“Ah oğul, ben daha çocuktum. Bizde cami bırakmadılar. Ezan sesi duyulmaz oldu. Yıllar var ki o sese hasretiz biz. O sese hasretiz… Siz hep ezanı dinlersiniz değil mi? Ah onu hep dinlersiniz...”

Tuhaf duygularla teyzenin yanından ayrılırken, bu insanların inançlarından asla bir şey kaybetmediklerini ama din adına öğrenecekleri bilgi kaynaklarının olmadığını da fark ediyor.

Bu duygum o Kırımlı komşunun evine misafir olduğumda daha da netleşti. Çünkü çok güzel bir evin avlusunda bizi ağırlayan ev sahibi, ikram için bize votka sunuyordu. Adına da rakı diyorlardı.

Bu esnada kulağına eğilen birisi diyordu ki mırıltı ile:

“Bu gelenler, mümin, içki dinimizde haramdır.”

Ev sahibi adamcağız çok mahcup oldu. Yüzümüze bakamaz oldu ve ortadan kayboldu. Neden sonra, telaş ve üzüntü içerisinde, elinde bir şişeyle çıkageldi:

“Aziz begim. Ne olur kusuruma bakmayın. Bilemedim, size haram olan şeyden getirmekle kusur ettim. Bunu telafi etmek için dört beş komşuyu dolaşıp ancak bunu bulabildim.”

-Nedir bu?

-Şaraptır. Kesinlikle rakı değildir.

Neyin haram neyin helal olduğunu bile bilmiyordu iyi kalpli komşularım. Dinî bilgilerden bu kadar habersizdiler.

Ve böylesine din bilgisine muhtaç insanlara, Türkiye kısa zamanda yardım etmiş, Kur’an-ı kerim ile birlikte ilmihâl; temel iman ve itikat bilgilerini içeren kitaplardan da göndermeye başlamışlar.