‘Karımı öldürdüm ben''

"O alçağın yüzünü görmek istemiyorum. Mektubu yine buruşturup yastığın altına attıktan sonra, yorganı kafama çektim. Hıçkıra hıçkıra ağladım dakikalarca. Ama kimseye belli etmeden... Gururumu ayaklar altına almamaya çalışarak... Ertesi günden itibaren, her uyandığımda, o verilen randevuya bir gün daha yaklaştığımı hissediyordum..." "Pişman" rumuzuyla kaleme alınmış, bir cezaevi mektubumuz var bugün. "Adana cezaevindeyim. Suçum da cinayet. Karımı öldürdüm ben. Hem de el bebek gül bebek sevdiğim karımı. Hem de zavallının hiç suçu yokken. Hem de iki çocuğumun gözleri önünde. Hakimin sorularına cevap verirken dudaklarımdan sadece iki kelime dökülüyordu: -Namus cinayeti. -Pişman mısın? -İnsan öldürdüğüm için "evet." Ama namusumu temizleme konusunda "hayır." Hakimin gözleri, sözlerimi çok iyi anladığını ifade ediyordu. Gereği düşünüldü ve 26 yıl hapis cezasıyla cezalandırıldım. Hiç mühim değildi... Evet çok sevdiğim karımı öldürmüştüm ama, namusumu temizlemiştim. Namussuz bir kadına sevgi verilmezdi. Verilen sevginin bedeli de ölüm olurdu. Tüm akrabalarım, kardeşlerim şok içersindeydi. Herkesin kafasındaki cevapsız soru aynıydı: -İyi de bu kadının ne namussuzluğu var? -Bu kadın, ağzı var dili yok bir zavallıydı. Evinden ocağından başka yer bilmezdi. Eli kocasından başkasının eline değmemişti. Benden yaşça büyükler usturuplu bir şekilde, namus cinayetinin sebebini soruyorlardı. Ama hiç kimse ağzımdan bir laf alamıyordu. Nasıl söylerdim o duyduğum sözü... Nasıl açıklardım hem de alaycı bir şekilde yüzüme karşı söyleniş biçimini. Nasıl unuturdum? Çok kısa sürede saçlarıma ak düşmüştü. Bir yılda on yıl ihtiyarlıyordum. Ama beni hayata bağlayan tek teselli vardı: -Namusumu temizlemiştim. Birgün cezaevi koğuşunda, gardiyanın sesiyle irkildim. Adımı okuduktan sonra ilgisiz bir şekilde seslendi: -Mektubun var. Cezaevinde bir mektubun gelmesi, insana bazen dünyaları veriyordu. Hemen yerimden doğrulup mektubu almaya gittim. Sevinçle elime aldığım mektubun üzerindeki ismi görünce kan beynime sıçradı. Acaba hayal mi görüyordum. Yoksa kâbus mu? Ben bu isim yüzünden karımı öldürmemiş miydim? Bu şerefsiz arkadaşım yüzünden... Şimdi ne hakla bana mektup yazma cesareti gösteriyordu. Mektubu dişlerimi gıcırdatarak buruşturduğum gibi cebime sokarken kendimi volta alanına zor attım. "Be şerefsiz" diyordum içimden, "Şerefsizliğin yanına kaldı. Seni kimseye ifşa etmedim. Ben kendi karımı öldürerek bu konuyu kapattım. Şimdi neden bir de bana musallat oldun! Ne istiyorsun benden?!" İçim içimi yiyordu... Gece yarısına kadar uyuyamadım. Ciğerlerim sigara dumanıyla doldu. Ama gözüme uyku girmiyordu. O buruşuk mektup ise montumun cebinde akrep gibi bekliyordu. Dayanamadım. Ellerim titreyerek mektubu yeniden aldım. Sanki herkes bana bakıyor, o mektubu açıp okurken kahkahalarla güleceklermiş gibi geliyordu. Oysa ne o ismi kimse biliyordu burada, ne de cinayeti onun yüzünden işlediğimi. En yakınım dahi, hatta belki onun karısı dahi bilmiyordu cinayeti onun yüzünden işlediğimi. Bir ben biliyordum, bir de Allah. Belki o da tahmin ediyordu. Çünkü bana namus ihanetini yapan oydu. Ellerim titreyerek mektubu açtım. Çok kısa birkaç cümle vardı. Adıma hitaben yazılan bir mektuptu: "Bu sırrı bir sen bir de ben biliyorum ve sana bir itirafta bulunmak istiyorum. Falan tarihte ziyaretine geleceğim. Eğer kabul edersen görüşürüz." Mektubu açtığıma daha bir pişman olmuştum. Hani mektubun içinde doğru düzgün yazı da yoktu. Bu adam beni iyice çıldırtmak istiyordu besbelli. Oh olsun demek istese, öyle yazmıyor. Özür dilemek istese o yok. Sır dolu bir mektup. -Hayır!.. O gün ziyarete falan çıkmayacağım. İsmim okunsa da çıkmayacağım. O alçağın yüzünü görmek istemiyorum. Mektubu yine buruşturup yastığın altına attıktan sonra, yorganı kafama çektim. Hıçkıra hıçkıra ağladım dakikalarca. Ama kimseye belli etmeden... Gururumu ayaklar altına almamaya çalışarak... Ertesi günden itibaren, her uyandığımda, o verilen randevuya bir gün daha yaklaştığımı hissediyordum. Nihayet işte o gün gelmiş ve ziyaret saatinde ismim okunmaya başlanmıştı: -Ziyaretçin var!.. Devamı yarın