Kocam adam gibi adammış...

 

Akşam, kapının zili çaldığında kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Kapıyı açtığımda oğlum babasının kucağındaydı. Beni görünce “anne” diye boynuma atladı.

Onu öpüp kokladım. Sonra kocama baktım. Hiçbir şey olmamış gibi bizim koklaşmamızı izliyordu. Ne diyeceğimi bilemedim. Çekingen gözlerle gözlerine baktım. Göz göze geldiğimde pişmanlığım anlaşılıyor muydu?

O ise bana yine her zamanki gibi dudağındaki o kendine mahsus gülümsemesiyle bakıyordu:

“Bana kızdın mı?” dedim.

Hiçbir şey olmamış gibi “Yok kızmadım” dedi.

“Beni affettin mi yani?” dedim.

“Affedilecek bir şey mi yaptın ki?” dedi.

Bir tuhaf oldum. Bir insan bu kadar mı hâlden anlardı? Canım kocacığım, bırakın annemin söylediği gibi yüzüme tükürmeyi… Bırakın “döndün geldin bak. İşte böyle tıpış tıpış gelirsin” gibi laflar etmeyi; benim onurumu kıracak hiçbir şey bile söylemiyordu.

“Boynuna sarılabilir miyim?” dedim.

Kollarını açtı. Ona öyle bir sarıldım ki bir daha hiç ayrılmamacasına… Kendimi tutamadım ağladım omuzunda…

O yine hiçbir şey yapmıyordu… Sadece omuzlarıma dokunuyor ve “kedini bu kadar üzme!” diyordu.

Hiçbir şey olmamış gibi sofraya geçtik… Allah’ım insanın kendi evi gibisi var mıydı?

Birkaç gün daha “belki bir gün yüzüme vurur” diye endişelendim ama hiç olmadı. Anladım ki benim kocam sadece fazla konuşmayı sevmeyen biriydi. Ama benim kocam gerçekten adam gibi adamdı. Altın kalpliydi.  

Daha da hayran olduğum yönü ise bir hafta sonra kaynanam bize misafirliğe geldiğinde baktım ki benim bu yaramazlığımdan kendi ailesine bile hiç söz etmemiş. Hatta kimselerin haberi olmamış. Oğlumuzu götürmeye başladığımız kreşte bile sorun sebebiyle değil de karar verdiğimiz için çocuğumuzu oraya verdiğimizi söylemiş. Yani ben sorun yapsam da kocam bu günlerin benim bir bunalım sonunda yaşadığımı birkaç gün sonra anlayacağımı düşünerek sabretmiş. Ne kadar iyi bir insanmış.

Ah annem ah… Anladım ki evde onun hükümranlığını örnek alarak ben de öyle davranmak istemişim. Hayır, şimdi evde hiç sorun çıkmıyor. Çünkü kocamı tanıyor ve ona göre bir hayat kurguluyorum. Anladım ki eşlerin en büyük problemi birbirlerini tanımak yerine birbirlerine evlenmeden önceki hayatlarını dayatmaları…