WhatsApp’tan görüntü gönderdik

 

Çocukları arabaya bindirdik. Verilen adrese tam gaz gidiyoruz.

Beynimizdeki birbirinden enteresan sorular trafikten daha karmaşıktı… Onlar can derdinde idi ama biz de o çocukların tedavisini yaptırıp yaptıramayacağımızın derdindeydik. Hem gidiyor hem o ablaya sorular sorarak bilgi kırıntısı adına bir şeyler arıyoruz…

Öyle ya bu çocuklar kimdir nedir? Ne kim olduklarından haberimiz var ne başımıza ne geleceğinden.

Bir taraftan da ablanın bize yardımcı olmak için bir şeyler söylediğini fark ediyoruz…

Bu arada bazı kelimelerle birbirimizle iletişime geçme şansını da yakalıyoruz. Bir isim geliyor ortaya… Ne iş yaptığını vs. öğrenmeye çalışıyoruz. Bir taraftan da tam gaz hastaneye gidiyoruz.

Ne diller dökerek anlaştığımızı anlatmaya kelimeler yetmez ama hastaneye vardığımızda da sanki o söz konusu isme ulaşabileceğimiz ümidi doğuyor. Bir iletişim kanalı yakalıyoruz.

Bu adam bunlara iyilik eden, bir Türk hayırseveri… Ona bir şekilde ulaşabilirsek o belki gelir de konuyu sahiplenebilir.

Hastaneye hastayı getirmiştik. Hastanede çocuğu acilen ameliyata aldılar… Kimlik bilgilerini filan sorduklarında durumu anlattık. O gün için çıkartılan ameliyat masrafı tahminen 5 bin lira civarındaydı. Bu kadar parayı bizim tedarik etmemiz zaten mümkün değildi.

Emailden, feysbuktan vs. derken araştıra soruştura o hayırsevere ulaşacak kanalı bulduk. Çocuğun durumunu yazdığımız gibi fotoğrafını da kendisine whatsApp’tan görüntüler göndererek anlattık. Adam gerçekten duygulandıran bir çabuklukla “hemen geliyorum” dedi. Çok sürmeden de hastaneye damladı.

Bize çok teşekkür etti. Hastane masrafı ne ise hepsini karşıladı. Çocukcağızın elini ameliyat ederek sarıp sarmaladılar. Yavrucak biraz sakinledi ama benzi sapsarı olmuştu.

Sonra o hayırsever ile konuştuk biraz. Tam her şeyi soramadık ama öğrendik ki bu yavrucaklar Suriye’de iken hâli vakti yerinde bir aile imişler. Çocukların babası da orada kadı imiş, yani bizdeki karşılığı hâkim.

O akşam çocukları hastanede o iyiliksever hamilerine bırakarak eve döndüğümüzde vakit gece yarısıydı…

Ne iftar gelmişti aklımıza ne yiyip içecek… O gün o iftar akşamını ve o iki yavrunun çaresizliğini hiç unutamıyorum. Hastanede gösterilen ilgiliye teşekkür ediyorum. En çok da bu çocukların nafakasını temin ederek onlara kol kanat geren o hayır sahibini de minnetle anıyorum.