Cemâleddîn-i Tebrîzî "kuddise sirruh" -2-

Belâ ve musibet Cemâleddîn-i Tebrîzî büyük bir evliyadır, Kalplere tesir eden, nasihatleri vardır. Bir gün genç bir Müslüman, gelerek huzuruna, Arz etti ki; (Efendim, nasihat edin bana.) O gence buyurdu ki; (Oğlum, senin maksadın, Sadece yemek içmek olmasın aman sakın. Dünyada bir günahı, terk ederse bir insan, Cennette onun aslı, edilir ona ihsan. Oğlum, şöyle düşün ki, ölürsün bir gün artık, Bu düşünce içinde, yap ölüme hazırlık. Allah''ı sevdiğini söylüyorsun ey insan, Niçin bir musibete, edersin peki isyan? Sabredebiliyorsan, bir bela geldiğinde, Hakikat payı olur, senin bu dediğinde. Eğer isyan edersen, musibet geldiği an, O zaman bilmiş ol ki, yalandır o iddian. Bir gün Resulullah''a, bir Müslüman gelerek, Dedi; (Ya Resûlallah, seviyorum seni pek.) Hemen ona cevaben, buyurdu ki; (Ey kimse, Peki, fakirlik için, hazırlan öyle ise.) Birisi de gelerek, arz etti ki; (Efendim, Allahü teâlâya, pek çoktur muhabbetim.) Resûlullah ona da, buyurdu ki; (Ey insan, Öyle ise bela ve musibete hazırlan.) Bir gün de buyurdu ki; mescidde sohbetinde, (Resulullah''ı sevmek, çok mühimdir bu dinde. Çünkü O''na Rabbimiz, "Habibim" demektedir, Yani Resulullah''ı, çok seviyor demektir. Bilinen, bilinmeyen, bilcümle iyilikler, O yüce Peygamberi sevmekle ele geçer. Bu yolda yükselmeğe, bu "Sevgi"dir vesile, Zira hep yükselenler, yükselir bu sevgiyle. Sebebine gelince, Resulü cenab-ı Hak, Bilcümle mahlukattan, çok üstün eyledi halk. Bütün güzellikleri, ne varsa iyi, âlâ, Hepsini Habibinde, topladı Hak teâlâ. "Âşık" idi O''na hep, sahâbenin cümlesi, Rızâsını almaktı, hepsinin tek gâyesi. Onlar, onu herşeyden, daha fazla sevdiler, Uğrunda seve seve, can feda eylediler. Onu sevmeyenler de, sevmediler katiyyen, Hatta mücadeleye girdiler hepsi hemen. Sırf O''nun için olan, bu sevgi ve adâvet, Sayesinde indallah, yükseldi hepsi gayet. Çünkü ibadetlerin başı bu ikisidir, Allah için düşmanlık, Allah için sevgidir. Sahih olması için, îmân ve ihlâsın da, Bulunması lazımdır, bunların esasında.)