Sabrın sonu selamettir!

"Sabreden derviş, muradına ermiş." demiş atalarımız. Sık sık söyleriz bu sözü ama üzerinde düşünmeyiz nedense. Düşünmüş olsak, benimsesek bu sözün anlamını, kendi hayatımızda da uygularız, değil mi ya? Ama nerde?.. Sabretmek gibi, insanı yanlış yapmaktan ve isyanlardan koruyan bir nimet durup dururken elimizde, öfke yolunu seçiveririz nedense. Düşünelim hele bir yol... Öfke ve kızgınlıkla hangi işimizi kolayca halletmişiz bugüne kadar? Sabırla çözdüğümüz pek çok problem vardır da, sinirlenerek, bağırıp çağırarak, hakaret ederek, dahası, vurup kırarak çözdüğümüz hangi sorunumuz oldu? Ben, kendi hesabıma söyleyeyim ki, bu yolla, hiçbir problemimi çözemedim henüz. Aksine, ne zaman bu yöntemi denemişsem, sonunda pişman olmuşumdur hep. Niye mi?.. Problem çözülmediği gibi, yeni problemler de çıktı ortaya da onun için... Bu arada, boşu boşuna üzüntü de cabası... Öyleyse ne mi yapmalı? Hiçbir zaman, sükûneti elden bırakmamalı; derim ben! Şaka yollu: -Sabreden derviş, sıkıntıdan gebermiş!.. Diyenlere sakın kulak asmayın. -Sabrın sonu selamettir! Diyenleri dinleyin siz. Zararlı çıkmazsınız. Gerçekten de sabrın onu selamettir. Bilelim ki, her sıkıntı geçicidir. Özellikle de, yüzde yüz haklı olduğumuz zamanlarda, bir haksızlığa uğramışsak, sabırlı olalım. Böyle diyor ve bunu uygulamaya çalışıyorum ben!