Nerede iftar, orada sahur...

Bir arkadaşım anlattı. Yabancı bir komşuları varmış. Nereli olduklarını hatırlamıyorum ama arkadaşımın eşine bir gün şöyle demiş;

“Bizim orada ramazan ayı gelirken insanlar -Nasıl ibadet ederiz, fakirleri nasıl doyururuz?- diye planlama yaparlar. Ama Türkiye’de herkes yeme içme derdine düşüyor. Çok şaşırdık!..”

O kişi şaşırmakta haklı. Çünkü biz ramazanı sevinçle ve coşkuyla karşılayacağız diye ipin ucunu biraz kaçırdık. Mutlu olacağız elbette. Ama taşkınlığa varan bir coşkuya gerek yok!

Ramazan ayında “Gastronomi ve Mutfak Sanatları” üzerine ilginç bir yoğunlaşmamız oluyor. Sonra da “Mübarek ne kadar hızlı geçti, bak son haftaya girdik” diye üzülüyoruz. Hızlı geçer tabii. Bu kadar etkinliğin içinde zamanın nasıl geçtiğini anlamak mümkün mü? “Nerede iftar orada sahur” yaşıyoruz. “Top patlasın, çay kaynasın” şeklinde geçiriyoruz bu ayı.

Ramazan ayı yaklaşırken bir aylık menü çalışanlar var. Yıl boyunca yemediğimiz yemekleri bu ayda sırayla deniyoruz. İftarda, aç kalınan saatlerin acısını çıkarır gibi yiyoruz. Tamam, iftar ve sahur yemeklerinden hesaba çekilmeyeceğiz. Ama “çatlarsak şehidiz” kıvamında da olmaz ki bu iş!

Bu ayda iftar vermek çok sevap. Ama iftar davetleri mütekabiliyet esasına göre planlanmaz. “Onlar bize çeyrek takmıştı” mantığıyla davet ayarlanmaz...

Bir de ilginç belediye olayları var. "Ramazan konserleri" düzenliyorlar. Akşam ezanından yaklaşık bir saat sonra, İstanbul’un bazı semtlerinde binlerce aşırı tok insan ellerinde sodalarla konser alanlarına doğru akıyor. Bu nasıl bir manzaradır, insanın aklı almıyor!

Bugün mübarek ramazan ayının birinci günü. Hoş geldi, sefa geldi. Gerçi ramazan zaten hep hoş geliyor da biz pek hoş karşılayamıyoruz.

Bu yüzden gündelik telaşın içinden biraz sıyrılıp, bu ayın niçin kıymetli olduğunu idrak edebilmemiz lazım. Bunun için de isterseniz önce biraz kelimelere çalışalım.

Ramazan Lügati

Ramazan ayı cemiyet hayatımızı aydınlatırken, bu ayı anlatan kelimeler, eşsiz bir mücevheri süsleyen inci, elmas taneleri gibi parıldıyor. Oruç, sahur, iftar, teravih, sadaka, rahmet, bereket...

Her biri tek başına azamet, cümle içinde zarafet... Her kelimede manayı kanatlandıran ayrı bir keramet...

Ramazan, insanın Müslüman olduğu için belki de en çok şükrettiği ay... Gündüzü sabır, gecesi şükür vesilesi olan huzur tüneli...

Oruç, maneviyata aç ruhlar için besin değeri en bol gıda... İnanmayanlar için aç kalmak, inananlar için tıka basa doymak... Huzura, rahmete, berekete boğulmak...

Sahur bir göl kadar sessiz, bir bulut kadar hafif...  Misafirlikte uyuyakalmış çocuğun, eve dönerken babasının omzunda yarı uyur, yarı uyanık yaşadığı serin mutluluk gibi, bembeyaz bir huzur... Lezzetli bir rüya, çapak çapak saadet...

İftar biraz telaşlı, biraz da kalabalık... Güneşin batışıyla doğan şölen, karanlığa kurulan en aydınlık sofra... Ezan sesine hasret bekleyişlerin müjdesi, hasret kalınmış dost meclislerinin en leziz bahanesi...

Hurma mütevazı ama vakur... Kimine ilk lokma, kimine iftarın ta kendisi... Elden ele dolaşan bir sevap vesilesi...

Mâniler davulun bilge yoldaşı... Şehrin karanlık pencereleri ışıldayana kadar nasihat eden gür sesli vaiz...

Teravih yemyeşil bir huzur...  İftarda ağırlaşan bedenleri hafifleten ibadet, kubbelerden taşan nur...

Kadir gecesi, gözyaşıyla ıslanmış duaların bütün kâinatı yıkadığı mübarek gece... Rüzgârın esmeye çekindiği, bulutların dinlenmeye çekildiği bir sükûnet ve rahmet iklimi... Günahkâr kulların ümidi, kurtuluş arayanların can simidi...

Sadaka, fakirin cümlesini gizli özneyle mutlu eden kelime...

Zekât zengini rahatlatan, fakiri ferahlatan sigorta...

Bayram geçmiş zamanın en mutlu hikâyesi... Şimdiki zamanın neşesi, gelecek zamanın tesellisi... Takvim yapraklarının en mütebessimi, her rengin en güzel tonu... Nokta koymaya kıyamadığımız güzel kelime, cümlenin sonu...

İnşallah cümlemizin sonu bayram olur.

Hayırlı ramazanlar...