Yetenekli Kalemler

Günümüz insanı, âdeta pamuk ipliğine bağlı bir ruh hâliyle yaşıyor. Ufak bir söz, küçük bir olay; büyük patlamalara, kırgınlıklara ya da geri dönüşü zor sonuçlara yol açabiliyor. Bu ruhsal kırılganlığın sebeplerinden biri, imanımızın zayıflaması ve inancımıza duyduğumuz saygının azalması olabilir. İnsan maneviyatla beslenmeyince iç dünyasında boşluklar oluşur, bu da duygusal dengesizliklere neden olabilir. Toplumda hâlâ psikoloğa gitmenin “deli doktoruna” gitmek gibi algılanması ise bireylerin yardım alma yollarını tıkıyor. Oysa bir insanın ruhsal destek araması, onun zayıflığı değil; aksine güç arayışıdır. Bazıları "birkaç samimi dostum bana yeter" diyerek bu ihtiyacı görmezden gelse de herkesin profesyonel desteğe hakkı vardır.

Karanlık sokakta, tek başına yanan bir lamba, kar tanelerini altın tozuna çeviriyordu. Cılız ışıkta tek tek düşüp kar yığınına karışıyorlardı. Belki de her birimiz, yeryüzüne düşen birer kar tanesiyiz. Eşimiz, benzerimiz yok. Tek ve biriciğiz. Hepimizin acıları farklı, yaralarımız derin; yine de birbirimize karışıp eriyoruz. Ne yaşarsak yaşayalım, sonumuz aynı değil mi? Biz de toprağa karışıp gideceğiz.

Bomba seslerinin, bebek, çocuk seslerine üstün geldiği hiçbir savaş için haklı bir sebep bulunamaz. Çocukların koşup oynamak yerine, mermilerin altında, açlıkla boğuşup insani haklarından mahrum kaldığı hiçbir dava haklı olamaz…

Sindirim sistemi için bize düşen görev helal ve temiz gıdayı almak gerisi sistemin işi. Sağlıksız beslenme, çok yemek, abur cubur tüketmek, gerekli miktarda su içmemek, hızlı yemek, yemek arasında su içmek gibi hatalarımızdan dolayı sistem aksasa vücut bize sinyaller gönderir ve destek ister.

Çevremizdeki yaşanan hayatlara bakıldığında sıradan, hatta önemsiz gibi görünen bir eksiklik, sahibinin dünyasında koca bir tufana dönüşebilir. İşte bu yüzden derler: “Karıncanın evinde şebnem (çiy) damlası tufandır.” Çünkü kimsenin tufanı, kimsenin terazisinde ölçülmez.

Toplumumuzda yanlış bir algı oluşmuş. Ne kadar sosyal medyada var iseniz o kadar görünürsünüz(!) Görünmek, fark edilmek için veya bir işle meşgul iseniz onu paylaşmanız bekleniyor. Eğer paylaşmıyorsanız bunun aksi düşünülüyor. Gezmiyor, bir şey okumuyor, herhangi bir işle iştigal etmiyorsunuzdur... İnsanlara bunu servis etmediğiniz için size bir etiket, bir konum belirleyemiyorlar(!) Hâlbuki tam tersi değil midir? Meşgul olan insan bunu paylaşmaya vakit bulamaz.

İslamiyet’e hizmetleriyle gönüllerde yer etmiş, güzel ahlakı ve temiz kalbiyle herkesin sevgisini kazanmış olan kıymetli babam Mehmet Salih Arvas’ı geçen hafta cuma vakti kaybetmenin üzüntüsünü ailemiz ve sevenleriyle beraber hâlâ yaşıyoruz.

Yeryüzündeki hayvanların ve dahi insanların hayatlarını sürdürebilmeleri için gıda almaya yani bir şeyler yemeye ihtiyaçları vardır. Bu yeme ihtiyacı ise esasında azot elementine olan ihtiyaçtan kaynaklanmaktadır. Yani canlılar, yedikleri besinleri içlerinde bulunan azot elementi için yerler. Yenilen besinlerdeki azot, sindirim sistemi vasıtasıyla kana geçer ve bu şekilde bedenler azotu elde etmiş olur. Buraya kadar her şey gayet anlaşılır.

Bazıları için sokağa çıkmak, giyinip o kapıdan dışarı çıkmanın ötesinde bir eylemdir. O kapının ötesi yasaklı bir bölge gibi hissettirir. Herkesin size baktığı, her hareketinizin yanlış hissettirdiği bir bölge...

“Renkli geldik, renksiz gidiyoruz. Değişen biz iken zamana aralıksız veryansın ediyoruz. Biz ki; salçalı ekmek yiyip sokağa koşmanın mutluluğunu yaşatamadık çocuklarımıza. Bir çift ayakkabının sevinci cüzdanlarımızdaki kartlarla harcandı. Heves etmek, beklemek, ümitlenmek eski mektup zarflarında postalandı.

Dün evdeki fazlalıklardan kurtulmaya karar vermeyi anlatmıştık. Bugün de doğru parçaları doğru yerde kullanmayla ilgili bilgi paylaşımı yapacağız. Örneğin, mutfak tezgâhının üzerinde asla kullanmadığın bir elektronik aleti bulundurmamalısın. Son aşamada hem evindeki hem de ruhundaki fazlalıkları tespit edip onlardan kurtulmayı başardıysan ve sade bir şıklığı yakaladıysan yüklerinden arındın demektir. Ne ev ne fazlalıklar ne de kullanmadığın eşyalar; kıyafetler, makyaj malzemeleri, dekoratif eşyalar vb. seni yorabilir. Yeni minimalist hayatına hoş geldin. Daha azıyla yetinmeyi öğrendiğinde, kendine gereksiz neleri yük ettiğini de çok iyi anlayacaksın. Okumayacağın kitaba rafta, evine almayacağın insanlara aklında yer olmayacak.

