Kami Suveren

Gençliğimizde, Fenerbahçe Dalyan'da oturduğumuz küçük ahşap evin tam karşısındaki sokakta, "Tatlıcının Köşkü" adıyla anılan bir köşk vardı. Muhayyilemizin dar boyutlarında bizim için devâsa bir yapıydı. Gene o çağın romantizmi içinde, Tanzimat romanlarında yaşayan kahramanların etkisiyle "bir ud sesi ve bir şarkı" hayâl ederdik.

Türkiye Metal Sanayicileri Sendikası (MESS), kendi inanç ve iş anlayışı doğrultusunda, kamuyu aydınlatabilmek amacıyla bir kitap daha yayımladı. Çok geniş bir kitleye hitap eden kitabı, siz de ilgiyle karşılayacaksınız.

Bu oyun, tabii kanımca, yazarın toplumsal taşlamalarından biridir belki de en güzeli.. Hikaye, belirtilmeyen bir çağda, adı pek söylenmeyen bir Avrupa ülkesinde yaşanır.. Olayların hareket noktası, o çağda hükümran olan, burjuva artığı bir delikanlının yaşadığı olaylardır.

Sinemanın da, tiyatronun da, bir kor misali içimize düşeli daha uzun yıllar oldu. Ama bir eleştirmen olarak bir koltuğa oturmak bir başka heyecanın, bir başka gururun milâdıydı..

Hangi çağda yaşarsak yaşayalım; ve dünyanın neresinde olursak olalım takılar, kadının ve dolayısıyla insanoğlunun vazgeçemediği bir güzellik unsurudur. Güzellik, gösteriş, bakımından insanoğlunun vazgeçilmez özelliklerinden biridir.

Polisiye romanları okurken, olayların ilerideki sahifelerde ne tür bir değişim yapacağını -veya yapabileceğini- düşünürüm. Böylece kendimle bir bil-bul oyunu oynar gibi olurum. İnsanlar, niçin birbirlerini öldürür?..

Bu ilginç kitabın yazarı Üstün Akmen.. Yıllarca aynı yokuşu soluksuz -veya solukla- tırmandığımız hâlde hasbel kader aynı masa etrafında toplanmak mutluluğuna erişememiştim.. Sonra, bir gün bilinmeyen bir zaman içinde ve gene bilinmeyen bir mekânda karşılaştık. Yazılarını, eleştirilerini tesadüf ettikçe okudum.

Psikiyatri Penceresinden İnsan ve Toplum, KENDİNİZLE BARIŞIK OLMAK... Profesör Dr. Nevzat Tarhan...

Bu yapılacak olan Müzik Festivali'nde dünyanın en ünlü kemanisti Josehua Bell İstanbul'da Ata Müzesi'nde piyanist Simin Mulligan eşliğinde bir keman resitali verecektir.

Bu hafta, biraz gecikmiş olmama rağmen, bir vecibeyi yerine getirmekten memnunum, hatta mutluyum, diyebilirim.

Yıllardır böyle bir opera dinlememiştik.. Üstün nitelikte sesler, olağanüstü bir müzik... Ve sonra, sahnede oluşturulan bir dünyadan, bizi özlediğimiz bir âleme götüren insanlar...

Sahnede, kişiliklerini, seyirciye kanıtlamış sanatçılar, oluşturulan yeni bir dünyada varlıklarını, bir komedi üslûbu içinde başarıyla sürdürüyorlardı... Ve sahnede görünmeyen, ama varlığını hissettiren bir başka sanatçıyı gönlümüzde yaşattık.

Kırgız edebiyatının önde gelen yazarlarından biri, belki de en önde gelenlerinden biri olan CENGİZ AYTMATOV'un GÜN UZAR YÜZYIL OLUR, ünlü eserinden meydana getirilen bir OYUN..

REY Kardeşler'in en beğenilen operetlerinden biri... Oynandığı dönemde, büyük bir ilgi ve saygıyla karşılanmıştı.

Oyunun afişi ve Tiyatro Dergisi'nde "Yazan-Yöneten Hulki Saner" olarak belirtilmiş. Oyunu izlemeye başladıktan birkaç dakika sonra, âşina olduğumuz bir oyun aklımıza geldi..

Dilimizde, ana hakkında söylenmiş nice atasözleri ve deyimler vardır. Ama, bunlar arasında -tabii kanımızca- en geçerli olanı, gerçeğin özü olan, "Ana gibi yâr olmaz"dır... Ancak, her duyguda, her inançta bazı aşırı olanlar, ifrata varan inançlar da vardır.. Sevgiler de vardır.

Güzel, sevimli, sıcak bir aşk hikayesi.. Genç, yakışıklı bir diş doktorunun yaşamak istediği ama pek de beceremediği küçük çapkınlık denemelerinin sevimli bir özeti.. Gerçekte, gizli kalmış; söylenmeyen -ama karşılıklı- bir aşk öyküsü..

Profilo'nun çok şık ve mükemmel sahnesinde bir çift TERLİK'in serüvenini izlerken yıllar evveline döndük: Onbeş-yirmi yıl kadar önceydi..

Yaşadığımız bu dönemde, dünyânın herhangi bir köşesinde diktatörlükle yönetilen -mutlak- birkaç ülke vardır. İktidarda olduğu dönemde, adından en çok bahsedilen Arjantin Diktatörü Pinochet'ydi. Bugün tutuklu.

Yakışmadı Nejat Uygur. Oyunun, daha doğrusu "oyun" diye halka yutturulan monologlara seyirci tepkisini, oyunun son "iki kelimesini" belirterek yaptı. Oyunun son kelimeleri "Nah işte"ydi. Ve Yunus Emre Tiyatrosu'nu dolduran seyirciler, duygularını bilinen kol ve bilek hareketleriyle göstermediler ama; seyircinin yüzündeki anlam, bu hareketin fiili gösterisinden daha ağırdı...