İncitmesin kelimeler

Üslup kimliğidir insanın, diliyle insanları kıranları, ibadetleri temizleyemez bu yüzden… Bazen sadece kelimeler değil, sessizlik bile çok şey ifade edecektir. Sessizlik, bir insanı tanımaya yetecektir. Zira sustuklarınızı duyan biri, size dair sözcüklerinizin ötesinde bir tını duyacaktır. Ruhunuzun tınısını… O tınıyı duyabilen insan, kişiliğinizin marazlarını da görebilir diye düşünüyorum. Kişiliğinizin marazları demişken mevzu kusurlu olmak yahut kusur aramak değildir, mevzu esasında; kusurlarımızın ne kadar farkında olduğumuzdur.

 

Makamları ne olursa olsun karakteri oluşmamış, üslubu oturmamış insanları yaptıkları işler temizleyemez.

 

Ama bakın ne kadar tevazu sahibi insan varsa onlar en güzel makamda yani gönüllerdeler… Dedim ya, üslup kimliğidir insanın, diliyle insanları kıranları, ibadetleri temizleyemez bu yüzden… Ama tatlı dil ve tevazu çok başka… İnsan dünya nazarıyla bile yükseliyor arşa! Yeter ki; dilin tatlı, üslubun yumuşak, hâlin tevazu ve vakar içinde olsun. Tahtın da güzelleşir, bahtın da…

 

Girdiğim herhangi bir ortamda insanların dış görünüşlerini bir kenara bırakıp öncelikle üslubuna bakıyorum artık... Herkesle muhabbet edemeyiz, kimle muhabbet ediyorsak bir süre sonra ona dönüşürüz. Onun gibi bakar, onun gibi düşünmeye başlayabiliriz. Başlangıçta anormal gelen sözlü ifadeler ve davranışlar daha sonra maruz kaldıkça bize normal bile gelebilir. Bu yüzden kimlerle muhatap olduğumuza ekstra özen göstermeliyiz. Göstermeliyiz ki, attığımız güller çiçek kalsın. Kokusu etrafa yayılsın. Kelimeleri seçerek ve özenle konuşalım. Kelimelerimizin bir sorumluluğu olduğunu bilelim. İki göz, iki kulak vermişken bize Yaratan, neden tek bir ağzımın olduğunu idrak edelim. Bin düşünüp bir söylememiz gerektiğini de hatırda tutalım büyüklerin sözlerinden... Tutalım ki, kırılmasın gönüller, incitmesin kelimeler, etkileyici ve anlamlı kalsın tüm cümleler… Üslup her şeyden önce gelir. Dedim ya, üslup kimliğidir insanın. Kimliğinize sahip çıkın.

 

     Kübra Can Karaca

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

     Ömür, vakitsiz sermaye

 

 

Bulamadım sayfalarca kelâm,

 

Yoktur diyecek aslında pek fazla lisân.

 

Her şey açıkça âyân,

 

Sadece kendisine

 

Geç geleceğini sanır insan...

 

 

 

Her birimiz ukbâ yolcularıyız.

 

Heybelerimiz omzumuzda,

 

Ne aldık ukbaya

 

Ne bıraktık dünyaya acaba?

 

 

 

Bak ne buyurmuş, Yunus Emre;

 

Bu yol uzaktır, menzili çoktur,

 

Geçidi yoktur, derin sular var…

 

O zorlu yolculuk için,

 

Heybemizde neler var?

 

 

 

Eğer selâmet istersen,

 

Haydi dünya selamünaleyküm deyip

 

Dünyaya veda eyle.

 

Eğer keramet istersen ahirete,

 

Sen artık nazarımda ölü gibisin

 

Deyip cenaze namazı kılmak üzere

 

 

 

Hayat bilinen tek bir hece,

 

Ömür, vakitsiz sermaye.

 

Her salise, her saniye gidiyor birbirince,

 

İdrak edersek anlarız hepimizde.

 

 

 

Kimse duymaz bu gerçeklikten gümân

 

Yeterlidir anlamak için tek bir beyân...

 

Daima olalım hakikati anlayan.

 

Ömür, vakitsiz sermaye

 

Vesselâm vel-ikrâm...

 

 

 

     Havva Arvas