Dâvud-i Tâi "kuddise sirruh" (2)

İslâm âlimlerinden, bir büyük evliya zât, Bir gün "Sabır" hakkında, şöyle etti nasihat: (Kim belâ ve mihnete, gösterirse çok sabır, Onun iyilikleri, artar ve olgunlaşır. Hem de kalp aynasında, olan bütün kir ve pas, Temizlenip kazanır, kâmil iman ve ihlâs. Nitekim Eyyüb Nebî, hastalık illetine, Sabredip nâil oldu, Rabbimizin methine. Hasta yattı yedi yıl, yedi gün, yedi saat, Hiç şikâyet etmeyip, gösterdi sabır sebat. Katiyyen etmeyince, bir gün bile âh-ü vâh, "O ne güzel kul" diye, methetti Onu Allah. Velî de, insanlardan, gelen sıkıntılara, Katlanarak sarılır, tevekküle ve sabra. Ne kadar çok kötülük, görse de insanlardan, Sabredip yine yapar, hep iyilik ve ihsan. Hak teâlâ Kur''ân''da Ankebût sûresinde, Meâlen buyurur ki, ikinci âyetinde; (İnsanlar sanır mı ki edince yalnız îman, Öyle bırakılıp da, edilmezler imtihan?) Yâni Allah, kullara, bazı sıkıntıları, Gönderip, imtihana tabi tutar onları. Ve lâkin sevgiliden, gelen bu sıkıntılar, İle Hak dostlarının sevgisi daha artar. Ne kadar çok gelirse, onlara dert, musibet. O kadar çok sevinip, alırlar fazla lezzet. Nitekim "Saf altın"ı, elde etmek için de, Bırakırlar cevheri, kızgın ateş içinde. Ne kadar çok olursa, ateşteki hararet, Altın da o nisbette, saf, temiz olur gayet.) Asil bir sülâleye mensub olduğu halde, Derdi; (Doğru değildir, öğünmek nesebiyle. İnsana şeref veren, ilim ve edebidir, Bir de ameli olup, neseb ve mal değildir. Bilâl-i Habeşiyle, hem Selmân-ı Fârisî, İman etmeden önce, köle idi ikisi. Lâkin Resûlullah''ın, bir an durup yanında, Mânevi sultanlığa, yükseldiler ânında. Bu dinde mühim olan, değildir çok ibadet, Günahlardan sakınmak, mühimdir daha elbet. Hak teâlâ indinde, kıymetli olmak için, Helâlinden yemesi, lâzımdır her kişinin. Helâlle beslenirse, bir beden tam olarak, Ölünce, o bedeni çürütemez bu toprak. Zîra zevk ve sefâya, gelmedik bu dünyaya, Bizlere çalışmayı emretti Hak teâlâ. Vakit, keskin bir kılıç gibidir ey insanlar, İyi kullanılırsa, insana fayda sağlar.