Hayat belki yine güler...
1 Ekim 2014 01:00
"Daha bu üzüntüm bitmeden canımdan çok sevdiğim nişanlımın hasta olduğunu öğrendim..."
Yine böyle bir Ekim ayı ve yağmurlu bir gündü. Sınıf arkadaşlarımızla eğlencenin tadını çıkartıyorduk:
-Kızlar nereye gidiyoruz bugün?
Hava yağışlı olduğu için sokaklar bomboştu. Arkadaşlarım Sultan ve Ferda ile gittiğimiz eğlence mekânında gözümüz doğum gününü kutlayan yakışıklıya takılmıştı. O genç bize doğum günü pastasından ikram ettiğinde ise hem sevindik hem şaşırdık.
Daha sonra konuşup tanışma fırsatımız oldu. Aslında ben delikanlının Ferda'ya takıldığını zannediyordum. Ayrılırken telefon numarasını bana verince anladım yanıldığımı.
Bir gün onu arayıp arkadaşlığımızı başlattım... Ve bir gün bana evlenme teklifinde bulundu.
Zaman bir su gibi akıp gitmişti. Bu kadar büyüdüğümü daha ilk kez o gün fark etmiştim. Evlenme teklifini hiç bekletmeden kabul ettim.
İki ay sonra nişanlandık. Artık birlikte nişanlı olarak geziyorduk. Tam iki yıl nişanlı kaldık. O sene trafik kazasında ailemi kaybettim. Yıkıldım. Mahvoldum. Bana en büyük teselliyi nişanlım verdi ama ben onunla ilgilenemiyordum bile.
Yapayalnız ve tek başıma, terk edilmiş bir dünyada gibiydim. Ailemi kaybettiğim için halen üzülüyordum. Daha bu üzüntüm bitmeden canımdan çok sevdiğim, uğrunda ölüme razı olacağım sevgili nişanlımın hasta olduğunu öğrendim. Bir gün birlikte doktora gittik. İple çektiğimiz bir hafta sonunda biraz üzgün, biraz heyecanlı biraz korkarak doktorun huzuruna çıktık. Sanki içimden bir şeyler kopuyordu.
Sonuçları aldığımızda kanser olduğunu öğrenince dünya bana zindan oldu. Allah'ım bu kadar acıya nasıl dayanacaktım? Şimdi gözyaşlarım daha bir farklı akıyordu. Bu sefer nişanlıma ağlıyordum. Ailemin acısını unutmadan bir de sevdiğimi kaybediyordum. Ama her şeyi içime atıp ona teselli vermeliydim.
Korkunun ecele faydası yok dediler. Kanser o yakışıklı nişanlımı birkaç ay içerisinde eritip bitirivermişti. Nişanlım artık zor konuşuyordu. Dedi ki:
-Seni çok ama çok sevdim. Sana bu sevginin bedelini ödeyemedim. Her gününün acı ve kederli olduğunu biliyorum. Artık sana veda ediyorum. Sana tek duam, mutluluklar bir gün olup seni de bulsun...
Aradan çok geçmedi zaten. Bir müddet sonra gözlerini hayata yumdu. Rabbim kimseye acı çektirmesin. Çok zor... Hayatın bir gün mutluluk sunabileceği hayaliyle avunuyorum...
Rumuz: "İsimsiz"
Yine böyle bir Ekim ayı ve yağmurlu bir gündü. Sınıf arkadaşlarımızla eğlencenin tadını çıkartıyorduk:
-Kızlar nereye gidiyoruz bugün?
Hava yağışlı olduğu için sokaklar bomboştu. Arkadaşlarım Sultan ve Ferda ile gittiğimiz eğlence mekânında gözümüz doğum gününü kutlayan yakışıklıya takılmıştı. O genç bize doğum günü pastasından ikram ettiğinde ise hem sevindik hem şaşırdık.
Daha sonra konuşup tanışma fırsatımız oldu. Aslında ben delikanlının Ferda'ya takıldığını zannediyordum. Ayrılırken telefon numarasını bana verince anladım yanıldığımı.
Bir gün onu arayıp arkadaşlığımızı başlattım... Ve bir gün bana evlenme teklifinde bulundu.
Zaman bir su gibi akıp gitmişti. Bu kadar büyüdüğümü daha ilk kez o gün fark etmiştim. Evlenme teklifini hiç bekletmeden kabul ettim.
İki ay sonra nişanlandık. Artık birlikte nişanlı olarak geziyorduk. Tam iki yıl nişanlı kaldık. O sene trafik kazasında ailemi kaybettim. Yıkıldım. Mahvoldum. Bana en büyük teselliyi nişanlım verdi ama ben onunla ilgilenemiyordum bile.
Yapayalnız ve tek başıma, terk edilmiş bir dünyada gibiydim. Ailemi kaybettiğim için halen üzülüyordum. Daha bu üzüntüm bitmeden canımdan çok sevdiğim, uğrunda ölüme razı olacağım sevgili nişanlımın hasta olduğunu öğrendim. Bir gün birlikte doktora gittik. İple çektiğimiz bir hafta sonunda biraz üzgün, biraz heyecanlı biraz korkarak doktorun huzuruna çıktık. Sanki içimden bir şeyler kopuyordu.
Sonuçları aldığımızda kanser olduğunu öğrenince dünya bana zindan oldu. Allah'ım bu kadar acıya nasıl dayanacaktım? Şimdi gözyaşlarım daha bir farklı akıyordu. Bu sefer nişanlıma ağlıyordum. Ailemin acısını unutmadan bir de sevdiğimi kaybediyordum. Ama her şeyi içime atıp ona teselli vermeliydim.
Korkunun ecele faydası yok dediler. Kanser o yakışıklı nişanlımı birkaç ay içerisinde eritip bitirivermişti. Nişanlım artık zor konuşuyordu. Dedi ki:
-Seni çok ama çok sevdim. Sana bu sevginin bedelini ödeyemedim. Her gününün acı ve kederli olduğunu biliyorum. Artık sana veda ediyorum. Sana tek duam, mutluluklar bir gün olup seni de bulsun...
Aradan çok geçmedi zaten. Bir müddet sonra gözlerini hayata yumdu. Rabbim kimseye acı çektirmesin. Çok zor... Hayatın bir gün mutluluk sunabileceği hayaliyle avunuyorum...
Rumuz: "İsimsiz"