Abdülvahid bin Ziyad "kuddise sirruh" (1) - (Duâ nasıl yapılır?) -

Allah adamlarından, olan bu mübarek zât, Bir gün sevdiklerine, şöyle etti nasihat: (Hak teâlâ insanı, her şeyin mükemmeli, Olarak yarattı ki, bu da açık ve belli. Ayırdı hayvanlardan, onu, akıl vererek, Çağırdı kendisine, "Peygamber" göndererek. Kur''ân-ı kerîminde, onlara etti hitab, Yâni kıldı onları, kendisine muhatab. Olur mu insan için, bundan büyük bir şeref? Lakin bunu insanlar, anlamıyor maalesef. Bu şeref ve kıymeti, bırakıp bir kenara. İtibar ediyorlar, kıymetsiz olanlara. Kulların takdiri ve, tenkidinden eğer ki, Sıyrılamazsa insan, fenadır elbette ki. Halbuki bütün dünya seni takdir etseler, Rabbimiz sevmedikçe, verilir mi hiç değer? Aksine, bütün dünya yerseler seni şayet, Allah sevdikten sonra, edilir mi şikayet? Çünki bu insanların takdir ve tenkitleri, Üç beş sene sonunda, hayal olur her biri. İnsana ahirette faydası dokunacak, Ameller, "Allah için" yapılanlardır ancak. Para pul, mevki makam, ayakkabı, elbise, Yarın fayda vermezler, "dünya için" idiyse. Zaten insan ölünce, onlardan soyuyorlar, Sadece bir kefenle kabire koyuyorlar. İnsan her saatinin bilmeli kıymetini, Zira böyle kazanır, sonsuz saadetini.) Bir gün de buyurdu ki; (Dua, bir ibadettir, Kabul olunmasa da, yine sevap verilir. Eğer söylediğinden haberi olmaz ise, Kabul olmaz duası, ne kadar dua etse. Duanın evvelinde, istiğfar eylemeli, Kabul olması için, acele etmemeli. Duaya devam edip, usanmamalı aslâ, Zira dua edeni, çok sever Hak teâlâ. Kabul ettiği halde, Rabbimiz dilekleri, Kulu sevdiği için, geciktirir ekseri. Çünki hemen vermez ki, dua etsin o yine, Daha çok ecir alıp, yakın olsun Rabbine. Rahatlık zamanında çok dua ederse kul, Dert gelince duası çok çabuk olur kabul. Duayı içten yapıp, yalvarmalı Rabbine, Ve hem de yapışmalı, o şeyin sebebine. Rabbinin rızasını istiyorsa mesela, Onun emirlerine sarılmalı ihlasla. Sebebe yapışmadan yapılan dua, niyaz, Hak teâlâ indinde, kabule layık olmaz.)