Seçkin Başkan

Sabah erkenden kalkmıştı Huriye... Oğlunu okula gönderdikten sonra bir tepsiye güzel bir kahvaltı hazırlayarak Serpil'in odasına girdi:

Betül hızlı adımlarla merdivenleri çıktı. Hadiye Hanımların kapısını çalıp sabırsızca beklemeye başladı.

Huriye Hanım doktorun izin vermesi üzerine Serpil'in yattığı odaya girdi usulca. Ayaklarının ucuna basarak ilerledi yatağın yanına.

Yaklaşık iki saat sonra doktor yeniden Huriye Hanımın yanına geldi: - Sizinle odamda görüşelim hanımefendi. Tomografi sonuçları şimdi geldi.

Huriye Hanım mutfakta yemek hazırlamakla meşguldü. Serpil'in mutfağa girdiğini görmemişti bile. Genç kadın usulca yaklaştı:

Serpil işe başlayalı on gün olmuştu. Kısa sürede alışmıştı. Yabancısı olmadığı bir konuda bilmediklerini de kısa sürede öğreniyordu. Zeki Bey fark ettirmeden yakından izliyordu genç kadını.

Hadiye Hanım etrafı inceleyen torununun üzerinden ayırmıyordu gözlerini. Yasemin muayenehanenin bekleme odasında her şeyle ilgileniyor, durmadan sorular soruyordu.

Zafer bir haftanın sonunda biraz daha sakinleşmiş, ama hâlâ terk edilmenin sancısını yüreğinde hissederek Serpilsiz hayatına alışmaya çalışıyordu.

Zeki Güler altmış yaşlarında kısa boylu, göbekli, saçsız kafası pırıl pırıl parlayan sevimli bir adamdı.

Huriye Hanımın evi iki katlı bahçe içinde son derece sevimli bir evdi. Alt katta bir mutfak, bir salon ve lavabo vardı. Mutfağın yanındaki merdivenden yukarıya çıkılıyordu. Kadın bir yandan oğlunun dağınıklıklarını toparlarken bir yandan da konuşuyordu:

Huriye Hanım sandalyesine biraz daha yerleşti ve masaya doğru eğildi: - Yapayalnızsın yani, öyle mi? - Evet. Yapayalnızım, annemi yeni kaybettim.

Serpil oteldeki ilk gününü akşamüzerine kadar odasında geçirdi. Bütün bir gecenin uykusuzluğuna dayanamayan gözleri bir ara kendiliğinden kapandı.

Zafer iki gündür işe gitmiyordu. Bitkin bir vaziyette akşama kadar evin içinde dolanıyor, bazen ağlıyor, bazen de öfkesine hakim olamayarak hırçınlaşıyordu.

Sabahın serin rüzgârı insanın içinde berrak bir rahatlık oluşturuyordu. Serpil mis gibi havayı ciğerlerine doldurarak etrafına bakındı.

Hadiye Hanım kulaklarına inanamıyordu. Mümtaz Bey ise elinde Serpil'in mektubu, gözlüklerini takmış, tekrar tekrar okuyordu yazılanları. Zafer bitkin bir halde koltuğa oturmuş, başı iki elinin arasında ağlıyordu. Hadiye Hanım oğluna üzüntüyle baktı:

Zafer iş yerinde bütün gün sıkıntı içinde çalışmaya gayret etti. Karısının son zamanlardaki tutumuna bir türlü anlam veremiyor, şaşkınlık içinde ne yapacağını bilmeden çare aramaya çalışıyordu.

Genç kadın gözlerinden yaşlar akmasına aldırmadan hızlı adımlarla yürüdü caddede. Bir taksi çevirip evinin adresini verdi.

Sabah yataktan kalktığı zaman Zafer'in çoktan gitmiş olduğunu gördü. Özellikle gözlerini açmadan yatmış, onun bir an önce gitmesini beklemişti.

Serpil derin bir nefes aldı ve hiçbir şey söylemeden gelip kocasının karşısına oturdu. İçinde kopan fırtınayı belli etmemeye çalışarak gözlerini kocasının yüzüne dikti.

Zafer bir gün önce yaşadıkları gergin anların etkisiyle biraz da çekinerek eline bir demet gül almış bir şekilde geldi eve. Anahtarıyla girdi içeriye. Yasemin'in ağlaması geliyordu odadan.