Yetenekli Kalemler

Tarihin tozlu sayfaları, makamın cazibesine kapılıp hırsına yenilmiş insanların hikâyeleriyle doludur. Nice devrimciler, nice adalet savunucuları, güç eline geçince zalimleşmiş; kardeşine merhamet göstermez olmuştur. Çünkü güç, sahibini çoğu zaman değiştirir.

Mutluluğa duyulan özlem çok büyüktür. İnsanoğlunun ulaşmak istediği doruk noktalardan birisidir. İnsanlar genelde mutluluğu zengin olmakta, makam mevki sahibi olmakta arar. Oysa atalarımız ne güzel söylemiş “Paran mı var derdin var” diye.

Bizi biz yapan nedir, hiç düşündük mü? Kısa bir süre içinde bu denli değişimin nasıl gerçekleştiğini sorguladık mı?

Bir çocuğun ilk yılları, gelişimin en hızlı, en duyarlı dönemidir. Bu yıllarda özel eğitime ihtiyaç duyan çocukların erken fark edilmesi ve doğru desteklenmesi, ilerideki hayatlarının yönünü değiştirebilir. Çünkü “erken müdahale” yalnızca çocuğun öğrenme becerilerini değil; sosyal ilişkilerini, iletişimini ve öz güvenini de güçlendirir.

Veda, bazen de insan yüreğindeki umutlu bekleyişin başlangıcıdır. Güneş asma yaprakları üzerinde oynadığı zaman yeni bir güne başladığını sanır insan. Ancak bu yeni gün sayısız hoşça kala yaklaştıran bir basamaktı sadece.

Her yerde, her şeyde aşkı görebiliriz. Gökyüzünde süzülen bir kuşun kanadında, toprağa kök salan bir ağacın sabrında, bir annenin duasında, bir babanın helal lokma mücadelesinde, kardeşin omzunda, dostun tebessümünde… Ama aşkın en kutsal makamı, hiç şüphesiz ki Rabbimizin sevgisidir. Onu sevmek, onun yarattıklarını sevmektir.

Mısır’a Sultan olmaktan söz etmiştik bir önceki yazımızda... Aslında bu yazı da onun bir devamı... Yusuf Peygamberin kıssasını kim bilmez ki... Gerçekten de Sultan olmak da kolay değil, kör kuyularda bir başına kalmak da! Çetin bir sınavdan sağ çıkmak için önce teslim olmak gerekiyor elbet… Ama ne bilsin kuyuda Yusuf olmayan! Ah Yusuf’u bilmeyen ne anlasın kuyudan ne anlasın bunca imtihandan? Değil mi ki imtihandan payına düşeni almak bile bir nasip meselesi… Müjdeler olsun o nasibi olanlara...

Ömrümün baharında sandığım yıllarda, kalbimin güzünde açtım gözümü… Nasıl anlatılır, nasıl söylenir nefessiz kalışlarım bilmiyorum. Bilmiyorum hangi kelimeye sığar acılarım… Kaç nefes eksildi ömrümden hiç saymadım. Kaç nefesim kaldı inanın hiç bilmedim, bilmeden yaşadım hatta çoğu zaman, yaşar gibi yaptım. Kaç defa öldüm ölmeden önce saymadım, ben henüz gömülmeden kaç defa kara toprağı boyladım, ah fâni dünya; aldandım! Kalbim bu denli derin acıların esiriyken… Sahi söylesene ey maşuk, kaç defa aynalara hoyratça güldüm ben? Kaç defa derin okyanusların ortasında görmüşlerken beni, yandım, yandıkça kavruldum da o mavi, o en derin sular bile dindiremedi ateşimi!

Kadim lisanımız Türkçe, Öztürkçecilik cereyanında darbe almıştır. Bu akımda dilimize yerleşmiş, 1000 yıllık kelimelerimiz Arapça, Farsça kökenli diye kitaplardan ve neşriyattan atıldı. Hikâyesi, ağırlığı olan kelimelerin yenileri uyduruldu. Osmanlı kelime hazinesi heba edildi.

