Ünal Bolat

"Ölüme ilk defa bu kadar yakın olmuştum. Can vermenin korkusu, hayattan koparılma endişesi ve hiçbir şeyden haberleri olmayan çocuklarım!.."

"Anne-kız, çığlık çığlığa öfkeli ağabeyin elinden dışarıya çıkmaya çalışıyordu. Ben ise şaşkınlığa bürünmüş bir hâlde, hâlâ asansör bekliyordum!.."

"Sınıfta çıt çıkmıyordu. Öğretmenimiz masasına gitti. Kürsüye çıktı. Tam sandalyeye oturacakken, aklına bir şey gelmiş olacak ki sınıfa döndü!.."

"Hayırlı olsun dedik. Tebrik ettik. Çok sürmedi, arkadaşım mahalleden de taşındı. Kendisiyle sarılıp ağlaştık. Ne de olsa yılların verdiği dostluk vardı..."

Bulgarca adı Cherno olan Yeni Pazar'dan sağa sapıp önce annemlerin köyü Mındırağaç'a geldik. Burada ninemleri tanıyan kimseye rastlayamadık.

"Osmanlının dağılmasıyla her biri başka bir ülkecik olan bu coğrafyalarda bu milletin insanına reva görülen zulüm ve eziyeti anlatmaya tarih yetmez..."

"Annem her zaman anlatırdı: Sınırı, eşeğe yüklenmiş heybe içinde geçtik. Heybenin bir gözünde ben, diğer gözünde de erkek kardeşim Ahmet vardı..."

"Her ikisine de hayran kalmıştım. Bir muayenehane açmayı asla düşünmemiş, sadece hastanelerde görev yapmışlar. Son derece mütevazı insanlardı..."

"Tansiyonumu ölçtü ‘Allah Allah' dedi. Tekrar ölçtü ve tekrar ölçtü. ‘Tansiyon yok' dedi. Anneme ‘hemen odasına götür, ben doktor çağırıyorum' dedi!.."

"Sabahlara kadar öksürüyordum. Okula değil doktora gidecek mecalim kalmamıştı. Arkadaşlar ümitsizce benim iyileşeceğim günü bekliyordu..."

"O tenha sokakta ikindi üzeri, yaklaşık 400 metre mesafeyi yürüdüm. İlk olmanın ve yalnız olmanın verdiği değişik bir tedirginlik hissi yaşıyordum..."

"Orta üçteydik. İngilizce dersiydi. Öğretmenimiz deftere günün konusunu yazacaktı. Masada da bir tükenmez kalem. Eline aldı. Tam yazacakken durdu!.."

Yanındaki hasta "İki gece önce yatırdılar beni bu odaya. Ama galiba babanız sülalesine çok düşkündü... Hayatta ecdadıma hiç küfrettirmedim" diyordu.

"Sesler birbirine karışmıştı. Çığlık çığlığa bir feryat koptu. Yuvalarından fırlarcasına açılan gözlerimiz küçük hafızamıza bir dehşeti kaydediyordu!.."

"Koşa bağıra, el kol hareketleriyle âdeta uçarak biletli otobüsümü yakaladım. Soluk soluğa bindim. Çantam bile aynı yerindeydi. Cüzdan da içinde..."

"Cebimde sadece çay parası için bozukluklar vardı. Paralar cüzdanda, cüzdan da çantadaydı. Beş parasız yolda kalmıştım. Ama gülümsüyordum!.."

"Bu kimseyi tanımıyorum. Sanki sarhoş gibiyim. Etrafı puslu görüyorum. Onu da... Çaresiz peşinden gittim... Sevgili Peygamberimizi anlatıyordu..."

"Bu söz, artan kalbimin ritmine öylesine uyum sağlıyor ve onu öylesine yönetiyordu ki, yavaştan hızlı adımlara doğru âdeta koşturuyordu..."

"Nihayet 16 numaralı koltuğa geldim. Ama yan koltukta oturan kişiyi görünce başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Maalesef o bir bayandı!"

"Bizi adam yerine koyup buralara gelmişler. Ne de güzel sohbet ediyorlar. Hiç olmazsa ben bir kitap alayım da bu konuşmalar boşa gitmesin dedim!.."