MÜJDE YASTIĞI

Sarıkamış köy düğünleri renkli âdetlerle doludur.

 

İşin merkezinde “güveyi” yani damat var.

 

Köy erkekleri ikiye ayrılır.

 

Özellikle gençler, damadın “korumaları” olur.

 

Köyün geri kalan erkekleri de gelini almaya giden “atlılar”dır.

 

Bu “atlılar”, gelini yeni evine teslim ettikten sonra damadın burnundan getirmek için fırsat kollar.

 

Damadın korumaları olan gençler de işte bu “saldırıları” savuşturmakla görevlidir.

 

Bizim öykümüz gelini almaya giden “atlılarla” ilgili.

 

Daha doğrusu onlardan biri ile.

 

Gelin evinden başlayan yarışta, atlılardan damat evine ilk gelen, bir nevi madalya yerine verilen “müjde yastığı” ile gurur turu atar, sonra çeşitli ödüllere kavuşurdu.

 

Âdem, Sırataşlar köyü düğünlerinin şampiyonuydu.

 

Düğünlerin en önemli aktivitesi olan yarışlarda çoğunlukla birinci gelerek “müjde yastığı”nın sahibi olurdu.

 

Ödül alırdı almasına ama şampiyonluğun şerefi, parasından çoktu.

 

***

 

Ne olduysa son düğünde oldu.

 

Komşu köydeki güzel kadın öğretmen ile üç yıldır bizim köy okulunda görev yapan öğretmenin düğününde.

 

İkisi de batılı olmakla birlikte (Bolu-Çankırı), köy düğünü istemişlerdi.

 

Komşu köyden bizim köye gelecek olan gelin için okul lojmanının önünden at yarışı başlamıştı.

 

Bizim okulun lojmanında ise heyecanla ilk gelecek olan at bekleniyordu.

 

Âdem, bizim köyün önündeki on katlı apartman büyüklüğünde sıralı dev kayaların üstünden sağa kıvrılan yola ilk gelen olmuştu. Şimdi sağdan sıra taşları dolanarak geniş bir U çizecek ve okulun önünde müjde yastığına kavuşacaktı.

 

***

 

Ama Nihal Atsız’ın Bozkurtlar romanındaki şey oldu.

 

Orada Urungu, umarsız aşkı Ay Hanım yüzünden atını “ölüm uçurumuna” sürüyordu.

 

Âdem de sıra taşların üstünden olanca hızıyla atını aşağıda tam karşısındaki okula doğru uçurdu; cebinde “Son koşumu, bir yıldır gönlümde taşıdığım öğretmen hanım için kazandım” yazan pusula ile…