Belki basit görünür bir başkasına. Hele günümüz çocukları için bir anlamı bile olmayabilir. Ama biz biliriz. Anne eli değmiş bir kabak, anne kokusu sinmiş bir nane… Dünyalara bedel olur bazen. İçinde sen olduğun, senin olduğun bir dünyada sana verilen değerdir aslında… Hatırlanmadır o, kendi elleriyle yetiştirilen bir bitkinin sana özel saklanmasıdır.

Neyse bu duyguları yaşayanlar bilir diyelim ve anımızı anlatmaya devam edelim:

Sonra zaman hızla geçti.

Ve şubat ayında annem, o güzel yüreğiyle, ardında binbir hatıra bırakarak bu dünyadan göçtü gitti.

Sessizce, ama hepimizi derin bir sessizliğe boğarak.

Allah annemize ve cümlenin geçmişlerine rahmet eylesin…

Aylar sonra kardeşim geldiğinde, annemin ayırdığı kabağı verdim ona. “Bunu sana annem ayırmıştı. Bu annemden sana son hatıra.”

Bir anda gözlerimiz doldu. Öyle duygu dolu anlardı ki kelimelerle tarifi imkânsız… Annem, belki de en çok o kabakta vardı o an…

Bekletmişti bizi ama unutmamıştı.

Yine önceden düşünmüş, yine hepimizi kollamıştı. Hepimize “canlarım, sizi seviyorum” mesajı vermişti kendi saf temiz imkânlarıyla…

Anneler böyle işte… Hisseder. Bilir. Anneler unutmaz, unutulmaz…

Onlar gittikten sonra bile dokunurlar hayatımıza. Hele bir yoklayın kendinizi annenizden size neler kalmıştır böyle neler… Onlar böyle dokunurlar hayatımıza…

Bir kabakla.

Bir tutam nane ile.

Ve koca bir sevgiyle.

Ah annem. Ah canımın içi annem Şükran'ın hatırasına…

Kalbimizdeki yerin hep aynı, hep sıcacık annem.

Sevil Tosunoğlu

Ünal Bolat'ın önceki yazıları...