#SahadaTürkiyeVar

Geçen hafta “Bir taraftar” imzasıyla bir mektup aldım. Futboldan girip siyasetten çıkan, en sonda da birilerine fena hâlde çatan bu mektubun cümleleri biraz tanıdık geldi.

Daha önce “Gençleri suçlamayı bırakın, asıl suç siz yetişkinlerde!” diye zehir zemberek mektup yazan bir delikanlı vardı. Bu mektubu da aynı kişi yazmış olabilir diye şüphelendim. Mektubun tamamını okuyunca da hiç şüphem kalmadı.

Aslında benim üzerimden sosyal medyada prim yapmaya çalışan bu gencin mektubunu yayınlamayacaktım. Ama sondaki notu görünce kararım değişti. Notta şöyle yazıyordu;

Herhâlde, “Zaten sosyal medyada herkes kendi ismini yazıp paylaşacak. En azından baştan izin vereyim de boşuna moralim bozulmasın!” diye düşündü.

Kendisini bu düşüncesinden dolayı tebrik ediyorum. 

Ve sizi mektupla baş başa bırakıyorum.

Sayın köşe yazarı,

Ben bir futbol tutkunuyum ve koyu bir Fenerbahçe taraftarıyım. Derbi maç varsa en yakın arkadaşımı tanımam. Satır, bıçak olaylarına girmem belki ama takımım için her türlü tartışmaya girerim. Kafam çok atarsa icabında kavga da ederim.

Ama millî maçlarda durum değişir. Normalde ateş püskürdüğüm rakip takım taraftarlarıyla sarmaş dolaş olurum. Türkiye gol atınca, topa vuranın hangi takımdan olduğuna bakmadan coşarım. Gol yiyince de kalecimiz hangi takımdan olursa olsun kahrolurum.

Sahada Türkiye varken süper lig falan aklıma gelmez. Bütün tribünler “Türkiye” diye inlerken, küskün olduğum bütün renklerle barışır, sadece kırmızı-beyaz olurum.

Bu arada ben futbol kadar olmasa da siyasetle de ilgilenirim. Oy verdiğim parti için yine her türlü tartışmaya girer, icabında kavga da ederim. Ama konu Türkiye oldu mu, oy verdiğim partiyi savunmak adına ülkemin menfaatine ters bir şey söylemeye hayâ ederim.

Ülkede yaşanan bir felakete benim sevmediğim birileri sebep olmuşsa, keyiflenemem. Bir yurtta yangın çıksa ve çocuklar ölse, ilk iş olarak o yurdun hangi kuruluşa veya cemaate bağlı olduğunu araştırmam. Önce adam gibi üzülürüm. Sonra da kim olursa olsun suçlulara hesap sorarım. İstismar edilen çocukları siyasi kavgama alet etmem. Eğer edersem, en büyük istismarı ben yapmış olurum.

Eğer bir yerlerde doğa katlediliyorsa, gündemimde sadece yok olan ağaçlar vardır. Tepki verirken ağacı kesenlerin veya ormanı yakanların hangi mahalleden olduğuna bakmam. Bir yerde sokak hayvanları zehirlenmişse, o yerin hangi belediyeye ait olduğunu araştırmadan öfkemi kusarım.

Ülkem kötü duruma düştüğünde, memleketi yönetenler oy vermediğim kişiler diye sevinmeyi hainlik sayarım. Ülkenin başında benim seçtiğim adam yok diye doların yükselmesine sevinemem. Bakanı beğenmiyorum diye, ekonominin canlanmasıyla ilgili bir haberi, doğal afet haberi gibi okumam.

Ben, dağa kaçırılan çocukların anneleri feryat ederken susamam. Protez bir dünya görüşüyle sergilenen protest tavırları, sipariş alınmış kahırları ve bol kafiyeli, çakırkeyif satırları ciddiye almadan önce, samimiyet testine sokarım. Teneffüste esip gürleyenler imtihanda boş kâğıt verirse de sıfırı basarım.

Çünkü ben performansa not verirken nakarata değil, icraata bakarım.

Evet, benden bu kadar! Şimdi gelelim sizlere. Eğer benimle aynı görüşteyseniz sıkıntı yok. Ama yukarıda yaparım dediğim şeyleri yapmıyor, yapmam dediklerimi yapıyorsanız size iki çift lafım olacak.

Bence sizin, ülkenin menfaatini falan düşündüğünüz yok! Düşünce dünyanız, ideolojik zehirlenmeye bağlı olarak komaya girmiş. Zihniyetiniz yoğun bakımda. Vatanseverliğiniz oksijen tüpüne bağlı.

İfade özgürlüğü dilinize pelesenk olmuş ama konuşmanız gereken zamanlarda ne hikmetse diliniz sımsıkı bağlı.

Şunu aklınıza iyi sokun! Bu millet sizi, üzerinize vazife olmayan konularla ilgili yaptığınız konuşmalarla değil, asıl konuşulması gereken zamanlardaki sessizliğinizle hatırlayacak.

Hangi takımı tuttuğunuz, hangi partiye oy verdiğiniz umurumda bile değil! Sandık başında, süper ligde istediğiniz kadar kavga edin!

Ama bu millet, sahada Türkiye varken yaptıklarınızı asla unutmayacak!