Halil Delice

Şumnu Mutasarrıflığının ve Belediye Başkanlığı'nın birlikte, eğitim öğretim yararına düzünlemiş olduğu güreşte, para ödülü verileceği Razgırad gibi çevre şehir, kasaba ve köylerde duyurulmuştu.

Yusuf, hocasıyla uzun uzun konuştuktan, kafasındaki soru işaretlerine cevap bulduktan sonra, Dergahtaki arkadaşlarıyla hasret giderdi. Özellikle Filiz Nurullah, Yusuf Agam, diyor başka birşey demiyor, bir an olsun onu yalnız bırakmıyordu.

Hocasının gülçehreli takılması ve Otlukköyü'nde Bulgar kızı Nadya'nın zorlamasıyla niyet çömleğinden gülü çekmesini hatırlatması karşısında Yusuf, bir genç kız gibi kızardı.

Yusuf, hocası İsmail Pehlivan'ın suçsuz kimselerin uğradığı zulümler konusundaki açıklamasıyla, rahatlamıştı, ama, hâlâ Tosun Bey ve Yörük Ali pehlivanın hapsedilmesini ve cani Nikofski'nin salınmasını bir türlü kabullenemiyordu. Osmanlı hükümetine ve padişaha güveni sarsılmıştı.

Demir Baba'nın eşyaları karşısında dalıp giden Yusuf, hocası İsmail Pehlivan'ın sesiyle bulunduğu ana döndü. Dalıp gitmişti. Filipe ve 1485'te Türkler tarafından kurulan, Filipe-Sofya yolu üzerindeki şirin Türk şehri Tatarpazarcığı'ndaki isyan günlerini hatırlamıştı.

Karlıova'ya uğrayan Yusuf, Tosun Bey'in ailesini gördü. Hayret etti, Tosun Bey'in ailesi büyük bir tevekkül içindeydi. "Devletimiz bizden daa iyi bilir, bize düşen sabretmektir" deyip kadere rıza göstermişler, bu haksız tutuklanma karşısında devlete kırgın değillerdi.

Aziz Paşa, Yusuf'a fazla ortalarda dolaşmamasını özellikle de Bulgarlara, Nikofski'ye gözükmemesini söylemişti. Nikofski'nin salınmasıyla zaten çılgına dönen Yusuf, Paşa'nın sözleriyle yine vuruldu.

Düğün güreşinin ertesi günü, Yusufla ustası yine çalışmağa başlamışlardı. Dursun Pehlivan'ın, "Yorgunsundur isteesen bi gün çalışmaa ara verelim" teklifine Yusuf, yorgun diilim diyerek karşı çıkmıştı.

Güreşler biter bitmez, atlara binip köye dönmek üzere yola çıktılar. Yusuf'un kazandığı donluk basmalar, atı Karaok'un boynuna bağlanmıştı.

Yenilen çocuk da nasıl yenildiğini anlıyamamıştı. Çünkü güreş çok kısa sürmüş, herşey bir anda bitmişti.

Hocasının, Kel Mehmed'in büyükortada güreşmesi sebebiyle bu boyda güreşmesine müsaade etmemesi, Yusuf'un bütün neşesini kaçırmıştı, hocasına karşı, "Peki" demekten başka birşey diyemedi, ancak hocasının güreşteki gelişmesinin tam olarak farkında bulunmadığı düşüncesine kapıldı.

Küçük yiğitlerin cansiperane güreşleri, davul zurnanın yürekleri gümbürdeten sesiyle coşan, Deliormanlı ihtiyarların gözyaşları, ak sakallarından süzüle süzüle göğüslerine doğru akıyordu.

Aynı köyden olanlar bir grup olarak geliyorlardı. Kafilenin önünde, tepesine bayrak, bayrağın altına hediyelik kumaşlar bağlanmış uzun mu çok uzun bir sopayı taşıyan bir delikanlı gidiyordu.

Şumnu'da Bulgar kıpırdanması hissedilmiyordu, çünkü, Deliorman'daki nüfus, yüzde yüz Türklerden meydana geliyordu.

Olmamıştı, Yusuf, yine Dursun Pehlivan'ı yenememişti. Hem de tam yeniyorum dediği anda, çok kötü bir şekilde yenilmişti. Hâlâ nasıl yenildiğini anlamayan Yusuf, dokunsalar ağlayacaktı.

Yusuf, sabahı zor etmişti. Ustasına karşı nasıl güreşeceğinin planlarını yapıp durmuştu. Ustası karşısında üç ay önceki duruma düşmek istemiyordu. Güreşlerini kimsenin seyretmeyecek olması onu rahatlatıyordu.

Karalar Köyü tarafından besiye çekilen ve ustası Dursun Pehlivan tarafından çok sıkı bir idman programına tabi tutulan Yusuf, bir ay içinde bambaşka biri olup çıkmıştı, enine ve boyuna gözle görülür bir gelişme vardı.

Babası İsmail Ağa, Yusuf'un hocası tarafından kucakta taşınarak yenilmesinden kimseye bahsetmemiş, Yusuf'a da bu konuda en ufak bir işarette bulunmamıştı. Yine de Yusuf, uzun müddet babasının yüzüne bakamamış, onunla yalnız kalmamağa gayret etmişti. İsmail Ağa da hiçbir şeyin farkında değilmiş gibi davranmıştı.

Dursun Pehlivan, şaşırmıştı çünkü, Yusuf, bu sefer gafil avlanmamış, çekilen elenseye rağmen yerinden kıpırdamamıştı.

Dursun Hoca, baktı ki soru cevaplarla Yusuf'un küskünlüğü kalkıyor, derse devam etti: