Bitmedi…

> Yedi parçaya bölünen Yugoslavya’nın Kosova’dan sonraki en zayıf ülkesi Karadağ, maça golle başladı. Burak’ın kaptırdığı ve Merih’in geç kaldığı pozisyonda tecrübeli Beciraj ağları buldu. Golü erken yememiz teselli gibi geldi bana. Önümüzde tamir için 86 dakika vardı.

> Ama… Biz beraberlik için saldırınca, arkada boşluklar bıraktık. İki net pozisyonu harcadılar. Neyse ki 22’de golü bulduk ve maçın gidişatı değişti.

> Golde Abdülkadir yeteneğini konuşturdu. Zaten ekibimizde dikine oyunun başrolündeydi Abdül… Kerem’i kaleci Sarkic’le baş başa bıraktı, o da bu sezon hep yaptığını yaptı. Maç âdeta sıfırdan başladı.

> Bir yandan da Hollanda - Norveç maçını takip ediyorduk. Umut sadece bir gol ötedeydi, bir gol. Karadağ’da devreye dağ gibi bir umutla gittik.

> Kuntz’un ikinci yarıya Caner’le çıkması şaşırtıcıydı. Çünkü tecrübeli “solcu” iyi gününde değildi. İlk yarıda en aksayan bölgemizdi.

> Futbolun cilvesine bak; Caner’den Hakan’a, ondan Orkun’a… “Bu adamın millî takımda ne işi var, ben bile ondan iyi oynarım” diye aşağılanan Orkun, ceza sahası dışından bir şut savurdu, Tomasevic’in kafasına da çarpan top kaleciyi çaresiz bıraktı, Türkiye’ye çare oldu.

> Maçlarda yarım saat kalmıştı ve hepten Rotterdam’a döndük. Evelallah biz artık gol yemezdik ama Fejenoord Stadı'nda Norveç bir gol atmalıydı. Katar biletini elimize alabilirdik. Ama gol Hollanda’dan geldi ve maçlar bitti.

> Kerem attı, Uğurcan tuttu, Orkun attı, Çağlar çizgide tuttu, en azından umut geldi. Doha iki adım ötede artık.

MAÇIN ADAMI: Abdülkadir Ömür