Ümit Aktan

Anlayışımız, onların iki yılda oturttuğu ve yapanların arasındaki sıralamada seyredenler tarafından dünyanın en iyisi koltuğuna oturtulduğu "ayağa pas ve sabır" üzerine kurulmuştu.

Biz Fatih Terim ile şapkadan kuş çıkarmaya çok fena halde alıştık. Sonunda seyredenler alıştı ve artık bu numara seyredenleri heyecanlandırmamaya başladı. Seyirci şapkayı gördü mü, "hah şimdi kuş çıkacak, bak, iyi bak" diye birbirini dürtüklemeyi bile bıraktı. Sihirbazdan etkilenmiyor. Şapkayı gördüğü anda kuşu bekliyor, hatta gecikirse sinirleniyor bile.

Hayaller büyüktü. Çok kocaman tutulan hedefler hayallerle örtüşüyor ama takımın ve günün gerçeklerinin dışına tekmeleniyordu. Rakibinin sahasında final oynamak taraftarın önüne konmuş bir havuçtu. Taraftar koşuyor, koştukça havuçla arasındaki mesafeyi kısaltamıyordu. Havuç kaçıyor ve onu kovalayanların yüreği acıyordu. Şaşırmışlardı, kurban Bülent Korkmaz mı olsun, yoksa Cassio Lincoln mü diye...

Öyle maçların böyle dönüşleri hep çok zordur...

Taktik konuşması olmayan maçlardan biri oynandı. Galatasaray'ın yaptığı şey imkansızı zorlamaktı... Maç öncesinde "Sakın sakatlanmayın" ve "aman kart görmeyin" dışında "sen şurada oyna, sen bunu yap, sen de onu tut" diyecek hali yok Bülent Korkmaz'ın.

Geçtiğimiz haftanın büyük bölümünü Trabzon'da geçirdim. Muhteşem günler yaşadım eski dostlarımla... Maç günü canlı yayında Anadolu takımlarına hizmetim olduğu için Kanal A ekranlarındaydım. Maçı seyrettim ve değerlendirdim. Kastı aşan noktalar varsa, beni incitmez dostlar, özür de dilerim sizden. Üstelik oraya gelmeyen, hatta "gelemeyen" bazılarının canlı yayında 1 saatten fazla maçı değerlendirmeleri ve yorum yapmaları onları acıtmadı da, benim birkaç sözüm mü incitti? Olsun. Ben Trabzon'a ve Trabzonluya sevgisi kadar saygısı olan biri olduğum için kızmaya ve eleştirmeye devam edeceğim.

Gol, Türkiye'ye nasıl olup da getirildiğini anlayamayan Avrupalı meslektaşlarımızın parlattığı Alanzinho'dan geldi. Topu yere vurdurup arkasına düşüren Sabri'nin hatası çok bu golde ama cambazın vuruş tekniğinin de altını çizmem gerekiyor.

Tökezleyince fark ettim... İstediğimi fark ettim içerde ve dışarıda farklı oynasın, birkaç değişik plan uygulasın, sanki elit yirmi üst düzey adamı varmış gibi ezsin, üstelik göze de hoş gelsin.

Basın tribünün altı, kulübenin üstü hepten milli. Maçı bizim gibi izleyenler Arda, Sabri, Emre Güngör filan.

Üç gün önceden 4 tane var kalesinde ama o güveniyor Kadıköy'de 2 tane atmış olmasına. Üstelik ligi bırakmamış 4'lendiğinde ama tekrarı kupayı bıraktırabilir. 2 alıp 4 atan ise kupayı son kazandığında kralı Semih'in "suya buu" dediği eski çağlardan kalma bir ihtirasın peşinde. Rakibinin şansı var ama zirveye "biraz" uzak düşen Fenerbahçe'nin kestirmeden "Avrupa bileti" meselesini halledebileceği bir maç...

