Göz doymaz

Mutluluk, sahip olmakla değil; farkında olmakla mümkün. Kendinizin, yaradılış sebebinizin, kıymetlilerinizin... Ve fakat bir doyumsuzluktur gidiyor. Sonsuz arayışlar, sonsuz mutsuzlukla sonuçlanıyor…

 

Genç adam, bir çocuğa bir elma verdi.
Çocuk çok sevindi…. Bir elma daha verdi.
Çocuk daha çok sevindi… Bir elma daha verince çocuk sevinçten deliye döndü… Ve bir elma daha verince, çocuk dört elmayı birden elinde tutamadı; sonuncusunu yere düşürdü.
Bu kez ağlamaya başladı çocuk!

 

***
Padişah vezirini huzuruna çağırarak sorar:
-"Bana hizmet eden hizmetçimin hayatta benden daha mutlu olduğunu görüyorum, acaba sebebi nedir? Hâlbuki onun hiçbir şeyi yok. Ben ise padişahım, her şeyin sahibiyim, ama onun kadar huzurum ve keyfim yok."
Bunu işiten vezir cevap verir: “Ey Padişahım, sen ona 99 kuralını uygula!"
Padişah "bu kural nedir?" dedi.
“Gece bir torbaya 99 altın koyup kapısına bırakalım ve üzerine de “Bu 100 altın sana hediyedir” yazıp sonra kapısını çalalım ve olanları izleyelim.
Padişah merakla vezirin anlattığını yaptırır. Hizmetçi kapıyı açar, sağına soluna bakar ve altınları alır. Heyecanla altınları sayar lakin bir tane altının eksik olduğunu görünce “Galiba dışarıda bir yere düştü” diyerek çoluk çocuk kayıp altını aramaya koyulur.
Gece boyunca kayıp altını ararlar, bakmadıkları sokak yoktur. Hatta boş araziler ve sokaklardaki eşyaların bile altlarına bakalar. Ama nafile…
Ertesi gün olur sabah, hizmetçi kederli, düşünceli olur. Çünkü bütün gece uyumamış kayıp altını aramıştır.

 

Hayat da aynen böyle. Bazen bize ihsan edilen doksan dokuz nimeti unutur, hayatımızı o kayıp bir nimeti aramakla geçiririz. Bu hırs bu doyumsuzluk niye ki? Kimse kazık çakmayacak bu dünyaya. Sabah bir sala, öğlen kısa bir veda…

Ninem diyor ki; Az yetmez, çok artmaz...