Cumhurbaşkanımız müjdeyi verdi; Karadeniz’deki Tuna-1 kuyusunda 320 milyar metreküp doğalgaz rezervi bulundu...

Bu, Cumhuriyet tarihimizin en büyük çaplı doğalgaz keşfi. Gurur duyduk, heyecanlandık, geleceğe yönelik umutlarımız bir kez daha tazelendi. Nasıl tazelenmesin ki, sondaj gemilerimiz Akdeniz’den Karadeniz’e, ülkemizin ve milletimizin istikbalini güvenceye alacak çalışmalarda bulunuyorlar. Böyle bir faaliyete ancak sevinilir, iftihar edilir.

Ama...  Yıllardır yazı yazıyorum, birçok kez muhalefeti de eleştirdim. AK Parti iktidarının hatalarını da söyledim. Yanlışa yanlış, doğruya doğru demeye çalıştım. Devletin yanında olunması gerektiğinde oldum, milletin hilafına bir hareket gördüğümde de karşı çıktım. Olması gereken de budur kanaatimce, kadim metinlerde denildiği gibi: “Sezar’ın hakkı Sezar’a.”

Tuna-1 kuyusunda yapılan tarihî keşfin ardından birtakım medyaya ve muhalefete bakınca "acaba bende mi bir hata var?" diye düşünmeden edemedim!.. Gözlerim neden bu kadar kör olmamış, kalbim, zihnim niçin böyle nefret dolmamış, hayret içerisindeyim...

Evet, Türkiye’nin en kronik hastalıklarından biri, Tuna-1 keşfi sonrasında da nüksetti. Yapılan hamlenin denge değiştirici boyutunu göremeden, ülke için ifade ettiği anlam kavranamadan yapılmış bir yığın nefret yorumu. Kof muhalefet. İçi boş, bilimsellikten uzak bir karşı çıkış. Sebebini öğrenmeye çalışıyorum ama inanın öğrenemiyorum, çünkü elle tutulur bir sebep yok ortada. Ülke menfaatlerine bile, “Erdoğan anlatıyorsa kesinlikle yanlıştır” diye bakan, ruh kemirici bir kanserle karşı karşıyayız. “Erdoğan'a yapacağına yapılmasın daha iyi” diyen ruh hastaları var. Evet, müzmin muhalefet bu ülkenin kanser hücresidir, millîlik adına yapılan her şeye saldırmakta, tedavisi olmayan seviyelere düşmekte ve çırpınmaktadır.

Müzminler ne işe yararlar? Türkiye’de taş taş üstüne koymuşlar mıdır? Varlıkları, milletimizin ve devletimizin hangi çabasına, gelecek vizyonuna fayda sağlamıştır? Bunların ciddiyetle tartışılmasının zamanı geldi de geçiyor bile...