Tuncay Önür

80 haftadır bu köşede okuyucularımla buluşuyorum. Aynaya yansıyanları kalemim döndüğünce aktarmaya çalışıyorum. Yazdıklarım insan merkezli, hayatın içinden kesitler...

Sanki dün gibi... Gazetemizin "Siyah ve Beyaz" köşesinde, yazmaya başladığım "Yansımayan renkler" başlıklı ilk yazımdan bugüne bir buçuk yıl geçmiş.

Bugün 2007'nin son günü... Yarın yeni bir yıl daha başlayacak. Dünya güneş etrafındaki turunu kim bilir kaçıncı kez tamamlamış olacak. Nüfus cüzdanlarımıza baktığımızda bir yıl daha yaşlandığımızı göreceğiz. Yani bir yıl daha mazide kalmış olacak. Yaşanmış, asla geriye getirilemeyecek olan 365 gün 6 saatten oluşan bir güneş yılı...

Bir bayram daha geride kaldı. Sevinciyle, hüznüyle... Sevinciyle çünkü: Sevenlerin sevilenlerin, sayanların sayılanların, dost, arkadaş ve akrabaların hatırlanıp hatırladıkları neşeli günler... Ziyaretler yapılır, ikramlarda bulunulur, ufak tefek kırgınlıklar unutulur, yüzler daha çok güler. Bayram ya! Büyükler daha hoşgörülü olur, çocuklar daha bir neşeli, rengarenk giysilerle cıvıl cıvıl...

Hep merak etmişimdir: Dünyada yaygın olan bütün semavi dinler; ilk insanın Adem aleyhisselam olduğunu bildirirken, bazı insanların hâlâ tesadüfler teorisine dayalı evrim masalını öne sürüp, milyarlarca dolar harcayarak kendilerinin maymun soyundan geldiğini ispat etmeye neden çalıştığını?

Geçmişte çalıştığım bir iş yerinde ileri gelen bir yönetici ile sohbet ederken, çalışan elemanları o güne kadar duymadığım bir kategori ile değerlendirerek üç sınıfa ayırdı: "Olmazsa olmazlar", "Olsa da olur, olmasa da olurlar", "Olmasa daha iyi olurlar". İnsanlara hiç bu gözle bakmamıştım. Bunu, yöneticilerin çalışanları farklı bir açıdan değerlendirme şekli diye düşündüm.

Geçen iki yazımda gençlerimizin durumunu kalemimin yazabildiği kadar yansıtmaya çalışmıştım. Bu aslında öyle önemli bir konu ki, her gün sayfalar dolusu yazsak, görevimizi yerine getirmede yine yetersiz kalırız. Çünkü gençlerine sahip olamayan, gençlerine değer vermeyen ve onları geleceğe hazırlayamayan hiçbir toplumun bir nesil sonra geleceği olmayacaktır.

Merhaba değerli okurlarım. Geçen haftaki yazımda bazı gençlerimizin düştüğü nahoş durumları kaleme almıştım.

Otobüsteyim. Arka tarafta bir genç, dinlediği hareketli müziği, herkese dinletiyordu. Şoför hemen arkasındaki beyefendiye ricada bulunarak "Söyleyin şuna da sesini kıssın" dedi.

Doğu kökenli vatansever bir gencin çırpınışlarını dile getiren mektubunu, sizlerle paylaşmak istiyorum.

Taa çocukluğumda, uzun yıllar önce izlediğim "Selvi Boylum Al Yazmalım" sinema filmi ile adını ilk kez duymuştum. Dünyaca ünlü bir yazarın eserinden uyarlanan bu film, unutulmazlar arasında yerini aldı. Aradan 40 yıla yakın bir zaman geçmesine rağmen, bu film hâlâ bazı festivallerde gösterilmeye devam ediyor. Kimden mi bahsediyorum?

Mevsimden midir, yoksa yaşadıklarımdan mı nedir? Her sonbahar gelişinde nedense bir hüzün kaplar içimi. Yüreğimdeki sızı artar. Sanki kat kat karanlıklar kaplar. Işığı bir daha göremeyecekmişim gibi.

Bu bayram buruk geçti. Bayramda asker oğluna sarılıp, sevinç gözyaşları dökerek hasret giderecekken analar; hain kurşunlara hedef olup şehit düşmüş Mehmet'in, al bayrağa sarılı tabutuna sarıldı. Yüreği yana yana ağladı, hüzün gözyaşları döktü. Nice hain kurşunlara şehitler verdi bu millet. Ama bu bayram pek acı geldi. Türk insanının yüreğine ateş düştü. Milletçe ağladık ölenlere, ABD'de Ermeni soykırımı tasarısının kabul edildiği günlerde... Biz başı büyük bir milletiz. Düşmanımız çok bizim.

Bugünlerde hem Amerika'da, hem Fransa'da (sözde) Ermeni soykırımı ile ilgili oluşturulan iddialarla Türkiye'ye baskı kurmaya çalışılıyor.

Hadi bakalım! N'oldu şimdi? Hani, yarın yaparım dediğin işi bugün bitirecektin? Yapabildin mi? Yapamadın değil mi? Bundan sonra da hiç yapamayacaksın?

Tarihimizde yaşanmış, unutulmaz izler bırakan öyle vakalar var ki, her biri ayrı birer ibret vesikası olarak günümüze kadar anlatılagelmiş.

Meşhur bir atasözü var, halk arasında yaygın kullanılan... "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın!"

Dışarıda şimşekler çakıyor, gök gürlüyor, çılgıncasına yağan sağanak yağmurun sesi karanlık odanın içine kadar geliyordu. Ara sıra çakan şimşeklerle aydınlanan odada, bir yatağın içinde korkuyla açılmış iki küçük göz, pencereden dışarı bakıyordu.

Bir atasözümüz var: "Yaş kesen baş keser" Bir ağaca bir insan gibi verilen değerin en veciz ifadesi... Ya yaş yakanın hali ne olur artık siz düşünün.

Bizans topraklarında, Rumlar eğleniyor, gülüyor, Anadolu insanı ise ağlıyordu. Ağlayanın malı, gülene hiç fayda getirir mi? Bizans İmparatorluğunun zulmü altında ezilen Süryaniler ve Ermeniler, Rumları cezalandırmak için, Allah'ın, Müslümanları gönderdiğine inanıyorlardı.