Bu evlilik buraya kadardı!..
6 Eylül 2016 02:00
“Evet, bu evlilik buraya kadardı!.. Çocuklarımın elinden bir kaza çıkmaması için onlara anlatmadım durumu...”
Çocuklar da ben de babalarının eve gelmemesinin, dükkânda kalmayışının sebebinin kumara alışmasından olduğunu öğrenince çareler aramaya başlamıştık.
“Gel vazgeç bu alışkanlıktan. Bak elde avuçta ne varsa hepsi gitti” diye gözyaşı döküyorduk… Çocuklar “baba senin ne bitmez borcun olduğunu biliyor musun? Bırakmak zorundasın bu kumarı” diye babalarına nasihat veriyorlardı.
“Artık kahveye gitmeyeceksin, bakkalı erken kapatacaksın. Hatta bakkalı tamamen kapatalım” diye diretmeye başladık.
Koskoca adamın beni başkasıyla aldatacağı, ona dadanacağı hiç ama hiç aklımın ucundan geçmiyordu.
Meğer o adam kumara değil eline geçen paraları o süprüntü, o aşağılık kadına harcıyormuş.
Bir gün artık dayanamadım. "Yetti artık bu kumar alışkanlığın. Dayanamayacağım. Ya sana ya kendime zarar vereceğim!” diye ayılıp bayıldım.
Bunun üzerine bir süre eve erken gelmeye başladı… Ama evde bir odaya çekilip telefonda konuşurken duyduklarıma inanamadım. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Bu kumar illeti değildi… Bu çok terbiyesizce, hayâsızca bir işti… Kumar onun kişisel terbiyesizliğiydi ama bu ihaneti benim kişiliğimi de küçük düşüren bir terbiyesizlikti. Beni asla başka bir kadınla aldatamazdı.
Odaya girip suratına tükürdüğümde ne olduğunu anlayamadı.
“Sen hiçbir şeye değmezmişsin!” dedim…
Midem bulandı. Öğürerek çıktım odadan… Bu evlilik buraya kadardı… Çocuklarımın elinden bir kaza çıkmaması için onlara anlatmadım durumu. Sadece artık bu evliliği yürütemeyeceğimi söyleyerek yollarımı ayırmak istedim.
İşin bu noktaya geleceğini o da anlayamamıştı. Bin pişman olmuş, ağlıyordu… Zaten beş parasız kalmıştı… O kafa koparan tipler parasız kaldığında yüzüne bile bakmıyordu…
Etraftan akrabalarım filan çok yalvardı. Kimse namus meselesi olduğunu bilmiyor, kumar sebebiyle o adamdan boşanacağımı sanıyordu. Kocam ise kendisinin bu alçaklığını dahi kimselere söylemediğim için “sen ne asil kadınmışsın. Ben nasıl bu alçaklığı yaptım” diye gözyaşı döküyordu…
Sadece gerçekten pişman olduğu ve her şeyi bırakıp eve kapandığı ve çocuklarımın da aile ortamında kalması için yuvayı yıkmaktan vazgeçtim.
Bu aptallığının ve ihanetinin bedelini şu anda beş parasız kalmış hâlde ödüyoruz. Hayata bu yaşta yeniden başlayacağız… Kazancımızın hepsini kaybetsek de kocamı kurtarmış olmanın buruk mutluluğunu yaşıyorum...
Rumuz: “İbret Olsun”-İstanbul