Hak edilmeyen özlemler

“İnsanlar memleketini ve oranın güzelliklerini, özlemez mi? Hatıralarında yer tutmaz mı?”

 

 

 

“Şimdi ne isterdin?” diye sorsanız birilerine, çoğu geçmişte yaşadığı, hiç unutamadığı şeylerden bahseder. “Ahh!..” diye başlayan cümlelerin ardı arkası kesilmez. 

 

-Ahh şimdi memleketimde olsaydım! 

 

-Sabah dinlenmiş kalksaydım. 

 

-Uykuya doyabilseydim.

 

-Bizim zamanımızda bayramlar şöyleydi... gibi cümleleri duymadığımız bir gün yoktur.

 

Ailesine ve kendisine ayırması gereken uzun kış akşamlarını insafsızca uzatıp gece yarılarına kadar renkli camlı kutuların esaretine kendini teslim etmiş ruh ve bedenlerden ne akşama ne sabaha hayır gelmeyeceği ne de o çok istediği memleket kokulu kahvaltılara kavuşamayacağı bilinen ama inanılmayan, daha doğrusu inanılmak istenmeyen bir gerçektir.

 

Göz ardı edilen ve inanılması istenmeyen gerçeklere rağmen birçoğumuzda serzenişler, şikâyetler hiç kesilmiyor. Ama hiçbirimiz insafsızca harcadığımız zamanımızdan biraz olsun fedakârlık etmeyi tercih etmiyor, aksine tercihimizi şikâyet ve serzenişten yana kullanıyoruz. 

 

Sonra da tühler, ahlar ve vahlar... Sanki bu zamanları bizden zorla alıyorlar, özlemini çektiğimiz memleketimizde sabah var, başka yerde yok.

 

Tatile de gidilmeli fakat önceliklere dikkat edilerek. Hem fırsat bulunca tercihinizi başka mekânlar yönünde kullanacaksınız, sonra da “Aman, memleketimi çok özledim!” diye hayıflanacaksınız. Buna herhâlde bir isim vermek gerekse “hak edilmeyen özlem” denebilir.

 

Kapanıp açılan kapılar aslında bizim içimizde. Tıpkı hem özlemi hem de ihmali içimizde taşıyıp yaşadığımız gibi bu iki zıt şeyi de taşıdığımızı zannediyoruz. Ama şu ayrıntıyı çabuk unutuyoruz, zira kalbimiz çok büyük ve geniş olsa da iki zıt şeyin ikisini birden bulundurma özelliğine sahip değil maalesef. Biri varsa diğeri yok, yani ya il sınırlarını başkaları kapatıyor ya da biz beynimizde ve kalbimizde memleket özleminin çok fazla olduğunu zannedip bu duygunun aslında özlem değil, ihmal olduğunu bilmiyoruz... Peki ya ihmal etmeyenler. Bu insanlar memleketlerini ve oranın güzelliklerini, tatlarını, düğünlerini, derneklerini, kahvaltılarını özleyemezler mi? Hatıralarında yer tutmaz mı?

 

Kalbindeki keyfî ihmalleri silip mümkün olduğu kadar memleketiyle bağlarını koparmamış insanların bu defa yeni hakları, yeni özlemleri ortaya çıkıyor.

 

“Hak edilmiş özlemler…”

 

     Ayhan Özbek

 

 

 

Ünal Bolat'ın önceki yazıları...