Hayat, bazen istemediğimiz yerde bulundurur bizi. İstemediğimiz olaylarla karşılaştırır. İstemediğimiz kişilerin arasında oturtur. Eğer yoksa çevresinde kendisine iyi gelen birileri, o zaman uzlet en güzel şifadır. Herkesten ve her şeyden olabildiğince uzaklaşmak, mesafeyi korumak, kabuğuna çekilmek bu çağda kendimize yapacağımız en güzel iyiliktir. Elbette bazen kolay olmaz. Fakat, zoru kolay kılan Allahü teâlâ vardır. Her inişin bir çıkışı vardır. Allahü teâlâ kuluna asla zulmetmez. İyiler sevilir, kötüler sevilmez. İyi insanların yanına koşa koşa gidersin, kötü insanların yanına ayakların geri gide gide…

Bu yazımda değişim kavramını insani ve edebî bir dille ele almaya çalışacağım. Amacım değerli okuyucularımıza hem düşündüren hem umut aşılayan bir yazı sunmak. Bu çalışma bu üslup ve amaçla kaleme alınmıştır.

Tercihler ve ihtimaller: Çoğumuz bazı şeylerin değerini çok geç anlıyoruz. Farklı seçimler ve farklı sonlarla. Bir insan aile sevgisinin değerini, ailesini kaybettikten sonra anlar, hiç ailesi olmayanlar ise doğuştan kalbinde olan boşluktan anlar. Bazılarımız bilerek sigara içer, bazıları genetik faktörlerden akciğer kanseridir. Bu iki kişinin tek ortak yanı nefes darlığıdır. Biri kendini maruz bırakır, birisi kaderine boyun eğer. Birisi sigara nefesini kesince, nefesinin değerini anlayacak ve üzülecek, diğeri nefesinin değerini bilmesine rağmen kaybettiği için üzülecek. Bazı kişiler dertsiz olmasını Allah'a bağlayıp dinine daha çok bağlanacak bazı kişiler ise hayatını boş geçirip hayatı sarpa sarınca hasta yatağında dua etmeye başlayacak. Bazılarımız okumanın değerini bilmeyecek ve ailesinin çabasına rağmen okulu bırakmak için çabalayacak, bazıları ise ailesine rağmen okumak için kan ter içinde çaba gösterecek. Bunun sonucunda ne olacağını ikimiz de iyi biliyoruz. Herkes kendi tercihinin sonucuna katlanacak.

Arzuhâlcilerden söz etmiştik dün dilimiz döndüğünce. Çocukluğumun arzuhâlcilerini yâd etmiştik… Onların sözleri yalnızca kâğıtta değil, kalplerde yankılanırdı. Kimi veda yemeklerinde, toplantılarda, halk adına öyle duygulu konuşmalar yaparlardı ki, gözler dolar, gönüller yumuşardı. Sır saklamak, dedikodu yapmamak, bilgiyi kötüye kullanmamak onların meslek ahlâkının temeliydi...

Zamanın tozlu raflarında kalan arzuhalciler, yıllar içinde ekmeğini kalemden kazanırken halkın derdine ortak olmuş, kâğıt üzerinde dilekçe yazarken gönüllere umut ekmişlerdir. İşte arzuhalciler, bu toprakların sessiz hafızası, kelimelerle köprü kuran halk bilgesiydi.

Dünyaya hükmedenlere baktığımızda, çoğu zaman bilgelikten değil, güç arzusundan beslenen bir sistemin içinde yaşadığımızı görürüz. Güçlü olanın haklı sayıldığı bu düzende, zekâ, erdem ve dürüstlük gibi değerler geri planda kalabiliyor. Sıradan insanlar ise bu sistemde çoğu zaman sadece izleyici konumunda.

Yazımda, yıllardır sahada edindiğim gözlemler ve bir eğitimci adayı olarak taşıdığım sorumluluk duygusu ile mesleki eğitimin manevi ve vicdani boyutunu işlemeye gayret ettim.

Büyük münevver, yazar ve mütefekkir Mehmet Doğan geçen yıl aramızdan ayrıldı. Kurucularından olduğu Türkiye Yazarlar Birliği’nin başkanlığını yürütmüştü.  Eserlerinin ekseriyetini okumaya muktedir olduk.

80 sene önce yine böyle bir ağustos ayıydı... 6 Ağustos 1945... İkinci Dünya Savaşını kısadan ve kestirmeden bitirmek isteyen Amerika, Japonya’nın Hiroşima kentine dünyanın ilk atom bombasını atmaya karar verecekti...

Bugün bilgi çağında yaşıyoruz ama hikmet suskun. Konuşan çok, bilen az. Herkes fikrini söylüyor ama çok azı o fikrin altını doldurabiliyor. Her yorum kıymetliymiş gibi sunuluyor; oysa çoğu, ilmin süzgecinden geçmeden hükme dönüşüyor.

Vaktiyle çok meşhur bir tabip yaşarmış. Halk arasında kendisine “zamanın Hipokrat’ı” denilirmiş. Öyle ki, dönemin Beyi dahi  rahatsızlandığında ona başvururmuş...