Çocuğu terbiye ederken ona iyi örnek olmalıdır. Çünkü insanın hâl ve hareketi, sözünden daha tesirlidir.
*Çocuğu terbiye ederken ona örnek olmalıdır. Onun için, ‘Lisan-ı hâl, lisan-ı kalden entaktır’ denmiştir. Yani insanın hâl ve hareketi, sözünden daha tesirlidir.
*Terbiyede sevgi gibi, ciddiyet de çok önemlidir. Çocuğun kötü durumlardan korunması için, kararlı, ciddi ve yumuşak takip çok faydalıdır.
* Ana babanın birbiri ile iyi geçinmesi çocuğu mutlu eder. O da büyüyüp evlendiği zaman anne babanın bu güzel geçimi onun için örnek olur. Anne ile babanın geçimsizliği, hele ayrılığı, çocuk ruhunda fırtınalar koparır. Anne ile babanın ayrılığının, evde geçimsizliğin ne demek olduğunu evlada sormak lazımdır. Ateş düştüğü yeri yakar demişler. Basit ve luzumsuz meseleler yüzünden yavrularımızın yüzlerini mahzun, gönüllerini kırık yapmamalı.
* Hadis-i şerifte, (Kişinin dini, arkadaşının dini gibidir) buyuruldu. Çocuğun güzel huylu, çalışkan, edepli kimselerle arkadaşlık yapması sağlanmalı.
* Çocuk, büyüklerin hayatını, menkıbelerini dinleyerek, onların sevgisi ile büyümeli.
* Çocuk bir hata yaptığı zaman kızarak bağırarak, her görüldüğünde asık çehre ile, kalbini kıran kelimelerle hitap etmemeli. Ona karşı sevgi dilini kullanmalı. Yeni yürümeye başlayan bir çocuğun bir anda yürümesi beklenmez. Yürürken düştüğünde kızılmaz. Düşmemesi için tutulur. Teşvik edici sözler söylenir. Çocuğumuzu terbiye ederken de aynı şekilde hareket etmeli.
* Çocuğumuzun, uygun olmayan davranışlardan uzak durması, iyi bir evlat olması için, bu konuda bilgisi, tecrübesi olanlarla istişare etmeli, anne baba olarak onlara can u gönülden dua etmeli. “Ya Rabbi, çocuğuma akl-ı selim, rüşd ve hidayet nasip eyle. Onun hallerini güzelleştir. Onun salih bir Müslüman olmasını nasip eyle” diye dua etmeli. Anne babanın evladına yaptığı dua makbuldür. Çoluk çocuğa asla beddua etmemeli. Sıkıntısını yine anne ve baba çeker.