Kağızmanlı Hıfzı -2

Hıfzı, bir buçuk yıl sonra 1915 baharında Kağızman’a döner. Talebelere ders vermeye başlar. Bu arada Erzurum ve Sarıkamış’ta ordumuz önünden kaçarak uğradıkları yerlerdeki Türk ahaliye görülmemiş kıyıcılık ve canavarlıkla yok etmeye başlayan Taşnak komitacıları, Kağızman’da da kırgına başlar. Çarşı merkezindeki Gamir Damı denilen hapishaneye doldurulup şehit edilenler arasında, Hıfzı da vardır.

 

Hıfzı, iki süngü yarası başından, bir süngü yarası da yüreğinin üstünden alarak yaralanır. Bir gün yaşadıktan sonra 9 Nisan 1918 günü şehitlik mertebesine ulaşır. Mezarı, Kağızman Şehitliğindedir.

 

Hıfzı’nın şiirleri Kars halk edebiyatında ayrı bir tada, ayrı bir yapıya, ayrı bir ruha sahiptir. Gerçi onun bazı şiirlerinde sergilediği dinî yönü ve kahramanlık ruhu çağdaşı olan Karslı ve Kağızmanlı şairlerde de bulunmaktadır. Ancak Hıfzı’yı onlardan ayıran asıl yan, onun turnalarla, İshak kuşlarıyla, çiçeklerle, tabiattaki varlıklarla haşır neşir olma, arkadaşlık kurma, selamlaşma hâlidir. Hıfzı, bu hususta, benzerine çok az rastlanan, ender bir şair, hayal gücü gayet yüksek, söyleyişi derin, üslubu akıcı, tasviri harika olan edebî bir kişiliktir.

 

Kağızmanlı Hıfzı, 25 yıllık kısa ömrüne rağmen bize, edebî niteliği yüksek birçok güzel şiir bırakmıştır. Yazdığı unutulmaz şiirlerle, Türk Halk Edebiyatı tarihine adını altın harflerle yazdırmıştır. Özellikle genç yaşta ölen amcasının kızı için, "ağıt" tarzında yazdığı “Sefil Baykuş” adlı şiiri uzun süre dillerde dolaşmıştır. Bu şiirin bir diğer özelliği de aynı zamanda ölen kişi adına kendisine cevap yazmasıdır. Şiiri okuyan biri, sanki ölen kişi onun yazdığı şiiri duymuş da ona cevap veriyormuş gibi bir izlenim edinir. Bu da ozanın ne kadar farklı bir şair olduğunu gösterir. Günümüz ozanlarından, "Sadık Miskini" mahlasıyla çok güzel şiirler yazan Sait Küçük, Kağızmanlı Hıfzı için şöyle diyor: “Hıfzı’nın şiirlerinin her dizesi berceste.” Kaynak: Sait Küçük’ün Kağızmanlı Hıfzı, Hayatı, Sanatı, Şiirleri adlı eseri.

 

           İhsan Ağır

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

 

 

                 ARALIK

 

 

 

Damarlarımda esrarengiz bir yangın!

 

Kalabalıklar ruhumu daraltırken

 

Her yerde mutlu insan tabloları...

 

Bir benim kederli gecelerin aşinası!

 

 

 

Kuşlar yalnız uçuyor bu gece şehrimde,

 

Sessizlik inmiş viran kalbime...

 

Kaç asırdır dinmiyor susuzluğum!

 

Nasıl bir yangınsa içimdeki,

 

Gözlerimdeki serin sular bile söndüremedi.

 

Ne yalnızlığım ne de kederim dinmedi.

 

 

 

Hava soğuk, iliklerime kadar üşüyorum.

 

En yalnızı benim bu seçkin halkın...

 

Tüm soğuğuna, tüm yalanlarına insanlığın

 

Milyon katrilyon kere susan benim.

 

İnsanlara yakışmayan insafsızlığın,

 

Faili benim, meçhulü benim.

 

Vicdanlarını sorguya çekmeyenlerin

 

Yargılanacağı mahkemede gülecek benim.

 

 

 

Gözyaşlarım anlatır Allah'a kalbimi kıranları,

 

İçimde bir inşirah ferahlığı!

 

Sorsanız hep iyiyim...

 

Hastayım oysa çok A'ralıkta kalmışım,

 

Sevdiklerimin sırtını döndüğü cereyanda!

 

Yel girmiş kalbime o yüzdenmiş bu ağrı,

 

Kapı pencere taş duvar bundan gayrı!

 

 

 

Kimi sevsem sevgime layık değil.

 

Kim beni sevse, sevecek takatim yok!

 

Küskünlüğüm yok hayata dair...

 

Ama kırgınlığım öylesine çok ki

 

Coğrafyalara sığmaz ahzanlarım...

 

 

 

Anlamadım yolun sonuna varmadan,

 

Her yola canla başla koşulmazmış.

 

Yüzümüze açan çiçekler,

 

Ardımızdan zehir saçarmış,

 

Her çiçekten bal alınmazmış.

 

 

 

Kim dost şimdi kimler düşman?

 

Kimler yolcu kimler hancı?

 

Umurumda değil kim kervancı!

 

Bekleyen benim umutla,

 

Mahşer-i Kübra'da sorulacak hesabı!

 

 

 

Bize zehir ettikleri tacı,

 

Kondurdukları baş kiracı...

 

Gün olur döner devran,

 

Çalar siren sesleri acı acı!

 

 

 

Bir umut ki çıkmaz can evimden,

 

Güzel günlere giden trene bir bilet!

 

Gelir mi gelmez mi bilinmez...

 

Varsın gelmesin hiç dert değil!

 

 

 

Tüm umudumu bir valize iteleyip

 

Gider gibi yaparım güzel günlere...

 

 

 

                              Kübra Can