Halil Delice

Pehlivanlar kıbleye karşı el bağlayarak durunca dualarını yaptı, salavat ve Allah Allah sesleri arasında onları ermeydanına saldı, tıpkı savaş meydanına Türk ordularının yürüdüğü gibi.

Mestan Ağa, ancak, Kırkpınar'dan gelenlerde aynı şeyi söyleyince ikna oldu ve sevincinden ne yapacağını şaşırdı, kendi evladı birinci olsaydı böylesine sevinmezdi.

Pomak Osman, Yusuf'un şaşkınlığına bakarak, onun söylediklerinde samimi olduğuna inandı, ama yine de takılmadan edemedi:

Yusuf, "Bunda bir iş var. Bu adam yaşlı olduğu için mahsustan yere düşüyor.

Yusuf ile Pomak Osman bunları konuşurken vakit epey geçmişti.

Osman Pehlivanın tepkisi sert oldu: -Ne o pelvan, beni usta olarak kendine yakıştıramadın mı?

Yusuf'un yanında 40 yaşlarında kara-yağız bir kimse oturuyordu. O kızgınlıkla farketmemişti. Dertleşecek birinin çıkması Yusuf'u sevindirdi...

50 yıldır Kırkpınar'ı takip eden bir ak sakallı, Aliço'nun yalnızca Kırkpınar'ın üçüncü günü güreştiğini, çoğu zamanda üçüncü gün de kendisine rakip çıkmadığı için güreşmeden ödülü alıp gittiğini söyledi.

Yusuf, sözünün sonunu getiremedi. Aliço'ya, "Ben size çırak değil, rakip olmak istiyorum. Ustam olursan sana karşı nasıl güleşirim. Küçüklükten beri seninle Kırkpınar'da güreşmek rüyaları görüyorum" nasıl derdi.

Yusuf, yağını bir havlu ile güzelce silip giyindi ve ağanın oturduğu çadıra doğru yola koyuldu. Yusuf, yaşadıklarına inanamıyordu, Kırkpınar'ın birinci gününde büyükortada birinci olmuştu.

Güreşten önce giyilen ve ta diz altına kadar uzanan beyaz gömlek; kundak ve kefen hatırlatır.

Yusuf, ilk defa Kırkpınar'a geldiği için çok heyecanlıydı. Yaşadıkları ona rüya gibi geliyordu. Sanki, Orhan Gazi'nin oğlu Gazi Süleyman Paşa ile Rumeli'ne çıkan ve Kırkpınar mübarek geleneğinin, doğmasına vesile olan 40 akıncıdan, alperenden biriydi. Biraz da çekiniyordu.

Gençten biriydi, Yusuf'a sordu: -Pelvansınız galiba.

Yusuf'un ziyaret ettiği harabe vaziyetindeki bu mekan, çok değil otuz yıl öncesine kadar akıl hastanesi ve tıp medresesiymiş. Avrupa'da deliler, içlerinde şeytan var denilerek ateşte yakıldığı bir zamanda, akıl hastaları burada su, kuş sesi, çiçek kokuları, özel yemekler ve meşguliyet ile tedavi ediliyormuş.

Yusuf'u seher vakti uyandıran, vakitlerden seheri, çiçeklerden de gülü seven bülbüldü. Seher vakti bülbül sesiyle birlikte "Seher vakti bülbüller/Ne de güzel öterler/Açınca gül çiçekler/Birlikte zikrederler" ilahisi, Yusuf'un önce gönlüne düştü, gönlünden de diline.

Yusuf'un güreşmek için izin istemesi İbrahim Efendi'yi, gülümsetti: -Yusuf, oğlum, Demir Baba Dergahı'nda kispet giyme imtihanını başarmakla, sen, Kırkpınar'da güleşme hakkını daha o zaman kazandın.

Yusuf'u farkeden Deli Murad, gülümsedi:-Te be Yusuf. Sen de Kırkpınar yollarına düştün ha.

Yusuf, can dostunun dizginlerini hancıya verdi: -Hancı baba, atım Karaok'a gözün gibi bak. Akşama, en geç yarın Filiz Nurullah gelip atımı alacak.

İhtiyar pehlivan söze karışmadan edemedi: -Kim dedi kökü kuruyacak diye. Abe burası Deliorman be. Boşuna dememişler buraya Deliorman diye. Ne pelvanımız ne de ormanımız eksik olmaz.

Yusuf, annesinin rızasını aldıktan ve ağabeyi Hasan ile mutabakata vardıktan sonra, Kırkpınar güreşlerine gitmek üzere Şumnu'ya inmişti. Filiz Nurullah'ı çok istemesine rağmen yanına alamamıştı.