Padişahın arkasından

Bir bayram daha geçti. Kimi sevindi. Sevdiklerine kavuştu çünkü. Kimi de üzüldü. Bu bayramda da sevdiklerini ziyarete gidemedi veya bekledikleri ziyaretlerine gelemedi diye... Yaşanmış bir öykü anlatmak isterim size: Yaklaşık 15 yıldır tanıdığım bir hanımefendi... İkisi kız, üç çocuk annesi... Üçünü kıt kanaat geliriyle okutmuş, evermiş... -Görevimi yaptım. Bundan sonra biraz dinlenmek, gezmek, eğlenmek benim de hakkım! Dediği bir sırada, âni bir rahatsızlık sonucu, kaybedivermiş eşini. Ve bu dünyada yapayalnız olduğunu hissetmiş iste o an. -Nasıl olur? İki kızı, bir oğlu yok muydu bu hanımın? Diyeceksiniz haklı olarak. Vardı, vardı da... Eşini kaybettikten beş on gün sonra, evli evine, köylü köyüne gittikten sonra... Dil ucuyla, söylemesine söylemişler bir şeyler tabii de... Ne oğlunun yanına sığabilmiş, ne kızlarının... O, razıymış yine buna, razıymış da... Kızları geliyormuş arasıra ziyaretine. Çok sık olmasa da o da gidiyormuş onlara. Ama iki yıldır, oğlunun evine gidemiyormuş. Oğlu da bayramda seyranda gelebiliyormuş ancak. Neden mi? Çünkü efendim, bir dostlarıyla gelini hakkında konuşmuş ordan burdan. O da yemeyip içmeyip gelinine yetiştirmiş bunları hemen. Telefon açıp: -Tamam... Bu iş burada bitti. Bundan sonra, ne sen beni gör, ne de ben seni!.. Deyip bayrağı çekmiş. Dört bayram geçmiş, gelmemiş gerçekten de. Kayınvalide telefon edip özür dilemiş gelininden. -Olur böyle şeyler. Padişahın bile arkasından konuşulur kızım! Dediyse de affettirememiş kendini. -İki yıldır hasretim torunlarıma. Aynı şehirde oturuyoruz ama yılda bir-iki kez ancak görebiliyorum oğlumu. Eskiden bu tür kırgınlıklarda küçükler özür diler, büyükler affederdi. Şimdi, büyükler özür diliyor, küçükler affetmiyor. Ne dersin sen bu işe Güler Hanım? Diye soruyor. Kendinizi benim yerime koyun da bir cevap verin bakalım bu hanıma.