Her kazan kapağı kapalı kaynar

İnsanı ateş değil kendi gafleti yakar; herkeste kusur görür kendisine kör bakar.

On dört yaşında bir kız kucağında bebeğiyle yolda yürüyor, insanlar onu aşağılıyor; on üç yaşında tecavüze uğradığını bilmeden.

İnsanlar bir adama şişman diyor, kilosunu hızla artıran bir hastalığı olduğunu bilmeden.

“Ayakta uyuyor” diye dalga geçiyorlar; günlerdir hastanede refakatçi olarak sabahladığını bilmeden.

İnsanlar bir kadına kel deyip alay ediyor, ikinci evre kanser hastası olduğunu bilmeden.

İnsanlar bir adama çirkin diyor, vatanını savunurken yüzünü şarapnel parçaladığını bilmeden.

İnsanlar, onu soğuk mesafeli buluyor, kalbi kırıla kırıla çareyi etrafına kalın duvarlar örmekte bulduğunu bilmeden.

Kıkırdayarak kadını bakımsız diye ayıplıyorlar, henüz yeni doğmuş bir bebeği olduğunu bilmeden.

“Kadındaki/adamdaki şansa bak!” diyorlar, kendilerine hak gördüklerini başkasına çok görüyorlar; o noktaya gelene kadar neler çektiğini ne bedeller ödediğini bilmeden.

İnsanlar bir kadını zarif olmamakla suçluyor, çocuklarına hem analık hem babalık yaptığını bilmeden.

İnsanlar, kadını/adamı yanındakine layık bulmuyor, o kişinin eşi için ne fedakârlıklar yaptığını bilmeden ve dahası Yaradan’ın onu ona eş kıldığını önemsemeden!

İnsanlar “Başına gelmeyen kalmadı” diye kâh acıyor, kâh sinsice keyifleniyor; onun imtihanını, sabrını ve de ecrini bilmeden.

Eşinden ayrılmış insanı ayıplıyorlar, her gün şiddet gördüğünü bilmeden.

Elbisesi kirli diye iğreniyorlar, kendi düşüncelerinin kirli olduğunu fark etmeden.

İnsanlar fakiri, pejmürdeyi, garibanı hor görüyor; hazineye malik viraneler olduğunu bilmeden.

Küçümseme kimseyi! Nokta da küçüktür ama bitirir cümleyi. Kınama kimseyi! Kınadıkların imtihanın, güldüklerin gözyaşın olur emin ol ki… 

Ve… Kimsenin hikâyesini eleştirme. Yol uzun… Daha seninki bitmedi!..

 

Ninem diyor ki; Kul, kınadığını yaşamadan ölmezmiş!..