Evimizde şenlik, bahçemizde bahar

Mâlik bin Dinar hazretleri buyurmuş ki: "Ey Kur’ân okuyanlar! Kur’ân sizin kalplerinize ne ekti? Çünkü Kur’ân Mümin’in ilk baharıdır. İlkbahar yağmuru yeryüzü için neyse o da odur!"

 

Biz evimize misafir edeceğimiz insanları özenle seçeriz. Güvendiğimiz, sevdiğimiz, değer verdiğimiz insanlardır evimize buyur ettiklerimiz. Onlar gelecekler diye hazırlıklar yaparız, en güzel şekilde ağırlarız onları. Onlar kimi zaman dostlarımız, arkadaşlarımız kimi zaman da akrabalarımız, komşularımızdır. Peki ya kalbimize aldıklarımız? Onları da aynı özenle seçiyor muyuz? Nedir kalbimizde ağırladığımız; dünya mı yoksa ahiret mi? Allah mı yoksa başkaları mı? Kalp insanın evidir. O evin temelini iman ve itikat üzere atmak gerekir ki çökmesin. Sağlam zemin çökme riskini bertaraf eder. Her bir ibadet kolon, dualarımız çatı, hududullah da evin duvarları olsun... Bir de bu eve mütedeyyin boyası sürdük mü tamamdır. Binasını Allah’a karşı bir takva (duyarlılık) ve (Allah) rızası üzerine kuran kimse mi hayırlıdır, yoksa yapısını yıkılacak bir uçurumun kenarına kurup onunla birlikte kendisi de cehennem ateşine düşen kimse(ninki) mi?

 

Tohum toprağa düşünce can suyunu dökeriz. Sonra sabırla o tohumun filizlenmesini, fidana dönüşmesini, ağaç olmasını, onun gölgesinde soluklanmayı bekleriz. Gönlümüze giren her dini bilgi her âyet âdeta can suyu olup yeşertir toprağımızı... Tefekkür, tedebbür, tefehhüm sabrı gerektirir, nefis mücadelesi veren kişiyi zorlayacak akli-kalbi-manevi süreçlerdir ki nefse yenilmemek umut edilir. Bu zorlu sürecin neticesinde çiçek açar ruhumuz, bir diriliş muştusudur insanın yüreğine ilahi müjdeler... Nefsini terbiye edebilecek olgunluğa erişmesi, büyük cihadın gerçekleşmiş olmasına işarettir.

 

Bu yazıyı Fahr-i kâinat Efendimizin duasına hep beraber "âmin" diyerek tamamlayalım:

 

"Allah’ım, Kur'ân'ı gönlümün baharı, göğsümün nuru, hüznümün cilası ve kederimin şifası eyle!" (Müsned-i İmâm Ahmed)

 

     Müge Durmazer

 

 

ŞİİR

 

     Gönül gözüyle

 

 

Didarın nemli gözlerde gülşen gelinlik

 

Dem açar gamzende ansızın al gelincik

 

Burak’a niyeti bindi, arzda dolaşır

 

Arz-ı endama ay tutulur, kim ne karışır?

 

 

 

Gül gamzeden tevessülüdür, cihana güler

 

Hayale açılan kapıdan âleme bakar

 

Son nefes aşk ile dilden dökülür can güler

 

Hasretin ebedisi şimdi vuslattan bakar

 

 

 

Cihansız bakış, derman nehrinde erir

 

Varlık yok hükmünde, dert tene can verir

 

Duymaya, görmeye kim ister kulak göz

 

Gönlün gözü yeter, bakmaya zahmet verir

 

 

 

Bu deniz kimine serap kimine kuraktır

 

Çile sanma yüktür, değil elbet vuslattır.

 

Kalp kimine yürek, kimine gönülgâhtır

 

Serabın vuslatı, gönülde yağan kardır

 

 

 

     Yavuz Selim Bulut

 

 

TARİHTEN BİR YAPRAK

 

 

ANADOLU BEYLİKLERİ: Malazgirt Zaferinden sonra, Anadolu’da kurulan Türk beyliklerinin genel adıdır. Bu beylikler, tarihî kaynaklarda Tavaif-i Müluk ismiyle geçmektedir. Malazgirt Zaferinden sonra, birçok akıncı beyi, Anadolu’yu Türk toprakları hâline getirmek için seferler düzenledi. Bu beyler elde ettikleri bölgelerde, ilk Türk beyliklerini kurdular. Üsküdar’a kadar Anadolu topraklarının büyük bir kısmı bu beyliklerin eline geçti. Beyler, Selçuklu Sultanını hükümdar tanımakla beraber iç işlerinde tam bağımsız bir hâldeydi. Bunlar; Bitlis ve Erzen’de Dilmaçoğulları (1085-1394), Ahlat’ta Ermenşahlar (1100-1207), Diyarbakır’da İnaloğulları (1098-1183), Erzincan, Kemah ve Divriği’de Mengücükler (1072-1277) Erzurum’da Saltuklular (1072-1202)’dan ibaretti. Bu beyleri bir düzene sokmak için çalışan Büyük Selçuklu Devleti sultanları başarılı olamadı. Bununla birlikte beyliklerin büyük çoğunluğu sonraları Türkiye

 

Selçuklularının hâkimiyetine girdiler.

 

 

 

Yetenekli Kalemler'de önceki yazılar...