Seçkin Başkan

Huriye gözlerini kısarak baktı karşısındaki nefret ve çaresizlik yüklü adama. Başını iki yana salladı, bir elini kaldırdı:

Gerçekten de on dakika sonra Zafer kısa boylu, şişmanca bir kadının kendisine doğru yaklaştığını gördü. Hemen ayağa kalktı. Huriye Hanım başının örtüsünü düzelterek yaklaştı onun yanına:

Uçak Dalaman Havalimanına indiği sırada güneş henüz batmak üzereydi. Uçaktan iner inmez bedenini geriye doğru itip gerindi Zafer. Günlerdir yaşadığı stresten bütün adaleleri kasılmıştı.

Yasemin neşe içinde girdi içeriye: - Benim güzel babam nerede? Babacığım! Salona girdi.

Zafer telefonun sesini duyunca odasından hızlı adımlarla çıktı ve salona geldi. Şefika Hanım kaldırmıştı ahizeyi, arayan kişiyle konuşuyordu: - Evet Yalçın Bey, burada, vereyim hemen.

Zafer kızının söylediklerini dikkatle dinledi. Sonunda alaycı bir tebessüm belirdi dudaklarında:

Yasemin koşar adımlarla aşağıda bekleyen Murat'ın yanına geldi: - Çok bekletmedim değil mi? Tam çıkarken hoca yakaladı... İmtihanla ilgili bir şeyler sordu.

Huriye Hanım telefonu kapattıktan sonra pencerenin kenarında oturan Serpil'e döndü: - Seninki bir kıza tutuldu galiba. Durmadan üç dört seferdir bana telefonda hep o kızdan bahsediyor. Dün akşam evlerine gitmiş, babasıyla tanışmış.

Zafer misafirleri gittikten sonra Yasemin'in tedirgin duruşundan, onun Murat hakkındaki düşüncesini merak ettiğini anlamıştı. Gülümsedi kızına:

Sofrada birbirinden güzel yemekler vardı. Zafer masanın başına oturmuştu. - Buyurun afiyet olsun! Diyerek başlattı yemeği. Hukuktan konuştular... Okuldan konuştular...

Murat çiçekçiden aldığı gül buketine sıkıca yapışmış, tedirgin adımlarla yürüyordu.

Zafer kızının anlattıklarını merakla dinliyordu. Akşam yemeği oturmuşlar, Şefika Hanımın yaptığı birbirinden muhteşem lezzetteki yemekleri yiyorlardı.

Murat ve Yasemin o günden sonra sık sık bir araya gelmeye başladılar.

Murat anahtarını yavaşça çevirdi, içeri girdi. Başını oturma odasına uzattı: - Volkan! Evde misin?

Bir müddet konuşmadılar. Galata Köprüsünden geçen Yasemin Karaköy iskelesinin önünden Fındıkzade'ye çıktı.

Yasemin dersi bittikten sonra arkadaşlarıyla vedalaşıp hızlı adımlarla park yerine yürüdü. Zafer liseyi bitirip on sekiz yaşını doldurduktan sonra kızına küçük bir araba almıştı. Arabasının kapısını açtığı anda arkasında bir ses duydu ve hızla döndü:

Yasemin üniversitenin kantinine girip hızlı adımlarla en dipteki masaya doğru yürüdü. Sınıf arkadaşları orada toplanmışlardı. Kitaplarını masaya bıraktı ve yüzünü buruşturdu:

Elindeki gazeteyi dizlerinin üzerine bırakan Zafer, gözlüklerini çıkartarak odaya şarkı mırıldanarak giren kızına gülümsedi:

Huriye Hanım bahçede domates topluyordu. Kıpkırmızı domatesler yeşil yaprakların arasında âdeta boncuk gibi parlamaktaydı. Elindeki mavi renkli plastik kabı doldurmuştu Huriye.

Serpil doktorun odasında sessizce oturuyordu. Huriye karşısında sıcaktan bunalmış, bir mecmua ile kendini yelpazeliyordu. Doktor tahlilleri inceledikten sonra genç kadına döndü: