Ben kendimi affetmedikten sonra

Adana''dan "Pişman" rumuzlu okuyucumuzun hatırasını yayınlamaya kaldığımız yerden devam ediyoruz. Okuyucumuz, bir namus meselesi yüzünden, hem de iki çocuğunun gözleri önünde karısını öldürerek hapse düşer. Ama meselenin iç yüzünü kendinden başka kimse bilmez. Çok sevdiği karısını öldürdüğü için üzülmektedir ama, namus meselesinde çok sevmenin anlamı kalmamıştır. Bu duygularla, kendini teselli etmeye çalışırken, yıllar sonra bir mektup gelir. Mektup, cinayet işlemesine sebep olan adama aittir. Önce mektubu okumak istemese de, merakına engel olamaz. Mektupta, ziyaretine geleceğinden ve kendisine bir itirafta bulunacağından söz etmektedir adam. Ziyarete çıkmak, onun yüzünü görmek istemez ama, ziyaret saati gelmiş ve ismi de okunmaya başlamıştır. "Beynim istemese de, ayaklarım ziyaretçi bölümüne gitmeye başlamıştı bile. O namussuz adamla göz göze geleceğimi bile bile gittim. Bana yapacağı itirafın ne olduğunu öğrenmek durumundaydım. Ne o benim yüzüme ne de ben onun yüzüne bakabiliyordum. Şu kadarını görmüştüm ki, ben hapishanede nasıl kahrolmuş isem, o da dışarıda aynı şekilde perişan olmuş, kelimenin tam anlamıyla çökmüştü. Bir müddet sessiz bekledikten sonra mırıltı halinde dudaklarından dökülmeye başladı kelimeler: -Sen, nasıl bu sırrı kimseye söyleyemiyorsan, ben de söyleyemiyorum. Artık orta yerimden çat diye çatlayacağım. Geceleri kâbus görüyorum. Eğer benim de katil olmamı istemiyorsan beni dinle. Bana inan... Sana yemin ederek söylüyorum. Senin karının namussuzluğu yok. Benim de senin namusunda zerre gözüm olmadı. Kimsenin namusunda da olmaz. O akşam sana söylediğim söz, benim o durumu bildiğimden değildi. Bana da boşboğaz karım söylemişti. O an şaka olsun diye ağzımdan çıktı. Çıkmaz olaydı. Sonucun böyle olacağını bilsem söyler miydim? Ama artık çok geç. Sen bir öfkenin kurbanı oldun. İş işten geçtikten sonra da yapacak birşey kalmamıştı. Bu cinayetin o akşamki konuşmamızdan olduğunu anladım ama elimden birşey gelmiyordu. Buraya senden özür dilemek için gelmedim. Çünkü özür dileyecek bir yüzüm yok. Ben çok büyük terbiyesizlik ettim. Ama en azından, "O çok sevdiğin karının iffetiyle öldüğünü bil" diye geldim. Hiç olmazsa müsterih olursun. Ben ceza almıyorum ama, merak etme ben de çok yaşamam. Çünkü yüreğim kan ağlıyor. Gözlerinden süzülen damlaları silerek, bir gölge gibi savuştu gitti... Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü... "Ah ben ne yapmıştım böyle?" Yıllar bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti. O kahvedeki konuşma anı, evde karımın "Ne oluyor, sen delirdin mi?" diye haykırışları, elimde bıçak burnumdan soluduğum öfke anım... Hepsi gözlerimin önündeydi... O akşam, kahvede oyun oynuyorduk. Üçüncü elden sonra, biraz bıkkınlık gelmiş ve demiştim ki: -Ben kalkıyorum. Eve gideceğim. O arkadaş da bana alaycı ama kimsenin anlamayacağı bir mecaz ifade biçimiyle karımın muayyen günde olduğunu söylemiş ve "Gidip de ne yapacaksın, otur oturduğun yerde" demişti. Kahveden çıkıp da yolu yarıladığımda bende jeton düşmüş ve sormuştum kendi kendime: - Bu adam, benim ailemin durumunu nasıl biliyor? Biraz da kafa dumanlı. Hemen hükmü basmıştım. "Vay alçak karı vay. Demek beni aldatıyorsun. Yoksa elin adamı senin halini nerden bilecek!" Ve o öfkeyle, hiç kimseye danışmadan, hiç kimseye soru sormadan karımın üzerine hücum etmiş ve gözleri yuvasından fırlamış zavallıyı bir kerecik olsun dinlemeden, o cinayeti işlemiştim. Kendime geldiğimde de, namusumu temizlemiş ama sebebini onur meselesi yapmış, "Arkadaşım aldatıyormuş beni" diyememiştim. Şimdi gerçek, yıllar sonra da olsa ortaya çıkıyordu. Onlarla ailecek görüşürdük. Birgün, beni aldatıyor sandığım arkadaşın eşiyle, benim öldürdüğüm rahmetli eşim, yine bir görüşme esnasında iken, eşim normal olarak kadın kadına sancısı olduğunu, muayyen gönü olduğunu söylüyor. O da tutuyor, başka edecek laf bulamamış gibi ama hiç kasıt olmadan, boşboğazlık dedikleri türden, bu konuyu da kocasına söylüyor. Adamın bu konudan bu şekilde haberi oluyor. Aradan bir gün mü iki gün mü ne geçiyor. Ben o akşam "Canım sıkıldı eve gideceğim" deyince aklına geliyor ve bana bir şaka yapmak amacıyla eşinden duyduğu o durumu ağzından kaçırıyor. Gerçi espriyi kimse anlamıyor. Anlaması da mümkün değil. Ama ben ister istemez konuyu namus meselesi yapıyor ve o cinayeti işliyorum. Ah şu laf taşımak yok mu?.. Ah şu peşin hüküm ve ön yargı yok mu?.. Gerçeği öğrendikten sonra kendimi öldürmeyi çok istedim. Ama ölmek benim için az gelirdi. Benim gibi bir alçak, vicdan azabıyla her saniye ölmeliydi. Şu an çıkacak olan af yasasıyla ben de affa uğrayacağım. Ama hiç umurumda değil. Ben kendimi affetmiyorum ki...