Şans kapıyı çalınca…
Oyuna uzatmalarda girmiş henüz 6-7 dakika oynamış oyunculara penaltı attırmak bence büyük hatadır…
Avrupa futboluna olduğu kadar dünya futboluna da sistemler koymuş iki takım finale yakışır idiler. Ev sahibi İngiltere bu oyuna da kendi klasiği olan dörtlü savunma yerine bu bloktaki üçlü yapıyla başladı. Karşısındaki İtalya fiziksel direnciyle kupaya uzanır olabileceğini gösterdi.
Maçın normal süresindeki büyük bölüm İtalyan takımının sayısız ama hiçbir işe yaramayan pas zenginliğiyle geçti. İngiltere, kendi ceza alanının birkaç metre dışında oluşturduğu organize savunmayla İtalya’yı devamlı yan pas yapmaya âdeta mahkûm edip dolayısıyla da pozisyonsuz bıraktı diyebiliriz.
Buna karşılık İngiliz takımı, Harry Kane’nin çağdaş oyunu rakibe karşı tehlikeli olma duvarı idi. Phillips ise aynı İngiltere’de takımının savunmayla ön blok arası kontrol merkezi rolünü gerçekten imrenilecek biçimde yerine getirdi.
Maçın normal süresi içinde önceden sonuca etki edebileceği üzerinde durulan başta Sterling olmak üzere diğerleri, ya İtalyanların sıkı kontrolünde kaldılar ya da kendileri bu karşılama yapılarını aşmak için herhangi bir gayret göstermediler. İkinci dakikada İngiltere’nin golü sol kenar oyuncusundan şık bir vuruşla gelirken İtalya’nın beraberlik golü de pas gevezeliğinin ötesinde bir duran top organizasyonunda gerçekleşti.
Ve müsabaka kaç maçtır bizleri neredeyse alışkanlığa taşıyan uzatmaya gitti. Uzatmada da İtalyan’ın pas gevezeliği devam ederken İngiltere saklandığı oyunda zaman zaman öne çıkmayı denedi ama skor tabelası aynı kaldı.
Penaltılara gelince; şimdi ben iki teknik direktörü de şu açıdan eleştireceğim. Oyuna uzatmalarda girmiş henüz 6-7 dakika oynamış oyunculara penaltı attırmak bence büyük hatadır. Konsantrasyonu henüz yükselmemiş hatta teri bile ancak akmış oyuncuya ben olsam penaltı attırmam. Ve sonunda İtalya daha az kaçırarak yıllar sonra bir de bu kupayı kazandı.
MAÇIN ADAMI: Donnarumma