Pişmanlık bile duymamıştı!..

 

 

Benim iyilik timsali ablam bundan sekiz sene önce merhametsiz kocasının kendisine uyguladığı şiddete kurban gitti. Gerçekten öfkeli ve bir o kadar da merhametsiz bir adama düşmüştü. Her olur olmaz şeyde hemen kalkıp tekme tokat resmen çocuk döver gibi dövüyordu ablamı. Bırakıp gelmesi için yalvardığımızda ablam “o evden benim ancak ölüm çıkar” diyerek gelmeyi reddediyordu. Ondan mı korkuyordu onu da bilmiyorduk.

Sekiz sene önce böyle bir bayram sonrası bir de duyduk ki ablamız hastaneye yoğun bakıma kaldırılmış. Beyin kanaması mıydı? Kalp krizi miydi? Tansiyon muydu, bilmiyorduk...

Koşarak gittiğimiz hastanede öğrendik acı gerçeği. Meğer eniştemiz neye öfkelendi ise döve döve hastanelik etmiş kadıncağızı. Hastanelik demek de yetmez komalık etmiş resmen...

Hastaneye vardığımızda eli yüzü mosmordu. Yarı baygın hâldeydi ve konuşamıyordu. Ellerin kırılsın zalim adam ne suçu vardı da böyle insafsızca merhametsizce vurmuştun ona.

Vücudunda morarmadık yer kalmamıştı. Kafasını duvarlara mı çarpmıştı ablam, beynine aldığı darbeyle mi sendelemişti bilemiyoruz. Çünkü hastaneye getirildiğinde konuşamaz hâldeymiş ve zaten bunun adli bir vaka olduğu hemen anlaşılmış.

Tabii hastane polisi eniştemizi anında gözaltına alıyor. "Nasıl oldu da bu hâle geldi bu kadın?" diye sorduğunda, önce “banyoda düştü” diye yalan söylüyor. Polisi inandırması mümkün olmuyor. Polis evde keşif yapmaya karar veriyor. Evde yapılan keşif ve sorulan sorular sonunda yalanını gizleyemeyen vicdansız eniştem suçunu itiraf ediyor. Ablamı döve döve hastanelik ettiğini söylüyor.

Peki pişmanlık duyuyor mu?

“Hayır, diyor pişmanlık duymuyorum” diyor.

Bu ne bitmez tükenmez bir öfke imiş. Bu ne merhametsizlikmiş? Anlamak mümkün değil.

Biz vefat eden ablamızı gözyaşları içinde defnederken polis de karısının katili olan eniştemizi nöbetçi mahkemeye çıkardıktan sonra tutuklayıp cezaevine gönderdi.

Neyleyeyim biz ablamızı toprağa göndermiştik. O günden sonra ablam rüyalarımda geldi hep. Bu bayramda da gördüm onu rüyamda. Canım ablam diyordu ki:

“Morluklar biraz var ama ağrısı geçti. Artık şimdi daha iyiyim.”

Allah’ım inşallah kabri pür nurdur... Kadınlara karşı şiddet bir türlü bitmiyor. Biz bu şiddetin sonu olalım dedik ama ne ilki ne sonu olduk. Rabbim sen zalimin elinde zulümden can veren ablama ve tüm kullarına rahmet eyle...