Kendi kızım bile istemezken!

Hava Teyzem, artık sabahları bile bazen beni görmek için kalkıyordu. "Yavrum benim güzel kızım" diyordu. Kendince bana öğüt veriyordu. Ben de onunla "ilaçlarını aldın mı, kendine dikkat et" gibi ilgileniyordum. Kardeşi varmış Almanya'da. Ona anlatmış. O da bana dua ediyormuş. Yine "hastalansam beni hastaneye götürecek bir kızım var" diye seviniyor ve rahatlıyormuş. Onu anlatıyordu. Ben de "tabii sen rahat ol" diye teminat veriyordum. Cam önünde 15 dakika ayaküstü sohbet edip öyle eve geçiyordum. Hatta bazı tanıdıklarıma da bu kadıncağızın halini hatırını sorun hayır duasını alın diyordum. O da bunlarla mutlu oluyordu. Bize de sohbet bahanesi oluyordu. Bazen evden ne yaptıysam bazen de değişik bir şey görürsem biraz ona getiriyordum... Böyle böyle aylar geçti. Bir sabah dedi ki: -Bak kızım sana bir şey diyeceğim. Akşama mutlaka gel. Akşam uğradım. Anlattı: -Bak kızım bu dünyada beni en çok sen mutlu ettin. Benim gecem sensin gündüzüm sensin. Ben sana bir şey yapamıyorum. Bak kimseye deme. Belki sen istemezsin, beğenmezsin, olmazsa da satarsın. Anlayamamıştım. -Bu ev kızım bak bu evi sana vereceğim ben. -Ahh dedim, Hava Teyzem olur mu? -Yok dedi, bundan başka bir canım var. Onu versem sana yetmez. -Sen rahat ol düşünme bunları, deyip kapadım. -Bak bunu unutma ha, dedi durdu. Kızını anlattı. İnsanların dediği gibi değilmiş. Farklı durumlar varmış. Yani aslında insanları sevmemiş. Kimseyle görüşmezmiş. Fakat etrafındakiler "vermeyi" değil "almayı" seven insanlarmış. Şimdi ise bambaşka birisi olmuş... Bana kaç kere yemin ede ede "bunu harçlık yap" diye verdi. Çok bir para değildi ama "vermez" denilen birisiydi bunu veren. Böyle geçen zamanlardan birinde ben rahatsızlanmış fakat onu birisine emanet etmiştim. Eskisi gibi yürüyemiyor, dışarı çıkamıyordum. Bir gece arabayla geçerken beyimle baktık ki evin önünde bir kalabalık. Öğrendim ki teyzecik vefat etmiş... O arkadaş anlattı. Hep anlatırdı seni, dedi. "O ne isterse yaparım. O bana ilaç oldu. Onunla günüm geçiyor. Kendi kızım bile istemezken o benimle ilgilendi. Ben ona bir şey vermediğim halde bana hep bir şeyler yaptı. O son günlerimde bana manevi destek oldu" dedi. Bize de hep "verin" derdi anne babamız. Veren siz olun. Biz bu düsturla büyüdük. Bugüne kadar bunun zararını da hiç görmedik. Amcamın o son günlerinde iyi ki ona hep güleryüz gösterip, ısrarla günaydın demişim. Hava Teyzemle de iyi ki ilgilenmişim. Bazen olaylar dışarından göründüğü gibi olmuyor... Bizlere düşen herkese güler yüz göstermek... Naciye B.-Zonguldak > Yazışma adresi: Türkiye Gazetesi İhlas Medya Plaza 29 Ekim Caddesi, 34197 Yenibosna/İstanbul Faks: (0212) 454 31 00