İslâmın ilk şehidi: Hazret-i Sümeyye

 

İslâmın ilk yıllarında Mekkeli Müşrikler, Hazret-i Ammâr’a, babası Yâser’e ve annesi Sümeyye Hatuna işkence edip, sıcak kum içine gömerler ve üzerinde et pişecek kadar sıcak taşları gövdelerine dizerlerdi. Sonra "Lat ve Uzza putu, Muhammed’in dininden iyidir de!" derlerdi. Demeyince de işkenceyi artırırlardı. Bir keresinde Resûl-i Ekrem;

(Sabredin ey Yâser ehli! Size vadedilen yer Cennettir) buyurdu.

Yâser ailesinin müşriklerden gördüğü işkence, dillere destan olmuştur. İşkenceye uğramadığı günleri yoktu. Bir gün Hazret-i Sümeyye’yi iki devenin arkasına bağlamışlar işkence ediyorlardı. Nihayet Ebû Cehil'in kamçılarına dayanamayıp şehit oldu. Hazret-i Yâser’i de şiddetli işkence ile öldürdüler. İslam’da ilk şehit olan bunlardır. Hazret-i Ammâr, kâfirlerin zorlamaları üzerine dediklerini diliyle söyledi. Resûl-i Ekrem Efendimize, Ammâr kâfir oldu dediler. Buyurdu ki: 

(Hayır o kâfir olmaz. Baştan ayağa kadar iman ile doludur.) [İbni Mace]

(Allahü teâlâ imanı, Ammâr’ın tepeden tırnağa bütün vücuduna sindirtmiştir. İman, onun et ve kanına karışmıştır. O, hak neredeyse orada yer alır. Onun vücudundan herhangi bir şeyi yemesi, Cehenneme yakışmaz!) [İbni Asakir]

(Ammâr bin Yâser, iki durumla karşılaştığında mutlaka en doğru olanını tercih eder.) [İbni Mace]

Hazret-i Ammâr’ı serbest bıraktılar. Resûlullah Efendimiz, mübarek eliyle gözünün yaşını silip teselli buyurdu. Bu hâdise üzerine, Nahl sûresinin;

(Allah’a küfredenlere şiddetli azap vardır. Ancak kalbine iman yerleşmiş olduğu hâlde [küfre] zorlanıp, sadece diliyle söyleyenler müstesna) mealindeki 106. âyeti nazil oldu. Resûlullah Efendimiz de Hazret-i Ammâr’a;

(Müşrikler eziyet ederse, yine böyle söyle!) buyurdu.

İşte bunun gibi, İslâm düşmanlarının hâkim olduğu yerlerde yaşayan bir Müslümanın, kendisine bir zarar gelecekse onlara yalan söylemesi câiz olur.

Böyle yerlerde, namaz kıldığın zaman, işe ve okula geç kaldığında, nerede idin denilince, doğru söylersek bir zarar gelme durumu varsa yalan söylenebilir, bu dinimizin emridir. Hatta mecbur kalınca küfrü gerektirici söz bile söylenir, önemli olan kendimize zarar gelmemelidir.