Muhsin Abay

Avrupa Birliği'ne girme niyetimizde ve çabalarımızda en ufak bir sapma ve tereddüt olmamalıdır.

Avrupa Birliği ile müzakerelere başlama öncesinde gerilim üretme çabaları hızlandı. Kadınlar Gününü ve Nevruz kutlamalarını ikişer gün önceye alanlar, onlara çanak tutanlar neyi hedeflemiş olabilirler dersiniz? Müzakere tüneline yaklaştıkça taviz koparmaya ve iktidarı yıpratmaya yönelik iç ve dış mihraklı daha çok eylem göreceğimiz anlaşılıyor.

Suyun hayat için taşıdığı önemi kavramak için şu rakamlar yeter: Vücudun % 65'i, kanın % 80-90'ı, kasların % 75'i, taze bitkilerin % 80'i su. Bir kilo buğday elde etmek için bir ton su gerekiyor. Bir porsiyon bonfile yediğimizde 9.800 litre su kullanmış oluyoruz. Bir pilicin yenebilir hale gelmesi için 1.200 litre suya ihtiyaç var, sofradaki dört küçük ekmek için 400 ile 1.200 litre su kullanılıyor.

Son elli yılda kaydedilen bilimsel ve teknik gelişmeler insanlarda iki yönlü bir duygunun uyanmasına yol açtı. Asırlardır yapıla gelen üretim, tüketim alışkanlıkları ve iletişim şekli ile son çeyrek asırda kullanıma sokulan imkânları karşılaştırınca bir kısmının başı döndü.

İki dünya savaşı yaşamış, soğuk savaş döneminde soğuk terler dökmüş Avrupa'nın kömür ve çelik birliğiyle başlayıp Avrupa Birliğine dönüşen elli yıllık yolculuğunun asıl amacı barış içinde bir Avrupa kurmaktır. Barış olduğu takdirde varlığın, refahın, hürriyetin tadını çıkarabileceklerini anladılar.

Son günlerde içerde "hükümet Avrupa işini soğutmaya mı aldı? AB arka plana mı itiliyor?" endişeleri öne çıkarken, Avrupa cephesinde de "Türkler AB yolunda hız kesti" veya "Türkiye daha çok şeyler yapmalı" değerlendirmeleri sıklaştı.

Önceki makalemizde Amerikalı siyaset uzmanı P. H. Gordon'un Commentaire dergisinde yayınlanan uzun mektubundan söz etmiştik.

Amerika'nın yeni Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice selefi Powel'den hızlı başladı. Yaptığı Avrupa, Türkiye, Orta Doğu turunda ABD ile ilişkilerde yaşanan zorlukları aşmak için uzlaşmacı ve kararlı bir tutum izleyeceği mesajlarını verdi.

Geçenlerde bir ölçü verip, herkes kilosunu ölçsün ve taşıdığı fazla kiloların başkalarının hakkı olduğunu bilsin demiştim. Birçok soruyla karşılaştım; "Benim fazla kilom var, kime vereceğim?" diye. Bendeniz de "kimseye vermeyeceksiniz, sâdece komşularınızda, sokağınızda, şehrinizde, dünyada aç insanlar olduğunu düşüneceksiniz" diye cevapladım.

Birleşmiş Milletler dünya nüfus rakamlarını iki yılda bir güncelleştirir. Bunu yaparken doğurganlık, ölüm oranları, ortalama ömür, bölgeler ve ülkeler arasında yaşanacak göçler hakkında araştırma ve varsayımlarda bulunur.

Önceki gün "Şirketlerimiz geleceğe hazırlanıyor mu?" diye sormuştuk. Bu defa on yıl ötesini düşünmeye, geleceğe dair nirengi noktaları bulmaya çalışacağız.

Devletin iktisadî hayattan çekilmesi hakkında tartışmalar duruldu. Dünya hür teşebbüsün daha esnek ve rekabetçi olduğu fikrinde birleşti. Ama köhnemiş devletçi zihniyet ülkemizde hâlâ direniyor.

Küreselleşme hakkında zihnimiz çok karışık. Çevremizde o kadar şey küreselleşmeyle ilgilendiriliyor ki neyin küreselleşme, neyin küreselleşme olmadığını anlayamıyoruz. Bazılarına göre her derde deva, bazılarına göre batı istismarının örtülü adı.

Teknolojinin insanlığı nereye götüreceği hususu tartışmaların odağında yer almaya devam ediyor. Yüz yıl önceki dünya ile günümüzü kıyasladığımızda, aradaki fark kimsenin hayâline, havsalasına sığmıyor. Sadece bize mahsus değil, bakın dört anekdot nakledeceğim:

Gün geçmiyor ki Amerika'yla ilgili bir kitap, düzinelerle dergi, yüzlerce makale yayınlanmasın. Beğensek de, beğenmesek de ABD'nin hareketlerini takip etmek, niyetlerini kestirmek, kendimizle alâkalı yorumları yapmak durumundayız.

Dünya Enerji Ajansı gelecekte dünyanın enerji talebinin ne olacağına dair tahminlerini güncelleştirip, yayınladı. 2030 yılına uzanan perspektif içinde iki senaryo öngörülüyor.

Amerika'nın çiçeği burnunda Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice ("Condi" diye kısaltıyorlar) hafta sonunda ülkemizde olacak. Bush tekrar başkan seçilince önceki kabinesinde değişiklikler yaptı.

Yıllar önce Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Teşkilatı (FAO) başkanının bir konferansını dinlemiştim. "Hintliler çok yemezler, çünkü çok çalışmazlar. Hintliler çok çalışmazlar, çünkü çok yemezler" demişti. Bir vesileyle Hindistan'a gittiğimizde Delhi ve Agra'da dal gibi zayıf, yavaş çekim yaşayan o kalabalıkları gördükten sonra, bu insanların ömürlerinde bir defa olsun tam doyasıya yemek yemediklerini düşünmeye başlamıştım.

Güneydoğu Asya'da yaşanan tsunamiden sonra buzulların erimesi, iklim değişikliği, denizlerin çekilmesi veya yükselmesi gibi olaylara 'sudan şeyler' nazarıyla bakmıyoruz artık. Daha önemle ilgilenir olduk.

Yirminci asır fizik, kimya, tıp alanındaki buluşların, otomobil, havacılık ve iletişim konusundaki gelişmelerin damgasını vurduğu bir çağdı. Bu keşiflerin nimetlerini toplayan sanayileşmiş ülkelerin insanları kendilerini nihayetsiz bir kudret sahibi olarak görmeye başladı.