gittiğimiz Yakacık’taki doğum hastanesine gittik. Çok kalabalıktı. Ebe hanım muayene etti ama “doğuma daha var” dedi. Bize bir oda vermelerini rica ettik ama nafile. En azından odada ona refakat eder, bir nebze de olsa güç verirdik. Özel oda veremeyeceklerini, koridorda ya da hastanenin bahçesinde bekleyebileceğimizi söylediler. Tabii biz bunu anlamış değiliz. Zehra’m sancıdan duramıyordu. Onun bu sızlanışları bizim de yüreğimizi parçalıyor içimiz darlanıyordu.
“Ne yapabiliriz?” diye canım Meryem Ablamla istişare ettik. Başka bir hastaneye gitmeyi daha uygun gördük. Günlerden pazar olduğu için kadın doğum uzmanı bulmak işimizi zorlaştırıyordu. Yeğenim Zehra’yı da alarak son model (!) arabama atlayıp Üsküdar Zeynep Kamil Hastanesine doğru yola çıktık. Arabayı deli gibi kullanıyordum. Çünkü Zehra’mın iniltileri kulağımdan gitmiyordu. Telaşlı bir şekilde hastaneye vardık. O da ne? Aman Allah’ım! Hastane tadilat dolayısıyla kapalıydı. Hemen hiç vakit kaybetmeden başka bir hastaneye gitmeye karar verdik. Öfkeli ve telaşlıydık ama bir yandan de hâlimize gülüyorduk.
Zehra’mın dünyadan haberi yoktu, o kendi derdindeydi. Aklımıza orası geldi, ver elini Sultanbeyli Devlet Hastanesi. Binbir telaş ile Sultanbeyli Devlet Hastanesine vardık. Eyvah! Hastanedeki doğum uzmanı izne çıkmış, yarın gelecekmiş. “Bu kız nerede doğum yapacak?” diye ablamla birbirimize bakıp bir yandan kızıyoruz bir yandan da şaşkınlığımızdan gülüyoruz.
Eşine “bu iş böyle olmayacak bütün yollar bize kapalı, mecbur özel hastaneye gideceğiz” dedik. O da peki tamam deyince bir özel hastaneye yöneldik. Bu defa yolda Zehra’m “ya siz ne yapıyorsunuz böyle?” demesin mi? Bizi yine bir gülme aldı. Sanki gittiğimiz bütün hastaneler anlaşmış gibi "bu doğum bizde olamaz" dercesine bizi naçar bırakıyordu... Özel hastaneye vardık ve nihayet doğum uzmanı bulabilmiştik. Yatış işlemlerini tamamlayıp doğumu beklemeye başladık. "Bu kadar maceradan sonra inşallah doğum süreci maceralı olmaz" diye dua ettik. Çok şükür yeğenimiz dünyaya geldi. Allahü teala hayırlı uzun ömürler versin, şimdi bu yeğenim dokuz yaşında ve 3. sınıfa gidiyor...
Ebubekir Arslan