Seçkin Başkan

Biraz sonra Müşerref Hanımın getirdiği tornavida ve pense yardımıyla kapının kilidini açmak için uğraşmaya başlamıştı Zafer. On dakikalık bir uğraştan sonra kilidin dilini kırabilmeyi başardı ve gıcırdayarak açıldı kapı. Serpil hemen dalmıştı içeriye. Koridorun ışıklarını yaktı. Hiçbir ses duyulmuyordu. Seslendi genç kadın endişeli bir sesle:

Şükriye Hanımın oturduğu sokağa geldikleri zaman arabayı park edecek yer bulamadılar ve bir sokak öteye park ettiler.

Genç kadın rahatsızlıklarından başladı ve bugün doktora gidip bu mutlu haberi aldığı ana kadar olanları tek tek anlattı kocasına. Zafer kaşlarını çattı: - Bana neden söylemedin? Tek başına giriştin bu işlere?

Genç kadın neşeyle kıkırdadı: - Sen bana söz ver önce, dediğim gibi yapacaksın...

O gün akşamı zor etti Serpil. Anne olmanın heyecanı ilk şaşkınlık geçtikten sonra kendini belli etmeye başlamış, hareketlerini bile ister istemez kısıtlamaya kalkışmıştı. Eğilmiyor, sert hareketler yapmıyordu. Yüreği yerinden fırlayacakmış gibi atıyordu.

Betül bir çığlık atarak ellerini çırpmaya başladı: - Yaşasın, yaşasın teyze oluyorum, yaşasın.... Serpil rahatlamış, endişesini atmış ama heyecanını atamamış bir şekilde sordu:

Öyle komik bir tavırla söylemişti ki bu sözleri hem doktor hanım hem de Serpil gülmeye başladılar. Doktor hanım başını yana eğdi:

Şükriye Hanım silik bir kadındı. Hep geri planda olmayı tercih etmişti. Serpil üzerinde de fazla etkisi olmamıştı. Serpil'in babası kızının yetişmesinde başrolü oynayan insandı. Onun ani ölümü hem Serpil'i hem de Şükriye Hanımı hiç beklemedikleri bir anda hiç düşünmedikleri bir ortamın içine sokuvermişti. Bunu atlatabilmek için her ikisi de kendilerince çabalarını harcamışlardı.

Betül'ün gözleri fal taşı gibi açıldı: - Kız yoksa bebek mi geliyor? Omuzlarını kaldırdı Serpil: - Bilmiyorum; ama olabilir. Bu yüzden önce kendim emin olmak istedim. Zafer'e sonra söyleyeceğim. Şimdi bu bahaneyle onunla birlikte gitsem doktora, eğer bir şey yoksa hayal kırıklığına uğrar.

Serpil usulca kalktı oturduğu yerden. Kocasının gözünün üzerinde olduğunu hissediyordu. Ona sıkıntısını belli etmemeye gayret ederek odadan çıktı. Mide bulantısından ölecek gibiydi.

Serpil haftada bir gün işten çıktıktan sonra annesine uğruyor, biraz sohbet ediyor ve yaşlı kadının gönlünü alıyordu.

Serpil başını iki yana sallayarak cevap verdi annesine: - Şikâyetçi değilim anne, sadece onun hâli beni korkutuyor. Ben hasta dahi olamıyorum. Derin bir soluk bile alamıyorum. O huzursuz olduğu için üzülüyorum. Hep dikkat etmek zorundayım. O kadar çok seviyor ki beni, bana bir şey olsa yaşayamayacak.

Başını kaldırdı ve gülümsedi rahatlatmak istermiş gibi: - Yok bir şeyim canım, bugün yoruldum biraz, derin bir nefes aldım sadece. Korkutuyorsun beni... Zafer oracıktaki sandalyeye oturdu ve yere bakarak konuşmaya başladı:

Vedalaşma faslı bittikten sonra Zafer, karısına döndü: - Ne dersin bir yere gidip eğlenelim mi? Omuzlarını kaldırdı Serpil:

Kısa sürede ailesiyle tanıştırmıştı genç adam sevdiği kızı... Mümtaz Bey ve Hadiye Hanım karşı çıkmamışlardı bu ilişkiye.

Uzun, siyah saçlı, gözlüklü nikâh memuresinin monoton sesi cızırtılı mikrofonda âdeta çınladı: -........ Belediye başkanımızın bana verdiği yetkiye dayanarak sizi karı koca ilan ediyorum...

Mezarlıktan çıkıyorlardı. Feridun o sırada gördü Saadet'i. Ağır adımlarla arkadan geliyordu. Yanına yaklaştı: - Saadet Hanım?

Şefik Bey ve Şahika Hanım oğullarından yaptığı teklifi duyar duymaz hemen Saadetlere gitmişler ve âdetlere uygun olarak Gülay'ı istemişlerdi.

Saadet fırladı oturduğu yerden:

Saadet konuşuyor, Kamil Bey de dikkatle dinliyordu: - Sizden bir tek ricam var beyefendi. Biraz olsun beni anlayabileceğinizi düşünerek geldim buraya. Hiçbir şey sorgulayacak değilim.