Çocukları dinleyin, onlara inanın

İnsanlar büyüdükçe oyuncakları değişse sadece... Yani insanlar hep çocuk kalsa... Çocuk ruhlu kalsalar... Kalabilseler... Birbiriyle tanışırken, birbiriyle konuşurken birbiriyle iletişim kurarken çocuk ruhuyla yaklaşılsa... O zaman daha sevecen, daha samimi, daha içten olmaz mı karşılıklı görüşmeler, konuşmalar; iletişimler...

 

Bir hayal etseniz ya... Çocuklar birbirine minik kıskançlıkların dışında hinlik düşünürler mi? Düşünmezler... Çocuklar genel olarak birbirinin yerine geçmeye birbirinin sırasını kapmaya birbirini ötelemeye çalışır mı? Bir öğretmen onlara “şöyle yapacaksınız” dediğinde hepsi ona göre hiç itiraz etmeden uyum sağlamaz mı?

 

Çocuklar birbirine karşı kin gütmeyi bilmez... Çocuklar tez unutur sıkıntısını, üzüntüsünü... Çabucak sevinir sevinecek bir harekete... Sevdiği zaman sevgisini saklamaz söyler... Üzüldüğü zaman da üzüntüsünü...

 

Derdini basit cümlelerle anlatır. Doğrudan yüzüne karşı söyler insanın... Korktuğunu hemen hissedersiniz yüzüne bakarak... Sevindiğini veya üzüldüğünü de...

 

Şimdi sözüm biz büyüklere... Hele de anne baba olmuş büyüklere... Çocuğu ile iletişim kurarken onların gönlünü kalbini yüreğini anlamayan biz büyüklere... Onların ana babası olmakla sanki onların sahibi olmuş gibi her türlü tasarrufu kendimizde bulduğumuzu zanneden büyüklere...

 

Oysa onların her birinin geleceğe hazırlanan bir “insan” olduğunun farkında olmayan biz büyüklere... Biz büyükler çocuklarımızı dinlerken çocuk işte diye dinliyoruz çoğunlukla... Çocuğumuzu dinlerken kafamızda birçok çözemediğimiz sorun dolaşıyor... Çocuk da nasıl olsa bizim onu dinlemediğimizi anlamıyor, zannediyoruz... Hayır... Çocuklarımız bizi anlıyor, dinlemediğimizi de biliyor... Sadece bizi o kadar seviyor ki bizi üzmemek için dile getirmiyorlar...

 

Size bir şey diyeyim mi, çocuklarınız sizinle konuşurken onları dinleyin... Ve söylediklerine de inanın... Çocuklarınızı büyüdükçe kazanmak istiyorsanız bundan ayrılmayın...

 

     Tuğba Seren Temelli

 

  

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

     SÜRÜCÜ ve YAYA

 

 

 

Taşıtların yaptığı işleri, bitiremeyiz anlatmakla.

 

Sorunlar da artıyor onlar çoğaldıkça.

 

Binlerce can yitiyor, trafik kazalarında.

 

Yaralı ve mal kaybını da sakın yabana atma.

 

Trafik kuralları belirlenmiş, önlensin diye kargaşa.

 

Rahatlayacak sürücü, yaya, bunlara uyarsa.

 

Yaya kardeş, beni iyi dinle! Dikkatsizliğinle.

 

Hem kendini hem beni derde sokma!

 

Taşıtlarda biniş, iniş olmalı sağdan.

 

Tam durunca inmeli, o binilen araçtan!

 

Sayın sürücü, iyi tanı aracını.

 

Zamanında yaptır, bakım ve onarımını

 

Binince arabana aynaları ayarla.

 

Emniyet kemerini tak, öne çocuk oturtma!

 

Biraz geç varıver, gideceğin yere.

 

Sağ salim kavuş hedeflediğin varış yerine.

 

Alkolden uzak dur, uykusuz çıkma yola!

 

Hatalı sollarsan eğer, veda edersin hayata!

 

Şehir içinde gidiyorsan 50'yi;

 

Çift yönlü yolda isen 90'ı aşma!

 

Bölünmüş yolda,110'dan, otobanda 120'den şaşma!

 

Kaza "Geliyorum!.." demez, insaf nedir bilmez.

 

Kurallara uyan yayayı hiçbir araç ezmez.

 

Görürsen bir kaza, basıp gitme gaza.

 

İn araçtan, yardım et; budur yakışan insana.

 

Yaya ve sürücü, trafikte başaktör;

 

Eğitimdir bunları, bilinçlendirecek faktör.

 

Sürücülerle yayalar, verirlerse el ele;

 

Güle güle giderler varacakları yerlere!..

 

     Rafettin Bülbül

 

 

 

 

 

 

 

 

Din Büyüklerimiz buyurdular ki: "Muvaffakiyetin sırrı ikidir: 1. Sabretmek. 2. Güler yüzlü olmak. Günahlardan sakınan evliyadır. Bizim yüzümüzden kimse Cehenneme girmesin. Bir kimse, herhangi bir arkadaşın yanına, herhangi bir iş için, rahat gidemiyorsa, çekinerek gidiyorsa, son nefesinden korkulur. Herkes bize acıyarak, merhamet ederek bakmalı. Nefse tâbi olmak, kötü arkadaşlarla düşüp kalkmak sıkıntı verir.

 

Mümin kardeşinizin duasını almaya çalışın. Bilin ki, 'Benim kurtuluşum, bu arkadaşımın duasından...' böyle bilelim."