Bir dediği iki edilmiyordu...

 

Sağlık ocağında ebe olarak görev yapan arkadaşımızın iki yaşındaki oğlu yaramaz, şımarık ele avuca sığmaz bir şeydi. Babası onca disiplin vermeye çabaladıkça annesi çocuğu tahmin edilenden öte yaramaz ve şımarık bir şekilde yetiştirmişti.

Ne zaman, hangi saatte, ne isterse, ne arzu ederse her istediği yerine getirmeye çalışıyordu. Ne istiyorsa hemen alıyor, bir dediği iki edilmiyordu.

Bazen öyle vakit ve zamanlarda öyle istekleri oluyordu ki yerine getirilmesi çok zor olan veya zaman bakımından mümkün olmayan şeylerdi. Onun bu zamansız istekleri karşısında babası biraz itiraz edecek olsa hemen annesi müdahale ediyordu:

“Benim bir tane aslan oğlum var ne zaman olursa olsun ne isterse hemen yerine getirilecek, hiçbir isteğine karşı çıkılmayacak. Ne zaman ne isterse hemen alınacak!” diyerek karşı çıkıyordu. Çocuğunu şımarttıkça şımartıyordu.

Bazen çocuğu daireye getiriyor, çocuk çok şımarık ve yaramaz olduğu için eline geçen bazı şeyleri kırıyor döküyor zarar veriyordu.

Bazı arkadaşlar onun bu durumunu beğenmeyip şaka yollu da olsa annesine çocuğun her isteğinin hemen anında yerine getirilmesinin bu kadar şımarık yetiştirilmesinin iyi olmadığını ve ileride bazı zararlı durumlara yol açacağını özellikle belirtmelerine rağmen annesi o uyarıları hiç dikkate almıyor hep aynı şeyleri tekrarlıyordu:

“Biz zamanında çok sıkıntı ve yokluklar çektik. Bari çocuklarımıza bu yoklukları çektirmeyelim!..”

Bu şekilde sözlerle kendini savunuyordu. O böyle düşündüğü için kimse de fazla üzerine gidemiyordu.

Bir gece yine geç saatte, tahmini 00.00 civarlarında çocuk uykudan uyanmış “çikolata isterim” diye tutturmuş. Ne gece olduğundan ne de vaktin geç olduğundan anlamıyor “illa isterim” diyor.

Babası "vakit geç oldu her taraf kapalı sabah alalım" diye onu yatıştırmaya çalışsa da çocuk şımarık ya hiçbir şeyden anlamıyor “illa da isterim” diye bağırıp çağırıp ortalığı yıkıyor.

Annesi de nasıl olsa çocuğundan yana. Kocasına “Git ne yap yap nereden bulursan bul, çikolatayı al da gel” diye âdeta emrediyor.

Adam çaresiz o saatte kasaba içine yalnız gitmeye cesaret edemediği için benim kapımı çaldı, yalvarır gibi konuştu:

“Aslan Bey bizim yaramaz yine çikolata diye tutturdu ne desem anlamıyor, ben de kasabaya yalnız başıma gitmeye cesaret edemiyorum benimle gelebilir misin?"

“Ne demek abi tabii gelirim” dedim. DEVAMI YARIN