Sert şutlara "füze" deriz. Rakibi "ezmek" üzerine kuruludur oyunumuz. Kaleyi "bombardımana" tutmak, savunmanın içinde "canlı bomba" gibi bir oyuncunuz olmasıdır eleştirilen. Hücumlar püskürtülür, hocalar stratejiler geliştirir, ani hücumlar "imha planı" üzerine kuruludur. Savaşın bütün metaforları kullanılır bir 90 dakika içinde. "Hatları aşarken" veya barikatlar kurarken rantı ve kentin sevgisini kaybetmek üzere olan yönetici niye saldırganlaşmasın veya tek toplumsal varlık nedeni takımı olan bir gurup taraftar nasıl olup da uslu uslu maç izlesin ki...

Hafta içi başarısı; bir refleks miydi 5'lik Kocaelispor maçına ve yeni hocaya, yoksa bir silkiniş miydi koca bir camia adına?.. Bunun cevabı aranıyordu Konya'da.

Bir büyük camianın "felaket" karşısında "acil durum" benzeri bir "akut" harekatı ve ardından gösterdiği "anlık refleks" Ali Sami Yen tribünlerinden sel olup akmıştı "Cengaver Bülent'in" üzerine.

Öyle bir ligimiz oluştu ki; 60'lı puanlarla şampiyon olabilmek mümkün olabilir, 40 puanlarla küme düşülebilir. Bu bir cazibe oluşturuyor. Aynı zamanda makasın daraldığı anlamına da geliyor. Bir galibiyetle düşme hattından çıkılabilen, bir yenilgiyle tüm Avrupa şansını kaybetmenin mümkün olduğu bir lig yaşıyoruz. Aragones ve Skibbe bu mantığın acemisidir. Mustafa Denizli ise kurdudur. Bilmem anlatabildim mi ne demek istediğimi. Yetmediyse buyurun ana yazıya...

"Birinci olacaksan sonuncuyu yeneceksin" maçı, ilk yarı sonunda "sonuncuyu yenemiyorsan nasıl birinci olacaksın" sorusuyla bitti.

Yine Türkiye'deki standartlarının üstüne çıkmış olan bir Galatasaray izledik..

Christian Bromberger'in söylediği bir sözcüktür bu haftaki ana başlığım. Bir düşünürdür, futbola inanmaktadır ama insanların ona esir düşüp köle olmasını algılamakta zorluk çekmektedir. Ona 24 milyon Euro'luk adamın tribünde oturduğu maçta gol olup yağan bir takımı, iki ayrı stadın ceza alanlarında aynı harekete 2 ayrı karar vermelerini, futbolun içinde barındırdığı ve 1,5 saate sığan "acı, nefret, aşk, şefkat, hüzün, stres, coşku ve kutlama" kavramlarını ne kadar uğraşırsanız uğraşın, bir türlü anlatamazsınız...

Bordeaux maçına 3-4 gün kalmış... 3-4 gün önce de bu takımın yabancıları dahil seyahat etmiş ve milli maç oynamış... Sahada turşusu çıkmış bir takımla, gücünü iyi ayarlayabilen ve doğru mücadele eden rakibi arasında G.Saray'ın klas ve kalite üstünlüğü ortadan kalkmış.

Bugün biraz kafanızı şişireceğim, çünkü kendimce takılmak istiyorum futbola. Hakeminden, yorum kirliliğinden, sadece yuvarlanan toptan başka şeyi görmeyecek kadar gözü dönmüş kitlelerden ve alemin hiç de ağır olmayan ağabeylerinden biraz bıktım da; ondan. Türk futbolunu "felaket" bir biçimde yönetenlerden de bıktım. Sezon başında Fenerbahçe'nin cırlamasından ürken, biraz ilerleyince Beşiktaş'ın video gösterisinden tırsan ama Galatasaray'ın metnine hemen cevap veren felaket tüccarlarından da bıktım...

İlk şaşkınlık ısınırken sakatlanan Hakan Balta'nın yerine Volkan değil, Mehmet Güven'in sahaya sürülmesinden geldi. Ortada bir fazla ama solda bir hayli sıkıntı...