Halil Delice

Tosun Bey, Yusuf'a dokundu: -Bre Yusuf! Daldın gittin! Aldırma şaka yaptık dedik ya. Yusuf, mahçuptu, Yaradanına, ustasına ve Tosun Bey'e karşı.

Tosun Bey, belinde kalın ip, çınara tırmandı. İpi, çınarın kuleye doğru uzanan bir dalına, kule balkonundan daha aşağıda olacak şekilde bağladı. Yusuf'a seslendi: -Bre Yusuf!

Tosun Bey ve yanındakiler, gözleri kilisenin dış kapısında, endişe içinde, Yusuf'un çıkmasını bekliyorlardı. Fakat Yusuf, bir türlü dışarı çıkmıyordu. Tosun Bey, yanan pencereden kilisenin içine baktı. Çatı çökmüştü, içerde canlı kalmak imkansızdı. Tosun Bey, iyice endişelendi. Yusuf'un içeri girmesine müsaade etmekle iyi etmemiş miydi?

Yusuf, çaresizdi. İçeri, kuleye nasıl girecekti. Bir Tosun Bey'e, bir Nadya'nın arkadaşına baktı: -Anahtar! Anahtar nerde? İçeri nası gircez?

Yusuf, sesler kesilince şaşırdı. Herkesin ölüm korkusu içinde doğrultmuş olduğu tüfeğe baktığını farkedince durumu anladı. Yüreği cız etti. Hemen tüfeğini indirdi. Kendisinde ölümü gören, birbirine sokulmuş ağlaşan, gözyaşlarıyla yalvaran kadın ve çocukları görünce, Otlukköy'de katledilen Türk kadın ve çocukları aklına geldi. O masumların ne suçu vardı, bu masumların ne suçu var?

Tosun Bey'in adamları ve çetecilerle bütün adamları yanan koca köyde alevler ve kara dumanlar arasında birbirleriyle ölesiye vuruştular. Korkunç bir boğazlaşmaydı bu. Ne yazık ki, kurunun yanında yaş da yanmıştı.

Aziz Paşa, Filibe Müftüsü'nü çağırıp, papazlara karşı imamları devreye sokmasını istemişti. Müftü efendi de, imamların zaten devrede olduğunu, eğer onların gayretleri olmasa, bugün, Bulgar papazlarının isyana gerek görmeyeceğini, Bulgarların Slavlaşarak Türklüklerini kaybettiği gibi, Türklerin de eriyip gideceğini söylemiş ve imamları organize etmek için hemen hareket geçmişti.

Tosun Bey ve yanındakiler günlerce o köyden o köye at koşturdular. At üstünde uyudular, at üstünde yemek yediler. Yakılan köyler, öldürülen Türkler, acılarına acı kattı, kuru ekmeklerine acı, katık oldu.

Kopis'ten Tosun Bey'in gelmesiyle kaçan Bulgar çetesi, öcünü savunmasız Türk köyü Abdurrahmanlı'dan almıştı. Çete, gece yarısı herkes uykudayken bütün evleri tutuşturdu

Köpek havlamaları sıklaştı... Seslere at kişnemesi de karışmıştı. Tosun Bey iyice meraklandı. Kurt köpeği Asena'nın sesi, hepsinden fazla çıkıyordu. Koştu, gürültü, Filibe yolundan geliyordu. Bir atın etrafında, köpekler dönüp duruyordu. Tosun Bey bağırdı:

Zaptiyeler, tam yemek için eğilirlerken kıskıvrak yakalanmışlardı. Triyandafil, iki kişinin tuttuğu Zaptiye Çavuşu'nun çenesine bir yumruk indirmişti. Çavuşun dudağı patlamıştı. Çenesine doğru sızan kanları yaladı. Sonra, dilini ağzı içinde söyle bir dolandırıp muhtarın tam suratına doğru bir tükürük fırlattı.

