İbn-i Dakîk-ul İyd "kuddise sirruh" -1- _İki sevgi!.._

Allah adamlarından büyük bir evliyadır, Kalplere tesir eden, nasihatleri vardır. Bir gün bir sevdiğine, yazdığı mektubunda, Buyurdu ki; (Bu dünya, biter elbet sonunda. Zira bu, bir "Konak"tır, ölünce sona erer, Sadece âhirettir, ebedi kalacak yer. Dünyayı üstün tutan, "Zelil" olur âkıbet, Zira Allah dünyaya, vermez değer ve kıymet. "Süslenmiş gelin" gibi, cezbeder dünya seni, Ahmak olan kaptırır, dünyaya kendisini. Evet, gerçi dünyalık lâzımdır her mü''mine, Lâkin onun sevgisi, girmemeli kalbine. Zira kalb, nazargah-i İlâhidir âşikar, Dünya muhabbetinin, orada ne işi var. Dünyayı seven kişi, düşer onun ardına, Ve lâkin hiçbir zaman, eremez muradına, Her gün ayrı üzüntü, her gün ayrı bir keder, Ona kim aldanırsa, mutlaka zarar eder. Zira benzer bu dünya, insanın gölgesine, Yakalamak istersen, o kaçar senden yine. Sen dünyadan kaçarsan, o gelir hep ardından, Tecrübe edilmiştir, bu, böyledir her zaman. Hak teâlâ dünyaya verseydi biraz kıymet, Vermezdi kafirlere, dünyadan az bir nimet. Bilcümle Peygamberler, âlimler ve veliler, Ona aldanmamağı, nasihat eylediler. Zira âhiret için, yaratıldı bu insan, Ve hesap verecektir, yarın her yaptığından. Hem dahi sonu yoktur, ebedîdir âhiret, Orada iki yer var, ya Cehennem, ya Cennet. İnsan sonsuzluk için yaratıldı elbette. Öyleyse buna göre, değer ver âhirete.) Bir gün de buyurdu ki; (Saadete kavuşmak, İslâmın her emrine, uymakla olur ancak. "Evliyalık", Allah''a yakın olmak demektir, Emirlere sarılıp, günahı terk etmektir. Evliya olmak için, hem dünya, hem âhiret, Sevgisini kalbinden, çıkarmalıdır elbet. Yani Hak''tan gayriyi, gönülden çıkarmaktır, Yalnız Onu sevmek ve, Ona düşkün olmaktır. Mahlukun sevgisini, kalbinden hangi insan, Çıkarırsa, bu ni''met, edilir ona ihsan. Evliyalık yolundan, gelen bütün feyizler, İslâma tam uymakla, hasıl oluverirler. Bir evliya ne kadar yükselirse yükselsin, Hududundan çıkamaz, yine İslâmiyetin. İslâma uymasında, sarsıntı olursa az, Bütün dereceleri yıkılır, izi kalmaz.