Ahmet Mekkî Efendi "kuddise sirruh"

Dünya nedir? İslâm âlimlerinden, bir büyük evliya zât, Bir gün sevdiklerine şöyle etti nasihat: (İnsan, önce kendine merhametli olmalı, Yani önce kendini "Ateş"ten kurtarmalı. Sonra da, evlâdına merhamet etmelidir, Onları da azabtan halâs eylemelidir. Bazı anne babalar, düşünmezler pek bunu, Sırf "Dünya kazancı"nın, gösterirler yolunu. Bildikleri bir şey var, "Evladımız okusun, Okusun da, bir meslek, bir iş sahibi olsun" Evet, oğlun okusun ve çalışsın bir işte, Ama her şeyden önce, o, yanmasın ateşte. Sen önce, evlâdının âhiret hayatını, Düşün ve temin eyle, ebedî rahatını. Bu dünya, üçbeş günlük bir hayattır, geçecek, Yarın öbür gün derken, bir gün ecel gelecek. Bu kısa ömür için, nasıl olur bir baba, Kıyar da evlâdını atar sonsuz azâba? Bir baba, evlâdına öğretmezse dinini, Ve eğer vermez ise, dini terbiyesini; En merhametsiz baba, o kimsedir ki işte, Güzelim evladını yakmaktadır ateşte. Babanın ne kadarsa, evlada merhameti, Öğretir o nisbette, ona İslâmiyeti. Anne baba, ne kadar merhametsizse eğer, Onlara, o nisbette dünyayı öğretirler. Onlar da cahil olup, âhireti unutur, Merhametsiz olmanın ölçüsü, işte budur. Halbuki her günahı yaptıkça o evladı, Anne babasına da, yazılıyor bir katı. Bir iyilik ve tâat yaptıkça da hem yine, Bir misli yazılıyor, baba ve annesine.) Bir gün de buyurdu ki; (Bir "Hayal"dir bu dünya, Yahut çok kısa süren, sanki tatlı bir rüya. Ölmeden önce olan, her şeye "dünya" denir, Bu şeyler günah olup, hep felaket getirir. Lâkin öldükten sonra faidesi olanlar, Ahiretten sayılıp, hiç dünya olmaz onlar. Çünki âhiret için, "Tarla"dır sanki dünya, Hep faydalı tohumlar ekmelidir oraya. Her ne ki yaramazsa, bir işe âhirette, Ona, "Dünya" denir ki, zararlıdır elbette. Mal, iyi de değildir, tam kötü de değildir, İyilik ve kötülük, onu sarf edendedir. Allahü teâlânın hoş görüp, beğendiği, Bir yerde harcanan mal, elbette olur iyi. Günah olan bir yerde kullanılırsa şayet, Bu sefer olur o mal, bir sebeb-i felaket.)