Ankara Büyükşehir Belediyesi güreşçisi Vedat Ergin, Ahmet Taşçı'nın güreşi bırakmak zorunda kalmasıyla, şampiyon oldu. Taşçı, bırakmak zorunda kaldı diyoruz, çünkü, bırakmasaydı, pasif güreşmekten üçüncü ihtarı alacaktı, Ergin'e nazaran daha fazla yorulmuştu, hücum eden Ergin'di. Uzatma güreşinde Taşçı'nın göbeğinin yorgunluktan inip inip kalktığını görünce şaşırmadım desem yalan olur. Bu da, Taşçı'nın iyice yorulduğunu gösteriyordu.

Kırkpınar, kendisini sevdiğini söyleyen seyirciden, güreşçiden, idareciden ve de kalem ehlinden daha fazla gayret, daha fazla çalışma, ağlamak yerine çözüm üretme, başkalarını kahırdan felç etmeyip kendisi utancından felç olan sevdalılarını bekliyor.

Osmanlı Sultanlarından Birinci Abdülhamid Han'a, Karadeniz'in kuzeyindeki Özü Kalesi'nin düştüğü ve onbinlerce kadın çocuk Türk'ün öldürüldüğü haberi gelir. Abdülhamid Han, o kadar üzülür, canından, malından, ırzının korunmasından mesul bulunduğu vatandaşı insanların uğradığı zulüm karşısında o kadar utanır ki kahrından anında felç olur.

Türk ordusu, seferlerine hep Cuma günü çıkardı, büyük meydan savaşlar, hep Cuma günü yapılırdı.

Peşrevdeki güzellikler, ciltler dolusu kitapla anlatılmaz. Biz kısaca vermeye çalışalım. Peşrevin başlangıcında, pehlivanlar diz çöküp, sağ elini toprağa dokundurduktan sonra, üç defa, dizine, dudaklarına ve başına götürür. Bu, "Ey pehlivan, gücün, ustalığınla mağrur olma, topraktan geldin, yine toprak olacaksın, sahip bulunduğun nimetlerin hesabını vereceksin, gücün, malın fazlalığı, mesuliyeti fazlalaştırır" manasındadır.

Kırkpınar'ın tarihçesinden, manasından ve doğmasına sebep olan alperenlerden ve hadiselerden bahsettikten sonra, şimdi de yağlı güreşte Batılı'nın hiç tanımadığı, bizlerin de unuttuğu güzelliklerden bahsetmek istiyoruz.

Bazıları, Kırkpınar'ın doğuşunu ve tarihçesini yalnızca efsaneden ibaret diyerek küçümsüyorlar. Doğru, Kırkpınar bir efsane, ancak nasıl bir efsane? Eğer, tarihçiden edebiyatçıya ve folklörcüye bilim adamlarını bir araya getirseydik, bu kadar mükemmel ve tarihi, coğrafi gerçeklerle bu kadar uyuşan, Türk milli vicdanına bu kadar yakışan bir Kırkpınar efsanesi düşünemezlerdi.

Evliya Çelebi, Seyahatnâmesi'nde, Sultan Dördüncü Murad'ın vezirleriyle yaptığı güreşte, kendisinin de cazgırlık yaptığını ve bu güreşte; "Ankara'da er yatar, Rum'da Sarı Saltuk Mehmet Buhari, Ton giyer, tuman çeker" duasını okuduğunu yazmaktadır.

Evet yine bir Cuma günü, 29 Haziran'da, Malazgirt'te Alpaslan'ın komutasında en güzel marşı söyleyen alperenleri temsil eden yiğitler, Edirne Kırkpınar Ermeydanı'na çıkacaklar ve onlar da söyleyecekler en güzel marşı; "Allah! Allah" diye, çünkü pehlivanlar, kıbleye karşı el bağlayarak duayı dinledikten sonra, ermeydanına cazgırın "Allah! Allah!" nidalarıyla yürür.