Halil Delice

Mümin'in sakat sol kolu, tıpkı bir göz vazifesini görüyordu, bu kolunu rakibine dayadığında, başını başka yere çeviriyor, ancak bu kol vasıtasıyla rakibinin ne yapacığını hissediyordu. Bu şekilde de rakiplerini gafil avlıyordu.

Duanın bitmesiyle birlikte, Türkün Türkistan'dan Avrupa'ya akışını, insanlık, adalet anlayışını canlandıran peşreve başladılar.

İki pehlivanı yan yana gören seyircilerin tepkisi değişik oldu:

Yusuf, Mümin Hoca ile güreş teklifine, "Mümin Pelvan nasıl istiyorsa öyle olsun" dedi.

Mümin Hoca, İstanbul'a ilk gelişinde Ihlamur semtindeki Hacı Hüseyinbağında Şumnulu Kuru Rüstem Pehlivan'ı, yine aynı yerde İstanbul'da yenmedik pehlivan bırakmayan Arap Said Pehlivan yendi.

Bulgaristan Prensi Aleksandre, 25 Eylül 1885'de Filipe'ye gelerek, Osmanlı devletine bağlı Filipe, Varna, Burgaz, sancaklarını içine alan Doğu Rumeli vilayetini, Balkanlar'ın kuzeyinde kurulan ve başşehri Sofya olan Bulgar Prensliği'ne ilhak ettiğini açıklamıştı.

Rüstem'in Yusuf'u sürdüğü yerde su dolu çukur vardı, ancak iki pehlivan da çukurun farkında değildiler ve çukura düştüler, böylece birbirlerinden ayrıldılar.

Ortalığı bir fısıltı fırtınası kapladı:-Te be kim bu kara kuru çelimsiz pelvan.

Halil Ağa'nın konağında, üç kuzuyu, kilolarca tatlıyı yemesine ve çok yemekten üç gün baygın yatmasına rağmen, "Elhamdü lillah doydum" demeyen Filiz, inanılmazı söylemiş, "Elhamdü lillah doydum" demişti. Yusuf, kulaklarına inanamadı: -Bre Filiz sen Elhamdü lilah doydum mu dedin?.

Gülçehre'nin kucağında, gözleri yumuş yumuş bir bebek vardı. Yusuf'u gören Gülçehre'nin ağzından, duyulur duyulmaz bir feryat çıktı: -Efendim, sen ha?

Filiz Nurullah üç gün kendine gelemedi. Yusuf, endişelendi, Halil Ağayı aradı, odasında olduğunu söylediler, Lofçalı İbrahim Pehlivan'ın can arkadaşı Halil Ağaya dert yandı

Rakiplerini cin gibi çarpan Hergeleci İbrahim, Yusuf'u da çarpmak üzereydi. Yusuf'u yerden kesmiş, bel hizasına kaldırmış, birinci adının atmış, ikinciyi atmak üzereydi, eğer üçüncüyü atarsa, Yusuf gibi hayatta iken efsane olan bir pehlivan, kucakta taşınarak yenilmiş olacaktı, bu ise Yusuf için bin defa ölüm demekti.

Yusuf, can havliyle kendisinin de nasıl olduğunu anlamadığı bir şekilde yüzüstü kendini yere attı. Hergeleci de hemen bastırdı. Yusuf'un üzerine abandı.

Hergeleci, Yusuf'un aklının almadığı usta hareketler ve vücut çalımlarıyla elenseleri boşa çıkarıyordu. Yusuf'un aklına, İbrahim Pehlivanın dedikleri geldi.

Cazgır, iki pehlivanı çok güzel sözlerle tanıttı:

Cazgırın haydi pehlivanlar meydana sesiyle Yusuf ve İbrahim birbirlerinden ayrıldılar.

Yusuf, ahalinin kendilerini nasıl tanıdığını, Koca lakabından ve yaptığı en son güreşten nasıl haberdar olduğunu anlayamadı.

İbrahim Pehlivan Yusuf'a sordu: -Te be Yusuf, Hergeleci İbram Pelvanla hiç karşılaştın mı? -İbram agam, duymuşluğum vardır, hiç karşılaşmadım.

Filiz Nurullah hemen atıldı: -Güzel kız, burası Lofça tarhanası mı?

Adalı Halil, Yusuf'un altında çok zor anlar yaşarken ustası Aliço'dan işareti aldı, Yusuf'un kispetine vurdu ve "Yusuf Pelvan, açık düştüm, yenildim" dedi.