1960'lı yıllardan beri dünya genelinde, üzerine daha çok konuşulan minimalizmin kökeni aslında Uzak Doğu felsefesine kadar dayanır. En genel ifadeyle “az tüketim, çok huzur” şeklinde özetlenebilir. Hayatta karmaşaya neden olabilecek her şeyden uzaklaşma ve sadece gerçekten ihtiyacın olanlarla yetinme şeklinde tanımlanabilir. Peki minimalist hayat nedir? İnsan hayatındaki maddî ve manevi unsurları, ihtiyaçlara göre sınırlayıp en aza indirgedikten sonra daha fazla odaklanabilir olmak hareket serbestliği, yaşayış konforu ve kalitesi kazandıran bir hayat anlayışıdır.

İçimden geldi yazmak istedim. Olduğu gibi. Hayat bazen insana gerçekleri gösterir. Hem de tokat gibi yüzüne vurarak. Anlarsın artık bazı şeyleri. Kapasiteni, zekânı ve hatta geleceğini bile analiz edersin şimdiden. Kurduğun hayaller boşa, düşlediğin gelecek bir kurmacadan ibaret. Oysaki hayat bambaşka. Zorluklar arasında mücadele ile geçiyor ve sen bu mücadeleye ne kadar ayak uydurursan o kadar kâr.

Değerli olduğumuzu ve değerli hissetmenin bizim en insani hakkımız olduğunu düşünürsek bunu her yerde bekleriz. Eşimizden, çocuğumuzdan, arkadaşlarımız ve girdiğimiz her ortamdan. Verilmediği zaman da değersiz hissederiz. Bundan yirmi yıl önce kimse değerli hissetmeyi aklına bile getirmiyordu. Çünkü böyle bir beklentisi yoktu. Çevresinde kimse kimseden değer beklemiyordu. Günümüzde insana birçok isteğin ihtiyaçmış gibi sunulduğu gibi birçok suni his ve duygu da hakkıymış gibi sunuldu. Değerli hissetmek, yeterli hissetmek, öz güvenli hissetmek, önemli hissetmek, başarılı hissetmek, mutlu hissetmek ve dahası. Bu beklentilere girmek bu konuya dair hassasiyet geliştirir ve beklenti karşılanmazsa tam tersi duyguya davetiye çıkarılır. Duyguya beklenti davetiyesi gönderip çağıran ve hisseden bizken üstüne birde karşı tarafı suçlarız. Sanki o duyguları hissetmek hakkımız ve hakkımız olan bize verilmemiş gibi alınganlık gösteririz. Olaylar karşısında "bu dinen, kanunen benim hakkım mı?" sorusunu kendimize sorup beklentilerimizi o yönde geliştirmezsek modern dünyanın sunduğu her şeyi kendimize hak görür ve altında eziliriz...

İzmir Müftülüğü, ramazan ayında çekilmek şartıyla bir yarışma düzenledi. Konusu da “İzmir’de Ramazan”. Hem gezmek hem yarışmaya katılmak için aldım yanıma çocukları, fotoğraf makinesini, çıktım yola.

İstanbul günlük günübirlik tartışmalara malzeme olacak bir yer değildir. İnşallah korkulan bir deprem olmaz ama her an kendimizi niçin depreme hazır hâle getirmeyelim değil mi? Ülkemiz neredeyse baştan başa diri faylar üzerinde olup yıkıcı bir depremle her an karşı karşıyadır. Hâl böyle olunca istesek de istemesek de depreme alışmamız ve buna göre tedbirler almamız lazım. Herkesin dediği gibi deprem öldürmez, bina öldürür. Bir taraftan depreme karşı kentsel dönüşümü hızlandırmakla birlikte bir yandan da deprem anında ve sonrası neler yapmamız gerektiği konusunda eğitimler almamız gerekiyor.

Üç tarafı denizlerle çevrili üzerinde yaşadığımız bu güzel topraklar yalnızca tarihî, coğrafi ve kültürel zenginlikleriyle değil dünyanın en hareketli levha sınırlarından birinin tam üzerinde yer almasından dolayı sık sık deprem felaketleriyle sarsılmaktadır. Bu da bize büyük sorumluluk yüklemektedir.

Bir zamanlar ailede göz göze bakmayla bile anlaşabildiğimiz dünyadan, artık parmak uçlarımızla dokunduğumuz sanal yalnızlıklara savrulduk. Dijital çağ, bize sınır tanımayan bir erişim vadetti; ama neye erişemeyeceğimizi unutturdu. Ailemize, sevdiklerimize…  Ekranlar büyüdükçe, aramızdaki mesafeler de büyüdü. Aynı sofrada oturup birbirimizin yüzüne değil, elimizdeki cihazların içine baktığımız bir hayat kurduk kendimize. Sessizce koptuk.

Televizyondaki açık oturumlarda çeşitli sosyal konulardan bahsedilirken laf genellikle insanların etnik kökenlerine gelir ve yorumlar bu zeminde yapılır. Bu yorumlarda siyah, beyaz, Batılı, Doğulu, Asyalı, Avrupalı gibi sözler sarf edilir ve insanlar bu mefhumlar üzerinden tanımlanır ve sınıflandırılır.

Evet bir tavuk yavruları tehlikede ise onu korumak için aslan gelse aslana bile saldırır. Çünkü o bir anadır. Sadece tavuk mu böyledir? Bu koruma içgüdüsünü kedi de yapar, koyun da yapar hemen her hayvan yapar.