AİLE –ÖĞÜT

İnsanlar hayatında bir kere bile aldatılsa, artık gerçekten bile şüphe duyarlar. Aldatmak bu kadar acı sonuçlar doğurur...

 

 

 

 

Bugün cuma uyanmışsındır erkenden. Sen değil miydin anne: “Bu can bize emanet onu iyi koru” diyen. Korudum anne, yalın ayak basmadım taşlara. Sigara kullanmadım mesela. Geçen aydı son telefon konuşmamız. İlla ki Ayşe Teyze'nin oğlu Osman’ı katacaktın ah, şu on dakikalık araya. “Oğlum Ayşe Teyzen beni de aldı yanına, birlikte gittik Osman’ın makamına. O kadar büyük bürosu vardı ki müşterileri de cabası...”

Her fırsatta yüzüme vuracaktın okuyamadığımı. Nasıl oldu anlamadım akrabalardan Kezban Yenge'nin kızı Selma’yı da soktun yine bi ara, araya.

“Helal olsun” dedim, telefonu kapattım ve doya doya özlemin üstüne bol kahkaha attım.

“Anam” dedim, “anam… Her şeyiyle aynıydın vesselam.”

Bıraktığımdan beri değişmemiştin. Kokunu özlemiştim, o tarifi imkânsız olan kokunu.

“Bana bak”, dedin. “Baban sana harçlık gönderiyor sakın hepsini harcama dikkat et!”

Oysa o parayı alacak ne zaman ne de harcayacak yer vardı bulunduğum yerde. Ana yüreği işte.

Kaç ay bahane söyledim, “rahatım anam” dedim “merkezdeyim” diye avuttum seni.

Ah be anam, dağlardan şehrin yüzünü hiç görmedim ki…

Üzülme babam,

Evet sizin istediğiniz gibi okuyamadım ama Ayşe Teyze'nin oğlunun makamından daha büyük bir makamla şereflendim.

Sen değil miydin anne “adam ol” diyen. “Adam” oldum anne: “Şehit” diyorlar bana burada…

Sizi de bu kutlu makamda ağırlayacağım zamanı gelince. O zaman daha bir gurur duyacaksınız benimle. ‘Peygamber Efendimize komşu ol’ diye dua ettin her gece. İşte duaların kabul oldu anne. Üzülme bak, burada ben çok rahatım. Bir gün siz de göreceksin bu güzellikleri. Diyeceksin ki iyi ki şehit olmuşsun oğlum vatanımız sağ olsun...”

 

 

 

ŞİİR

 

 

Ehl-i sünnetin ışıl ışıl parlayan güneşiydi

Kimsenin cehennemde yanmasını  istemezdi

Onun gayesi hep yaymaktı güzel dinimizi

Ah! Bu fani dünya kimi kaybettiğini bilemedi…

 

Çektiği cefalarını kimseye hissettirmezdi

Kendisini üzenleri bile O, hep affederdi.

“İnsanoğlu bu, bugün sever, yarın kötüler” derdi

Ah! Bu fani dünya kimi kaybettiğini bir bilse, bilemedi.

 

Çalışanlarına O, hiç işçi gözüyle bakmazdı

O asla patron değil bir baba, bir Ağabey idi

Kendi menfaatini, kârını hiç düşünmezdi

Ah! Bu fani dünya kimi kaybettiğini bir bilse, bilemedi.

 

Geceleri hep ağlar, Ağabeyim, gündüzleri gülerdi

Güler yüzünü, sürurunu kimseden eksik etmezdi

O, hep vermeyi düşünür, almak aklına gelmezdi

Ah! Bu fani dünya kimi kaybettiğini bir bilse, bilemedi.

 

 

Bendenizde sevdalı idi, bu ahsen sultana

Dayanmak çok zor, böyle hüner serdarın hicranına

Ey büyük Rabbim sen sabırlar ver tüm âşıklarına

Ah! Bu fani dünya kimi kaybettiğini bir bilse, bilemedi.

 

O şimdi Eyüpsultan tepelerinde

Kaşgari Dergâhı'nda, en güzel yerde

Kavuşmak istiyorsan sen de feyzine

Haydi! Kardeşim durma git cennet bahçesine

 

Türkiye'ye bıraktı, hem sevgisini, hem izini

Hiç kimse unutmayacak Enver Ağabeyini