Aşk mantığın bittiği yerde başlar
Basın toplantısı boyunca muhabirin aklı başka yerdeydi.
“Taa Ümraniye’den İkitelli’ye öğlen yemeğine yetişebilecek miyim? İki gündür yemekhanede bakıştığımız o güzel kızı bugün de görebilecek miyim?”
Toplantının soru - cevap kısmını beklemeden kendini dışarı attı belediye binasından…
Hemen bir taksiye el kaldırdı.
***
“Felaket” tam da Boğaziçi Köprüsü üzerinde “geldim” dedi.
Muhabir sabah kıyafet değişimi sebebiyle cüzdanını yanına almayı unutmuştu! Sırtından buz gibi bir şeyin aktığını hissetti.
Yanakları alev alev yandı.
“Taksiyi İstanbul yakasından eve geri mi döndürsem, yoksa gazetede birilerinden para mı istesem… Ayın sonu, kimde para olur acep?… İstihbarat Şefi köpürecek, ‘Ben sana ne dedim oğlum, niye beklemedin Beykoz’dan gelecek arabamızı? Niye taksi tuttun?’ Adam haksız da sayılmaz. Ne halt etsem?…”
Bu büyük huzursuzlukla metreler azalıyor, taksimetre yükseliyordu.
Şöyle bir göz attı, 80’li bir rakam gördü.
***
Gazetenin bulunduğu semte geldiklerinde saate baktı, tam yemek vaktiydi. De, taksiciye ne diyecekti?
Telefonunu çıkardı, kimi arayayım diye rehberi kurcalamaya başladı.
***
Tam bu sırada taksi şoförü yol kenarında birisine dikkatle bakmaya başladı. Yavaşladı, durdu.
Muhabir ne oluyor diye bir taksi şoförüne, bir onun baktığı metro girişine doğru yürüyen kişiye göz attı.
Taksi şoförü şöyle dedi:
- Abi çok özür dilerim senden… Bu benim için hayat memat meselesi… Uzun zamandır görmek için hayal kurduğum, tur attığım, beklediğim kızı gördüm şurada… Gençsin, anlarsın gönül işlerini abi… Senden para almayayım, başka bir araca binebilir misin, çok rica etmesem… Çok önemli inan…
Muhabir anlayışlı davrandı
- Ne demek abi, gönül işlerinden anlarız.
Gülmesini saklamaya çalışarak arabadan inen muhabir, yürüme mesafesindeki gazeteye doğru adımlarını hızlandırırken, şoför taksiyi yol kenarında bırakıp “gönlünü rehin verdiği” kıza doğru yürüdü gitti.